ΕΙΠΕ ὁ Χριστός. «Κάθε ἁμαρτία καὶ βλασφημία θὰ συγχωρηθῆ στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ βλασφημία ὅμως τοῦ Πνεύματος δὲν θὰ συγχωρηθῆ στοὺς ἀνθρώπους. Ὅποιος εἰπεῖ λόγια ἐναντίον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, θὰ τοῦ συγχωρηθῆ. Ὅποιος ὅμως πῆ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δὲν θὰ τοῦ συγχωρηθῆ, οὔτε στὴν παροῦσα ζωή, οὔτε καὶ στὴν μέλλουσα» (Ματθαίου 12,31-33).
ΣΤΟ προκείμενο χωρίο μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅποια εἶναι αὐτή, δὲν συγχωρεῖται οὔτε στὴν παροῦσα, οὔτε καὶ στὴν μέλλουσα ζωή. «Γιαὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ τιμωρία καὶ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ». Ἐκεῖ πλέον θὰ κολάζωνται αἰώνια. (Ἰω Χρυσ. εἰς Ματθαῖο ὁμιλ 41η ΕΠΕ 10,690).
Γιαὐτὴν τὴν αἰώνια Κόλασι συνεχίζει σὲ ἄλλη ὁμιλία του ὁ ἱερὸς ἑρμηνευτής. Λέει, «Τώρα πλέον δὲν πρόκειται νὰ περάσουμε τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Διότι ἡ Κόλασι εἶναι πέλαγος φωτιᾶς. Πέλαγος ὄχι τέτοιο, οὔτε τόσο, ἀλλὰ πολὺ μεγαλείτερο καὶ ἀγριώτερο. Ἔχει κύματα ἀπὸ φωτιά. Ἡ δὲ φωτιά του εἶναι παράξενη καὶ φρικώδης. Εἶναι ἄβυσσος φοβερὴ καὶ μεγάλη μὲ φλόγα σκληρότατη. Ἐκεῖ μπορεῖς νὰ δῆς παντοῦ νὰ καλπάζη ἡ φωτιὰ σὰν κάποιο ἄγριο θηρίο. Διότι ἂν ἐδῶ αὐτὴ ἡ αἰσθητὴ καὶ ὑλικὴ φωτιὰ ξεπηδάει ἀπὸ τὸ καμίνι σὰν θηρίο καὶ ἐπιτίθεται σαὐτοὺς ποὺ κάθονται ἔξω, ἂς σκεφθοῦμε τὶ δὲν θὰ κάμη ἡ φωτιὰ τῆς Κολάσεως σὲ ὅσους πέσουν μέσα της;
Ἄκουσε τὶ λένε οἱ προφῆτες γιὰ ἐκείνην τὴν ἡμέρα. «Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνίατη. Εἶναι γεμάτη μὲ θυμὸ καὶ ὀργή» (Ἡσαΐας 13,9). Διότι δὲν θὰ ὑπάρχη κανεὶς νὰ μᾶς συμπαρασταθῆ καὶ νὰ μᾶς γλυτώση. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα δὲν θὰ ἰδοῦμε τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἥμερο καὶ γαλήνιο. Ἀλλὰ θὰ εἴμαστε σὰν αὐτοὺς ποὺ καταδικάζονται νὰ ἐργάζωνται σὲ μεταλλεῖα. Αὐτοὶ παραδίνονται σὲ σκληροὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν βλέπουν κανέναν δικό τους, ἀλλὰ μόνο τοὺς ἐπιστάτες τους. Ἔτσι θὰ γίνη καὶ τότε, ἢ μᾶλλον ὄχι ἔτσι, ἀλλὰ πολὺ σκληρότερα. Διότι ἐδῶ στὴ γῆ μπορεῖς νὰ πλησιάσης καὶ νὰ παρακαλέσης τὸν βασιλιᾶ καὶ νὰ λύση τὸν καταδικασμένο. Ἐκεῖ ὅμως δὲν μπορῆ νὰ γίνη αὐτό. Δὲν ἐπιτρέπεται. Παραμένουν ἐκεῖ κατακαιόμενοι καὶ ἔχουν τόσο μεγάλο πόνο, ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ τὸν περιγράψουμε. Διότι ἂν ἐδῶ στὴ γῆ κανεὶς λόγος δὲν μπορῆ νὰ παραστήση τοὺς ὀξύτατους πόνους αὐτῶν ποὺ καίγονται, πολὺ περισσότερο δὲν μπορεῖ νὰ παραστήση τὸν πόνο αὐτῶν ποὺ ὑποφέρουν στὴν Κόλασι. Διότι ἐδῶ ὅλα γίνονται σὲ ἐλάχιστο χρόνο, ἐνῶ στὴν Κόλασι θὰ καίωνται μέν, ἀλλὰ δὲν θὰ δαπανᾶται αὐτὸ ποὺ θὰ καίγεται.
Λοιπόν, τὶ θὰ κάνουμε ἐκεῖ; Διότι αὐτὰ τὰ λέω καὶ πρὸς τὸν ἑαυτό μου. Κι ἂν λέη, ἐσὺ ποὺ διδάσκεις, τὰ λές καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, τότε πλέον ἐμένα δὲν μὲ νοιάζει γιὰ τίποτε! Καὶ ποῦ εἶναι τὸ παράξενο, ἂν ἐγὼ κολασθῶ; Παρακαλῶ κανεὶς νὰ μὴν ἀναζητῆ τέτοια παρηγοριά. Διότι δὲν ὑπάρχει τέτοια παρηγοριά. Πές μου σὲ παρακαλῶ. Ὁ Διάβολος δὲν ἦταν ἀσώματος; Δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καλλίτερος; Κι ὅμως ἔπεσε. Ἆραγε ὑπάρχει κάποιος, ὁ ὁποῖος νὰ λάβη παρηγοριά, ἐπειδὴ θὰ κολάζεται μαζὶ μὲ κεῖνον; Ὄχι. Μὲ κανένα τρόπο. Τὶ εἶχαν πάθη ὅλοι στὴν Αἴγυπτο; Δὲν ἔβλεπαν καὶ τοὺς κυβερνῆτες τους νὰ ὑποφέρουν, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὸ κάθε σπίτι εἶχε τὸ πένθος του; Ἆραγε, ἐπειδὴ ὑπέφεραν οἱ κυβερνῆτες του, γιαὐτὸ ὅλοι ἀνέπνεαν καὶ παρηγοριοῦνταν; Ὄχι βεβαίως. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ ὅσα ἔκαμαν μετὰ ἀπὸ τὶς πληγές. Ὅλοι μαζὶ ἔτρεξαν στὸν Φαραώ, σὰν νὰ μαστιγωνόταν ἀπὸ κάποια φλόγα, καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἐλευθερώση τὸν λαὸ τῶν Ἑβραίων. Αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι πολὺ ψυχρός. Δηλαδὴ τὸ νὰ θεωροῦμε, ὅτι φέρει παρηγοριά, τὸ νὰ κολαζόμαστε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους. Τὸ νὰ λές, ὅπως ὅλοι, ἔτσι κι ἐγώ…
Γνωρίζω, ὅτι εἶμαι κουραστικὸς καὶ σᾶς λυπῶ μὲ τὰ λόγια αὐτά. Ὅμως τὶ νὰ κάνω; Δὲν ἤθελα νὰ λέω τέτοια λόγια, ἀλλὰ νὰ ξέρω καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ γιὰ σᾶς ὅλους, ὅτι εἴμαστε ἐνάρετοι. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ περισσότεροι εἴμαστε φορτωμένοι μὲ ἁμαρτήματα, ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ δώση τὴν δυνατότητα νὰ λυπήσω εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἀγγίξω τὸν λογισμὸ τῶν ἀκροατῶν μου; Τότε πραγματικὰ θὰ ἀναπαυόμουν. Τώρα ὅμως φοβοῦμαι μήπως κάποιοι καταφρονήσουν τὰ λόγια μου καὶ γίνη μεγαλείτερη ἡ Κόλασί τους ἐξ αἰτίας τῆς ἀμελείας τους…
Γιαὐτὸ παρακαλῶ. Ἂς κατανύξουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀκούγοντας τὰ λόγια γιὰ τὴν Κόλασι. Διότι δὲν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά. Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τίποτε πικρότερο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ὑπάρχει Κόλασι…
Ἂς τὰ καταλάβουμε αὐτά. Κι ἂς βάλουμε ἔστω καὶ τώρα ἀρχὴ καὶ θύρα μετανοίας. Πρὸς τὸν ἑαυτό μου τὰ λέω αὐτά. Πρῶτον νουθετῶ τὸν ἑαυτό μου.
Ἂς μὴν ὀργίζεται κανείς σας, ὅτι σᾶς κατακρίνω.
Ἂς ἀρχίσουμε τὴν στενὴ ὁδό! (εἰς Ματθαῖο ὁμιλ 43η ΕΠΕ 10,744-750).
ΜΕΓΑΛΕ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ!!!
24.3.2018
ἀρ.νι.μα.