Έχει επικρατήσει να τονίζεται ότι οι εκλογές είναι η μεγαλύτερη γιορτή της δημοκρατίας! Βέβαια το ερώτημα, που θα έπρεπε να αιωρείται είναι, αν αυτοί, που το υπερτονίζουν, έχουν την παραμικρή συναίσθηση του τι είναι δημοκρατία.
Από την άλλη αναρχικοί ή ψευτοαναρχικοί (εξαιρετικά δύσκολη η διάκριση μεταξύ τους) με σύνθημα στους τοίχους τονίζουν: Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες! Και ο Αρκάς, που δεν διακατέχεται από λαϊκισμό, απευθύνεται στον λαό ως «προφήτης» ρωτώντας: Γιατί θέλετε να αλλάξουν αυτοί, που εκλέγετε, αφού εσείς παραμένετε οι ίδιοι. Τα ανωτέρω προκαλούν αρκετή σύγχυση στον πολίτη, που θέλει να παραμείνει σκεπτόμενος. Για τον άλλο, που αποδέχεται να σκέπτονται άλλοι γι’ αυτόν, πριν απ’ αυτόν, δεν τίθεται ζήτημα. Βλέπει όλα τα προβλήματά του λυμμένα!
Εκείνο, που κυρίως απασχολεί τους πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους είναι η τοποθέτηση των διεκδικούντων την εκλογή τους στην ευθεία δεξιά – αριστερά. Μάλιστα όπως στη φυσική έχουμε το υπέρυθρο και το υπεριώδες, στην πολιτική έχουμε την ακροδεξιά και την ακροαριστερά. Και ναι μεν η δεύτερη, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού μόλις και διακρίνεται, ή άλλη όμως είναι αρκούντως εμφανής και γίνεται ολοένα και εμφανέστερη στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αισθανόμενοι απέχθεια έναντι των άκρων, που διεκδικούν θέση στον ήλιο της Βουλής οι λοιποί αυτοαποκαλούνται μέτοχοι του «δημοκρατικού τόξου», με τη δύναμη, που τους προσφέρει η ψήφος του λαού, κατά τις εκλογές, και τη μεγαλύτερη, που λαμβάνουν ασκούντες την εξουσία, κυρίως ἐξωθεν! Δεν είναι ξεκάθαρο, αν δέχονται στην ομήγυρή τους και το ΚΚΕ, που ακόμη δεν έχει αποκηρύξει τον σταλινισμό, ούτε όμως και τους ενοχλεί αυτό, στο μέτρο που στοχεύει στη μικρή αύξηση του ποσοστού του σε περιόδους κομματικής αναστάτωσης.
Η χρήση των όρων δεξιά και αριστερά ανάγεται στο Κοινοβούλιο της Γαλλίας, μετά την επικράτηση εκεί της επανάστασης κατά του φεουδαρχικού καθεστώτος. Βέβαια το νόημά τους διέφερε σημαντικά από το σημερινό. Άλλωστε δεν κράτησε πολύ ο κοινοβουλευτισμός, αφού ο Ναπολέων επωφελήθηκε από τη σύγχυση, που επέφερε η εσωτερική αναστάτωση και η επιβουλή των βασιλικών οίκων της Ευρώπης και κατέλυσε την επανάσταση. Με τη διαμόρφωση νέου κοινωνικού καθεστώτος σε πολλές όσες χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεξιοί αυτοαποκαλούνται οι υπέρμαχοι του αστικού καθεστώτος και αριστεροί οι πολέμιοι αυτού με στόχο την επικράτηση καθεστώτος σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού. Το σημαντικό είναι ότι δεν αμφισβητούνται οι αυτοπροσδιορισμοί των κομματικών αντιπάλων, μάλιστα υπερτονίζονται οι ιδεολογικές τους διαφορές, οι ανύπαρκτες πλέον για τον πολίτη με γνώση. Ήδη προ του τέλους του 19ου αιώνα οι σοσιαλιστές διασπάστηκαν. Μέρος αυτών διαμόρφωσαν τη σοσιαλδημοκρατία, που αποτέλεσε έκτοτε κλάδο του αστικού καθεστώτος και εναλλασσόταν στην εξουσία με την «καθαρόαιμη» δεξιά, που αυτοαποκαλείται φιλελεύθερη. Οι λοιποί σχημάτισαν το κομμουνιστικό στρατόπεδο, το οποίο, με την κατάκτηση της εξουσίας στη Ρωσία, για πρώτη φορά, με τη βοήθεια και του μεγάλου κεφαλαίου, μας έδωσε δείγματα άσκησης της εξουσίας. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, όταν το σύστημα εξουσίας αποφάσισε να επικρατήσει ο άγριος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός αντικαθιστώντας τον λαϊκό καπιταλισμό, που έδειχνε κάποια συμπάθεια, εξ ανάγκης προ του κομμουνιστικού κινδύνου, στα λαϊκά στρώματα, ιδίως μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου.
Πριν συμβούν αυτά, η χώρα μας δοκιμάστηκε από τον φοβερό εμφύλιο πόλεμο, που στοίχισε τόσο σε αίμα, όσο και σε καταστροφές, που δεν πρόλαβαν να επιφέρουν οι κατακτητές. Σημάδεψε ακόμη την κοινωνία μας με έντονο τον «ταξικό» διαχωρισμό. Αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα από την Αριστερά, που αρνήθηκε να αποδεχθεί την ήττα της. Αλλά και στις δύο παρατάξεις στρατεύθηκαν παιδιά του λαού. Μάλιστα συγγενείς, ακόμη και αδέλφια, αντιπαρατάχθηκαν αγνοούντες τα άθλια συμφέροντα, τα οποία επιδίωξαν και επέτυχαν το αιματοκύλισμα. Άλλοι αγαπώντας την πατρίδα στρατεύθηκαν με τους «εθνικόφρονες», αγνοώντας ότι υπηρετούσαν εκείνοι προς όφελός τους και σε βάρος της πατρίδας μας ξένα συμφέροντα, όπως έδειξε η έκθεση του Αμερικανού Πόρτερ (1947). Άλλοι διψώντες για δικαιοσύνη στρατεύθηκαν στο άλλο στρατόπεδο αγνοώντας παντελώς τα του κομμουνισμού και τους στόχους του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Υπέστησαν έντονες τις συνέπειες ως «εχθροί» της πατρίδας με ευθύνη και των ηγετών τους. Άλλοι, τυχοδιωκτικές μορφές, που αναδεικνύονται σε κάθε περίοδο αναστατώσεων, ζύγισαν το προσωπικό τους συμφέρον, πριν ενταχθούν. Εντάχθηκαν και αντιπαρατάχθηκαν με τον προσωπικό και όχι τον ταξικό τους εχθρό!
Κύλισαν οι δεκαετίες και, αφού μεσολάβησε η επτάχρονη δικτατορία, περάσαμε στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Κατ’ αυτήν επήλθε είδος εθνικής συμφιλίωσης με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την εκτόνωση των παθών. Ποτέ όμως δεν εγκύψαμε στα αίτια της συμφοράς και τις συνέπειες τόσο του εμφυλίου πολέμου, όσο και της δικτατορίας. Το ερώτημα γιατί άρχισε ο εμφύλιος, αφού ο Στάλιν είχε παραχωρήσει την Ελλάδα στους Άγγλους, υπογράφοντας σ’ ένα κουτί από τσιγάρα, δεν έχει ακόμη επίσημα απαντηθεί. Λίγοι σήμερα είναι ενήμεροι και ελάχιστοι αποδέχονται ότι τη δικτατορία εγκατέστησαν οι «σύμμαχοί» μας Αμερικανοί, για να «επιλύσουν» το Κυπριακό (η διχοτόμηση ήταν γι’ αυτούς επίλυση) ανώδυνα για τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, οι οποίοι επανήλθαν στο προσκήνιο δημοκρατικότεροι!
Η αστική παράταξη μεταλλασσόταν διαρκώς χωρίς όμως να απομακρύνεται από την εξουσία με πλήθος συνθέσεων και διαλύσεων κομμάτων και με μετακινήσεις πολιτικών από σχηματισμό σε άλλο. Με εξαίρεση τις εκλογές του 1958, δεν φάνηκε να ανησυχούν οι νέοι «προστάτες» μας (από το 1947) για τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Είχαν καταγγείλει τον Πλαστήρα (1951) ότι είχε διαβρωθεί η κυβέρνησή του από τους κομμουνιστές, επειδή εκείνος είχε τάξει ως κύριο σκοπό της την εθνική συμφιλίωση! Έκτοτε είχαν γνώση οι «φύλακες» της πατρίδας. Η εξουσία δεν εκπορεύεται από τον λαό, αλλά από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων! Εκείνο που όφειλαν να κάνουν ήταν να διατηρούν τον λαό διχασμένο, να μην επιτρέπουν τον κομμουνισμό να ξανασηκώσει κεφάλι και να είναι πειθήνιοι στις έξωθεν εντολές.
Όπου φτώχια και γκρίνια. Στο κομμουνιστικό στρατόπεδο δεν ήταν αρκετή η αλαζονεία, που εκπεμπόταν από ραδιοφωνικό σταθμό χώρας, στην οποία είχαν καταφύγει πολιτικοί πρόσφυγες, καθ’ υπαγόρευση του ΚΚ Σοβ. Ένωσης. Οι θέσεις τους έδιναν πρόσθετες δικαιολογίες για παράταση των κοινωνικών διακρίσεων στη βάση των κοινωνικών φρονημάτων. Η εισβολή του σοβιετικού στρατού στην Τσεχοσλοβακία έδωσε πρώτης τάξεως αφορμή διάσπασης του διεθνούς και εγχωρίου κομμουνιστικού κινήματος, που υπέβοσκε από καιρό. Με την πάροδο του χρόνου η κομμουνιστική Ευρωαριστερά μετεξελίχθηκε σε κίνημα σαφώς αστικού τύπου με εστίαση του ενδιαφέροντος πρωτίστως στη γενετήσια σφαίρα και δευτερευόντως στα κοινωνικά θέματα. Ο Φρόυντ είχε νικήσει κατά κράτος τον Μαρξ! Και ενώ αλλού η Ευρωαριστερά σχεδόν αφανίστηκε, όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία, εδώ «φυτοζωούσε», έναγχη αν θα υπερπηδούσε το άλμα του 3%. Ξαφνικά όμως αναρριχήθηκε στην εξουσία. Πώς συνέβη αυτό, θα αναλύσουμε στο επόμενο άρθρο.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»