Ο Χριστός σταυρώνεται διαχρονικά, όταν εχθροί της Εκκλησίας Του την πολεμούν, διώκουν και φονεύουν τους πιστούς, λεηλατούν και καταστρέφουν τους ιερούς ναούς. Πολλές φορές, κατά το παρελθόν, ευρέθη η Εκκλησία σε διωγμό.
Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες τη δίωξε η ρωμαϊκή εξουσία, ακολούθησε η περσική, για να γιγαντωθεί ο διωγμός με την επικράτηση του ισλάμ δια των Αράβων σε μεγάλη έκταση της εγγύς Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής και, αργότερα, δια των Οθωμανών Τούρκων στη Βαλκανική και των Μογγόλων και Τατάρων στη Ρωσία. Κατά τους νεότερους χρόνους διωγμό υπέστη η Εκκλησία στις χώρες, όπου επικράτησε κομμουνιστικό καθεστώς, ιδιαίτερα στη Ρωσία, όπου κατά το διωγμό μαρτύρησαν πολλοί και καταστράφηκε πλήθος ιερών ναών και μονών.
«Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά» είναι φράση του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Περίεργη εκ πρώτης όψεως η φράση! Σ’ όλες τις περιπτώσεις που παραθέσαμε πιο πάνω η Εκκλησία του Χριστού φαντάζει να υπέστη δεινές ήττες. Σχετίζεται η φράση με την άλλη, σύμφωνα με την οποία «η σταύρωσις υπήρξε η δόξα του Χριστού». Και όμως είχε προηγηθεί «η άκρα ταπείνωσις», δηλαδή η αποδοχή από μέρους του ενανθρωπίσαντος Θεού των εμπτυσμών, των λοιδωριών, των δαρμών και, τέλος, της άκρως επώδυνης εκτέλεσης! Ο «ορθολογισμός», η σύγχρονη λατρεία, θεωρεί τα παραπάνω γελοιότητες. Δόξα, για την «ορθή» λογική είναι η επικράτηση επί των εχθρών, η εδραίωση της εξουσίας, η κοινωνική καταξίωση, ο πλουτισμός και όχι βέβαια το μαρτύριο. Μήπως η χριστιανική διδασκαλία καλλιεργεί στους πιστούς ανορθολογική αντίληψη βίου με γνώρισμα την ευχαρίστηση στις δοκιμασίες; Σε κάποια συναξάρια μαρτύρων αναφέρεται ότι αυτοί πορεύονταν προς τον θάνατο χαίροντες! Μήπως η αποδοχή της πίστης στον Χριστό είναι εκδήλωση ανοησίας; Δεν είναι άποψη που εκφράζεται στον καιρό μας μόνο από τους αρνητές της. Ήδη στην εποχή των Αποστόλων επικρατούσε μεταξύ των φιλοσόφων αυτή, ώστε ο Απόστολος Παύλος να γράψει στην προς Κορινθίους πρώτη επιστολή: «Οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν». Βέβαια όλοι όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν το κάλεσμα του Χριστού προς τους πιστούς να σηκώσουν ο καθένας τον προσωπικό του σταυρό, εκφράζονται απαξιωτικά θεωρώντας ότι αυτό είναι χωρίς νόημα. Και πράγματι είναι, αν όλα τελειώνουν στον τάφο. Εδώ έγκειται όμως η ειδοποιός διαφορά πιστών και απίστων. Τελειώνουν πράγματι όλα στον τάφο ή αυτός είναι θύρα για το πέρασμα στην αιωνιότητα; Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει.
Προβάλλονται οι διαχρονικά πολέμιοι της Εκκλησίας ως σταυρωτές του Χριστού και είναι πράγματι. Πολλοί πιστοί στον Χριστό όμως επικεντρώνοντας την προσοχή τους στους εκτός Εκκλησίας εχθρούς παραβλέπουν ότι πλήθος σταυρωτών υπάρχουν και εντός αυτής, ακολουθώντας τον πρώτο διδάξαντα την προδοσία, μαθητή του Χριστού, τον Ιούδα. Πρώτοι υπήρξαν οι διάφοροι αιρετικοί, που συγκλόνισαν την Εκκλησία επί αιώνες. Ακολούθησαν, όσοι επαναπαύθηκαν με την αναγνώριση της νέας πίστης από την κοσμική εξουσία και στη συνέχεια εκτράπησαν στην εκκοσμίκευση. Αυτό δεν άργησε να συμβεί, γι’ αυτό και ως αντίδραση στο πνεύμα της εκκοσμίκευσης έχουμε την εμφάνιση του μοναχισμού. Η Εγγύς Ανατολή δεν θα υπέκυπτε τόσο εύκολα στους Άραβες, αν δεν είχε αποδυναμωθεί το εκκλησιαστικό σώμα από την αντιπαράθεση για δογματικά θέματα. Η Ρωμανία (Βυζάντιο) δεν θα υπέκυπτε στους Οθωμανούς αν το κοσμικό πνεύμα δεν είχε επικρατήσει μεταξύ αρχόντων και λαού, κληρικών και λαϊκών. Ο Χριστός ξανασταυρώνεται διαχρονικά με προδοσία «μαθητών» του Ιούδα, οι οποίοι, με τη στάση βίου, παραδίδουν την Εκκλησία του Χριστού στους εχθρούς Του.
Η μεγαλύτερη όμως προδοσία στην ιστορία συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, μετά την επικράτηση εκεί των Φραγκογερμανικών φύλων και την επιβολή της φεουδαρχίας. Όχι μόνο οι εναπομείναντες σήμερα εκεί χριστιανοί, αλλά και κάποιοι μεταξύ των ορθοδόξων διαγράφουν την περίοδο του μεσαιωνικού σκότους, για να προβάλουν ως νέους σταυρωτές τους διανοούμενους του «διαφωτισμού», τους πρώτους διακηρύξαντες ότι Θεός δεν υπάρχει, και τους συνεχιστές του καταστροφικού αυτών έργου. Αλλά δεν θα εμφανίζονταν αυτοί, αν η δυτική χριστιανοσύνη δεν είχε διαστρέψει στο έπακρο τη χριστιανική διδασκαλία απαλείφοντας απ’ αυτήν το πνεύμα ελευθερίας και υποκαθιστώντας το από πνεύμα άκρας ανελευθερίας, όπως χαρακτηριστικά το περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι, που εμφανίζει τον μεγάλο ιεροεξεταστή να εγκαλεί τον Χριστό για παταγώδη αποτυχία και να τον ετοιμάζει να καεί στην πυρά! Εκεί ο Καρλομάγνος βάπτιζε χριστιανούς τους αιχμαλώτους του πριν τους εκτελέσει! Εκεί στήνονταν πυρές για την καύση αιρετικών, αντιφρονούντων και μαγισσών. Το να εμφανιστεί κίνημα για την αποτίναξη των επί γης αυθεντιών ήταν ζήτημα χρόνου. Προηγήθηκε η αποτίναξη της αυθεντίας του επί γης «αντιπροσώπου» του Θεού! Αυτή έδωσε λαβή στους διανοούμενους να αμφισβητήσουν, αρχικά, την ουράνια Αυθεντία, σύροντάς την σε οίκο ευγηρίας, να την καθαιρέσουν, μεταγενέστερα, γνωστοποιώντας, τον θάνατό της. Η ανατροπή της κοσμικής αυθεντίας, του φεουδαρχικού καθεστώτος, ακολούθησε.
Ο Χριστός δεν έπαψε και μετά να σταυρώνεται. Η χριστιανοί ηγέτες υποτάχθηκαν στο νέο καθεστώς, το εδραιωμένο στον φυσιοκρατικό υλισμό, και διατήρησαν προνόμια, που αφειδώς τους είχε παράσχει το φεουδαρχικό καθεστώς. Άπληστοι στο έπακρο οι αστοί, νέοι ηγεμόνες των «χριστιανικών» κοινωνιών, εξαπλώθηκαν, να επιφέρουν βαρύτατες πληγές στους λαούς σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, ενώ στις μητροπολιτικές χώρες ανέθεσαν στο αυτοδιοίκητο Πανεπιστήμιο την αθεϊστική προπαγάνδα. Οι ιεραπόστολοι ακολουθούσαν τους στην υπηρεσία των αποικιοκρατών στρατιωτικούς και διοικητικούς υπαλλήλους, τους πάσης φύσεως τυχοδιώκτες και ελάχιστοι έβλεπαν και κατήγγειλαν τις αθλιότητές τους!
Η μη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των «προνομιούχων» λαών, είχε ως συνέπεια την εκδήλωση κινήματος ανατροπής του αστικού καθεστώτος. Οι επαναστάτες ασφαλώς και έβλεπαν ότι αυτό είχε την πλήρη στήριξη των «χριστιανών» θρησκευτικών ηγητόρων. Και ένας εκ των θεωρητικών της ανατροπής έγραψε χαρακτηριστικά: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»! Ο προτεσταντισμός υπήρξε η μήτρα του άγριου καπιταλισμού, που κυριαρχεί σήμερα στον πλανήτη μας. Αλλά και ο καθολικισμός έλαβε «εκδίκηση» γεννώντας τους πάσης φύσεως ολοκληρωτισμούς. Ακόμη και κατά τον 20ο αιώνα το Βατικανό υπέγραψε συμφωνίες με απολυταρχικά καθεστώτα. Όμως ήταν ο ορθόδοξος ρωσικός λαός που πλήρωσε πιο ακριβά απ’ όλους τον εκδυτικισμό και την εκκοσμίκευση της ηγεσίας του, η οποία μόνο τα βογγητά του λαού δεν ήθελε να ακούσει.
Συμφορές και συμφορές δοκίμασαν οι «χριστιανικοί» λαοί της Ευρώπης. Όμως πέρα από μικρές ανάπαυλες, μετά από φονικότατους πολέμους, δεν συνήλθαν με κύρια την ευθύνη θρησκευτικών και κοσμικών αρχόντων. Όχι μόνο δεν συνήλθαν, αλλά καταρρέουν υπό τα πλήγματα που επιφέρουν στους ιστούς οικογενειακό και στον κοινωνικό των λαών της αποφάσεις αναξίων ηγετών, οι οποίοι δρουν ως νέοι σταυρωτές του Χριστού εξαπολύοντας φανερή πλέον επίθεση κατά της διδασκαλίας Του, ενώ η πίστη στον Θεό παραμένει απαγορευμένη στον δυτικό κόσμο στο όνομα της «ορθής» λογικής. Το ισλάμ ετοιμάζεται υπομονετικά να υπερκεράσει τα όρια της Βιέννης και της Ανδαλουσίας, για να επικρατήσει σ’ όλη την έκταση της Ευρώπης, οι κρατούντες όμως αποκοιμίζουν τους λαούς, υποταγμένοι σε ανθρωποκτόνο σύστημα διεθνούς εξουσίας αδιστάκτων πλουτοκρατών. Για μία ακόμη φορά οι θρησκευτικοί ηγέτες σιωπούν τόσο για την εξάπλωση της δυστυχίας στον πλανήτη, όσο και για το ότι ο αποχριστιανισμός στη γηραιά ήπειρο βρίσκεται στο τελικό του στάδιο.
Οι δημαγωγοί έχουν τον τρόπο να πείθουν ότι όλα βαίνουν καλώς και τα περί του αντιθέτου είναι προϊόντα φαντασίας «συνωμοσιολόγων». ΟΙ σκοτεινές δυνάμεις φαίνεται να επικρατούν πλήρως. Έτσι φάνηκε και όταν ο Χριστός κραύγασε επάνω στον σταυρό «τετέλεσται». Όμως δεν τέλειωσαν τότε όλα. Απεναντίας τότε άρχιζαν. Και ο Χριστός μας παρέσχε την ελπίδα διαβεβαιώνοντάς μας ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», της Εκκλησίας. Μέχρι το τέλος όμως της ιστορίας η Εκκλησία θα πολεμάται από έξω και, δυστυχώς, από μέσα. Ο Χριστός θα σταυρώνεται και θα ξανασταυρώνεται από εχθρούς Του αλλά και από «μαθητές» του, που, υποταγμένοι στα πάθη, αρνούνται να άρουν τον σταυρό τους και επιδιώκουν να φθάσουν στην ανάσταση με παράκαμψη του «γολγοθά».
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»