Ο θάνατος του τέως βασιλιά των Ελλήνων πυροδότησε νέα σύγκρουση μεταξύ υποστηρικτών, φανερών και αφανών, και αντιπάλων του θεσμού της βασιλείας. Πέρα από την αντιπαράθεση για το θέμα της έκθεσης της σορού σε δημόσια απόδοση τιμής,
είχαμε παρουσίαση συνεντεύξεων του εκλιπόντος και δηλώσεις εκπροσώπων του λεγόμενου δημοκρατικού χώρου, άκρως επικριτικές για το πρόσωπο αυτού. Όλα μαρτυρούν τη μεγάλη υποκρισία και την έλλειψη διάθεσης να ωφεληθούμε από τα τραγικά σφάλματα του παρελθόντος και να βαδίσουμε με ομόνοια προς το μέλλον, ώστε η πατρίδα μας κάποτε να ορθοποδήσει.
Κάποιοι «θεματοφύλακες της δημοκρατίας» χαρακτήρισαν προσκύνημα την επί τετράωρο έκθεση της σορού σε παρεκκλήσι. Βέβαια ο όρος είναι ατυχής, καθώς το προσκύνημα, ως εκκλησιαστικός όρος, γίνεται σε όσια και ιερά και μόνο. Εμμέσως πλην σαφώς επικρίνεται η διοικούσα Εκκλησία γι’ αυτή την παραχώρηση. Ας υπενθυμίσουμε όμως ότι στο ίδιο παρεκκλήσιο είχε εκτεθεί για απόδοση τιμής και η σορός του Μίκη Θεοδωράκη, τον τάφο του οποίου δεν κοσμεί σταυρός, αν και εψάλη εξόδιος ακολουθία σε ιερό ναό. Για την Εκκλησία, όπως και για τους αρχαίους προγόνους μας, ο νεκρός είναι πρόσωπο σεβαστό, καθώς βρίσκεται πλέον στα χέρια του δικαιοκρίτη Θεού, η κρίση του οποίου διαφέρει ουσιωδώς από την ανθρώπινη.
Πολλοί οι επικριτές του μεταξύ των πολιτικών, που έσπευσαν να του καταλογίσουν σφάλματα, που οδήγησαν τη χώρα σε περιπέτειες, με κυριότερο τη σύγκρουσή του με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό, εξ αιτίας της οποίας η χώρα εισήλθε σε πολιτική αστάθεια, από την οποία επωφελήθηκε ομάδα επιόρκων αξιωματικών, ώστε να επιβάλει δικτατορία.
Ο βασιλικός θεσμός δεν ήταν άγνωστος στην αρχαία Ελλάδα. Η Σπάρτη και η Μακεδονία είναι περιοχές, στις οποίες ίσχυε. Επικράτησε στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και διατηρήθηκε κατά τη χιλιόχρονη δική μας της Ρωμανίας (Βυζαντίου). Όμως στον μεσογειακό χώρο ο θεσμός διέφερε ουσιωδώς από τον αντίστοιχο των χωρών της δυτικής και βόρειας Ευρώπης, στις χώρες των οποίων επικράτησε το φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας. Στο νεοελληνικό κράτος, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από ξενοκίνητα ελληνικά χέρια, μας επεβλήθη εκ νέου ο βασιλικός θεσμός δυτικού τύπου. Μάλιστα μετά την έξωση του Όθωνα και την εγκαθίδρυση της δυναστείας Γλύξμπουργκ η χώρα μας κατέστη προτεκτοράτο της Μεγάλης Βρετανίας. Δυστυχώς πολλοί ακόμη αρνούνται την αλήθεια αυτή. Η απρόβλεπτη γερμανοφιλία του δεύτερου γόνου της δυναστείας μας οδήγησε στον τραγικό διχασμό (1916) και την επακόλουθη συμφορά της Μικράς Ασίας (1922) χωρίς να σημαίνει ότι ήταν άμοιρος ευθυνών ο τότε πρωθυπουργός.
Με την άνοδο στον θρόνο του Γεωργίου, γυιού του Κωνσταντίνου, η Αγγλία απέκτησε εκ νέου πλήρη την επιρροή επί της χώρας μας, ώσπου παρέδωσε την εξουσία στην ανερχόμενη, προκειμένου να καταστεί πλανητική, δύναμη των ΗΠΑ. Ο έλεγχος παρέμεινε πλήρης και επί του βασιλιά Παύλου, αδελφού του Γεωργίου. Ο πρόωρος θάνατος αυτού έφερε στον θρόνο τον Κωνσταντίνο σε ηλικία μόλις εικοσιτεσσάρων ετών. Αν καλοσκεφθούμε, σήμερα, νέος της ηλικίας αυτής ζητά τη βοήθεια του πατέρα του, για να αποκτήσει ΑΦΜ ή να εγγραφεί σε ασφαλιστικό φορέα, αν βρει εργασία! Είναι δυνατόν ο Κωνσταντίνος να φέρει πλήρη την ευθύνη για την άσκηση της εξουσίας, όταν βρισκόταν κάτω από πλήθος σκιών. Η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη, το πλήθος των αυλικών και, κυρίως, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ χάραζαν την πολιτική. Και οι «δημοκράτες» αποφεύγουν συστηματικά να αναφερθούν στην υποτέλεια της χώρας μας, ιδιαίτερα οι οπαδοί της κάποιας «Αριστεράς».
Ο πρωθυπουργός, με τον οποίο συγκρούστηκε ο νεαρός Κωνσταντίνος, υπήρξε ο εκλεκτός των Άγγλων πρωθυπουργός, μετά την αποχώρηση των Γερμανών (1944). Το 1952 απέσυρε τη στήριξή του από την κυβέρνηση Πλαστήρα, μετά από δήλωση του πρεσβευτού των ΗΠΑ! Πόσα είχαν γραφεί για τον κατάλογο των υπουργών της κυβέρνησής του (1963), μεταξύ των οποίων πολλοί υπήρξαν στη συνέχεια αποστάτες! Ένας από εκείνους τόνισε αργότερα ότι το θέμα της Μακεδονίας θα λησμονηθεί σε δέκα το πολύ έτη! Επωφελήθηκαν πράγματι οι επίορκοι αξιωματικοί από την πολιτική αναστάτωση ή όλα ήταν σκηνικό για την επικράτηση της δικτατορίας, ώστε να μην έχουν ευθύνη οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί για την προδοσία της Κύπρου, που ακολούθησε; Η πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ, κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου δεν είναι ασφαλώς χωρίς νόημα, αν και υπάρχουν οι αδιόρθωτοι φίλοι των Αμερικανών. Βέβαια αμερικανόφιλοι έγιναν και κάποιοι «αριστεροί», που τερματίζουν την πορεία τους στο «Σύνταγμα»!
Μέγιστη είναι η κατηγορία κατά του Κωνσταντίνου ότι αποδέχθηκε τη δικτατορία. Αλλά αυτή την επέβαλαν οι ΗΠΑ, όπως δέχονται τουλάχιστον οι «δημοκράτες». Τί μπορούσε να κάνει αυτός, να την εμποδίσει; Τί θα κάναμε εμείς στη θέση του, θα παραιτούμασταν; Τον κατηγόρησαν ακόμη και για την αποτυχημένη προσπάθεια ανατροπής των δικτατόρων. Άραγε αυτός τη σχεδίασε, ο τότε 27 ετών; Ήθελαν οι ΗΠΑ την αποκατάσταση της δημοκρατίας; Το πλέον σημαντικό που παρασιωπάται είναι ότι οι συνταγματάρχες έλαβαν στο δημοψήφισμα για το «σύνταγμά» τους (1968) 92%. Και το ακόμη πιο σημαντικό ότι τον θεσμό της βασιλείας κατήργησε η δικτατορική κυβέρνηση με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 1973, το οποίο βρήκε σύμφωνο το 78% των ψηφισάντων, μεταξύ των οποίων και των οπαδών του δικτατορικού καθεστώτος, γι’ αυτό και η έκτοτε έχθρα μεταξύ βασιλοφρόνων και νοσταλγών της δικτατορίας. Άραγε η κατά γενική ομολογία των «δημοκρατών» ξενοκίνητη χούντα ενήργησε τότε ερήμην υποδείξεων από τις ΗΠΑ; Συμπέρασμα. Το δημοψήφισμα, μετά την παλινόστηση της δημοκρατίας ή «δημοκρατίας» δεν ήταν απόφαση ηρωική των επανελθόντων στον δημόσιο βίο πολιτικών. Όπως δεν ήταν ηρωική η στάση του πλήθους των μετά την πτώση της δικτατορίας αντιστασιακών.
Εισήλθαμε στην περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Χωρίς βασιλιά πλέον, που υπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων, και με εκλεγμένους από τον λαό εκπροσώπους η χώρα μας πορεύθηκε προς την «πρόοδο» και την «ευημερία»! Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα τονίζουν ευκαίρως ακαίρως οι δημαγωγούντες πολιτικοί, μη ικανοί οι πλείστοι να αρθρώσουν λόγο επιπέδου. Επιβεβαιώνονται πλήρως από τις εξελίξεις! Μας ενέταξαν στην ΕΟΚ και θριαμβολόγησαν γι’ αυτό. Αποτέλεσμα η καταβαράθρωση της βιομηχανικής μας παραγωγής και η επικίνδυνα φθίνουσα πορεία της πρωτογενούς μας παραγωγής. Μας ενέταξαν με καμάρι στη ζώνη του ευρώ, του ισχυρού νομίσματος, και ακολούθησαν τα μνημόνια. Η δημόσια περιουσία εκποιήθηκε με αδιαφανείς και σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος ενέργειες και παρ’ αυτό το εξωτερικό χρέος διπλασιάστηκε! Η νεολαία μας βρήκε διέξοδο από την ανεργία με καταφυγή σε αγορές εργασίας άλλων χωρών. Η ανεργία ογκώθηκε και τον λαό αποκοιμίζουν με την υπόσχεση της ανάκαμψης. Η υγεία του επιδεινώθηκε, καθώς έχουν περικοπεί οι δαπάνες γι αυτήν, και εμφανής είναι ο στόχος για την επιβολή συστήματος αναλόγου των ΗΠΑ, όπου το κράτος πρόνοιας είναι ανύπαρκτο. Η δημογραφική γήρανση αντιμετωπίζεται με παντελή αδιαφορία από τους κυβερνώντες, οι οποίοι φροντίζουν για κάποιες ομάδες δικαιωματιστών και όχι για την οικογένεια! Ο γείτονας μας απειλεί και εμείς δείχνουμε μέσω της Βουλής την αθλιότητά μας στο μεγαλείο της. Την βασιλευόμενη δημοκρατία υποκατέστησε η κληρονομική δημοκρατία ελαχίστων οικογενειών με πρόσωπα κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, υποταγμένους στον ξένο παράγοντα, όσο και ο βασιλικός οίκος. Δεν φταίγει λοιπόν για όλα ο Κωνσταντίνος.
«Μακρυγιάννης»
ΥΓ. Ψήφισα, στην πρώτη ελεύθερη εκλογική διαδικασία στην οποία συμμετείχα, υπέρ της κατάργησης της βασιλείας. Δεν μεταμελήθηκα. Προς άρσιν πάσης παρεξηγήσεως.