ΜΟΥ ἐστάλη ἠλεκτρονικά αὐτὴ ἡ φωτογραφία. Ὁ κοντὰ αἰωνόβιος κύριος Γλέζος ἀσπάζεται περιπαθῶς στὰ χείλη ἕνα ἄγαλμα τοῦ κάποτε πατερούλη Στάλιν! Ὤχ, Ὤχ…
Ἔτσι τὸν φιλοῦσε ἆραγε καὶ ἐν ζωῇ; Κι ἂς τὸν φιλοῦσε στὸ μάγουλο. Θὰ τρώγονταν λίγο καλλίτερα. Ἴσως νὰ φιλιοῦνται καὶ σὰν δύο ἀγάλματα. Καὶ τὶ κατάλαβαν; Σίγουρα τίποτα. Κάποτε, ὅπως λένε, ὅταν ἦταν στὶς μεγάλες δόξες τους Λένιν καὶ Στάλιν, τὰ νέα ζευγάρια, πρὶν πᾶνε στὸ ληξιαρχεῖο γιὰ τὸ γάμο τους, περνοῦσαν ἀπὸ τὸ μαυσωλεῖο ἔνθα ἐκείτοντο ἐν τοῖς ἐνδόξοις φερέτροις των τὰ δύο ταριχευμένα πτώματα καὶ ἔπαιρναν τὴν εὐχὴ ἀπὸ τοὺς πατερούληδες, γιὰ νὰ πάη καλὰ ὁ γάμος τους!
Εἶμαι περίεργος νὰ ρωτήσω τὸν κύριο Γλέζο, καὶ νὰ μάθω, ἂν διάβασε ποτὲ γιὰ τὴν διὰ πείνας δολοφονία ἑφτὰ ἑκατομμυρίων Οὐκρανῶν τὸν χειμῶνα τοῦ 1933-1934. Λογίζομαι ὅτι τὸ ἐκκλησιαστικὸ Αὐτοκέφαλο ποὺ τρελλοεπιθυμοῦν οἱ Οὐκρανοὶ τὸν τελευταῖο καιρό, μπορεῖ, λέω μπορεῖ, νὰ ἔχη τὴν ρίζα του καὶ στὶς φωνὲς τοῦ αἵματος αὐτῶν τῶν ἑφτὰ ἑκατομμυρίων πεπελεκισμένων! Σίγουρα θὰ λένε «ἀμὰν πιὰ μαὐτὴν τὴν Ρωσία…».
Ἢ ἂν πάλι διάβασε ὁ κύριος Γλέζος γιὰ τὶς φριχτὲς φυλακὲς τοῦ πατερούλη Μπέρια, γιὰ τὰ ἀπέραντα Γκουλάγκ καὶ τὰ στρατόπεδα, ὅπου δολοφονήθηκαν ἀδιακρίτως κάτι λίγα 25 ἑκατομμύρια πολίτες Ρῶσοι, χριστιανοί, κουμμουνισταί κ.τ.λ.
Ἄραγε νὰ διάβασε ὁ κύριος Γλέζος γιὰ τὴν δίκη τῶν γιατρῶν, ποὺ τάχα μου συνωμοτοῦσαν ἐναντίον τοῦ πατερούλη; Ποιὸ τάχα νὰ ἦταν τὸ αἴσιον τέλος τους;
Ἢ ἂν διάβασε γιὰ τὶς ποσοστώσεις τῶν δολοφονιῶν ποὺ ὑπέγραφε ἐργολαβικὰ ἡ ἀξιότιμος πενταρχία καὶ ὅτι ζητοῦσαν ἀκόμη καὶ περίσσευμα ἅμα τέλειωνε τὸ ποσοστό τους ἐπειδὴ ὑπῆρχε εἰσέτι ἀκόρεστη δίψα αἵματος!
Ἢ ἂν εἶδε τὶς στίβες τῶν δακτυλογραφημένων πακέτων χαρτιῶν, ποὺ ξεφύλλιζε ὁ Γκορμπατσώφ, στὰ ὁποῖα καταγράφονται ὅλα τὰ μαρτυρικά τους θύματα μὲ τὶς ὑπογραφὲς τῶν πέντε Πιλάτων τῆς Ρωσίας ἐπ’ αὐτῶν;
ΤΙ τὸν φιλᾶς μωρὲ τὸν ἀρχιδολοφόνο;
Σὰν νὰ προηγήθηκε λίγο προφητικὰ κι ἀντίστροφα τὸ τραγούδι τοῦ Γιάννη Πουλόπουλου, «Κάποιο ἄγαλμα ποὺ μεἶδε…».
Βέβαια τὸ ἔρμο τὸ ἄγαλμα τοῦ πατερούλη φαίνεται σαφῶς ταλαιπωρημένο, μαδημένο, ξεφτισμένο, σὰν νὰ κλαίη κιόλας, ἀφοῦ θὰ πέρασε κάμποσες περιπέτειες κι αὐτό. Ἄλλοι τὶς πέρασαν στὸ πετσί τους κι ἄλλοι στὸ ἄγαλμά τους. Ἒ κάτι εἶναι κι αὐτό, ὡς δικαίωσι.
Ὅπως καὶ τοῦ ἀλήστου μνήμης Χόντζε τῆς Ἀλβανίας μὲ τὶς ἑξακόσιες χιλιάδες πολυβολεῖα! Αὐτὸν τὸν ὑπερασπιζόταν τὸν Ἀπρίλιο 1989 κάποιος Συρριζαῖος φοιτητὴς Πολλλλάκης!!! Ὅταν παρῆλθε σὰν σκόνη ἡ δαιμονισμένη δόξα του ἔδεναν τὰ ἀγάλματά του μὲ συρματόσχοινο καὶ τὰ γκρέμιζαν μετὰ πατάγου. Κι ὕστερα μὲ τὸ σφυρὶ καὶ τὸ δρεπάνι… ὢχ ποῦ σὲ σφάζει καὶ ποῦ σὲ πονεῖ. Καὶ ποῦ νὰ κείτωνται τάχα τά τόσα ἀγέρωχα ἀγάλματα ὅλων αὐτῶν τῶν αἱμοδιψῶν τίγρεων τοῦ 20ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος; Στὸν πρῶτο καιρὸ τῆς καθόδου τῶν Ἀλβανῶν πρὸς Ἑλλάδα ἕνα βράδυ στὸ Ἐπισκοπεῖο Πτολεμαΐδος ἦρθε στὸ ἐκκλησάκι μας μιὰ ταλαιπωρημένη παρέα νεαρῶν Ἀλβανῶν κι ἕνας ἐξ αὐτῶν ἔλεγε ἀσταμάτητα «Χόντζα πούστα…».
Ἦταν κι αὐτὸς ὁ λόγος σὰν γκρέμισμα κάποιου ἀγάλματος.
Νὰ κάμνω τάχα λάθος γράφοντας τὰ ἀνωτέρω;
Συγχωρᾶτε με.
ἀρ.νι.μα.
20.10.2018
