ΠΑΛΙΟΣ παπᾶς, μὲ λίγα γράμματα, ἀλλὰ ποὺ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐπανελάμβανε μὲ θαυμασμὸ τὸν λόγο, «αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ…» (Β’ Κορινθίους 10,5). Μὴν μᾶς ξεφεύγουν οἱ εὐκαιρίες. Ὕστερα ἔλεγε ἀπὸ τὴν ἐμπειρία του καὶ τὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου κατὰ τὴν πολύχρονη διακονία του.
«Πρὶν ἀπὸ χρόνια, παιδιά, ἀρρώστησα βαριὰ καὶ πῆγα σὲ μεγάλο νοσοκομεῖο τῆς πρωτεύουσας. Ἀσθενεῖς πολλοί, προσωπικὸ πολὺ καὶ βέβαια μεγαλογιατροὶ μὲ ὀνόματα μεγάλα. Ὅποιοι ἔμπαιναν στὸ δωμάτιό μου τοὺς ἔλεγα πάντα κι ἕναν καλὸ λόγο. Εἰδικὰ ὅμως σὲ κάποιον εἶπα τυχαία (ὑπάρχουν τυχαία;) τὴν λέξι ἐξομολόγησι. Αὐτὴ ὅμως ἡ λέξι ἔγινε πληγὴ στὸν λογισμὸ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
–Πάτερ μου, μοῦ λέει, μὲ πλήγωσες βαριά. Εἶναι χρόνια, ποὺ πάω σὲ μοναστήρια, ἅγιον Ὄρος, Ἱεροσόλυμα, κι ὅπου ἀλλοῦ, ἀλλὰ γιατρειὰ δὲν βρίσκω, δὲν καταφέρω νὰ ἐξομολογηθῶ. Σέρνω πάνω μου ἕνα βαρὺ ψοφίμι καὶ δὲν βρίσκω τὸ θάρρος νὰ τὸ ξεφορτωθῶ. Αὐτὸς ποὺ μἔσπρωξε σαὐτό, ὁ ἴδιος συνεχῶς μὲ σπρώχνει στὴν ντροπὴ καὶ στὴν ἀναβολή. Συνεχῶς μοῦ λέει, τὴν ἄλλη φορά. Καὶ τὴν ἄλλη φορὰ λέει τὴν ἄλλη φορά. Αὐτὲς ὅμως οἱ ἄλλες φορὲς τελειωμὸ δὲν ἔχουν.
Τότε, παιδιά, εἶπα, τώρα εἶναι ἡ καλὴ εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐφαρμόσω αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Αἰχμαλώτισα τὴν στιγμή, γιὰ νὰ λυτρωθῆ αὐτὴ ἡ πολυπαιδεμένη ψυχή. Τοῦ εἶπα. «Μὴν ψάχνεις ἱεροὺς τόπους, γιὰ νὰ σὲ βοηθήσουν. Θὰ ἐξομολογηθῆς ἐδῶ μέσα ποὺ ἐργάζεσαι. Ὁ Χριστὸς δὲν σκόνταψε ποτὲ καὶ σὲ τίποτε, ὅποτε χρειάστηκε, νὰ πῆ ἐκεῖνον τὸν μεγαλειώδη λόγο, «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι, ἡ πίστις σέσωκέ σε, πορεύου εἰς εἰρήνην….». Μόνο οἱ κακόψυχοι ἀπὸ γύρω του σκόνταφταν στὰ Σάββατα καὶ σὲ ὅ,τι ἄλλο σάπιο εἶχε τὸ ἄρρωστο μυαλό τους.
Καὶ ποὺ λέτε, παιδιά, ἐνῶ ἤμουν βαριὰ ἐγχειρισμένος, ἔβαλα τὸ ἐπιτραχήλι μου καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἔκανε μιὰ μεγάλη ἀναίμακτη ἐγχείρησι σαὐτὴν τὴν παιδεμένη ψυχή. Σηκώθηκε, ἀπὸ τὸ σκαμνάκι ποὺ καθόταν, ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος!!! Στὸ τέλος τοῦ εἶπα. Παιδί μου, σκέφτομαι ὅτι γιαὐτὸ ἀρρώστησα καὶ πόνεσα πολὺ μὲ τὴν ἐγχείρησί μου, γιὰ νὰ ἐξομολογηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ σωθῆ ἡ εὐλογημένη ψυχή σου.
«Αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ».
μεταφορὰ τοῦ λόγου
αρ.νι.μα