Εκδηλώσεις για την επέτειο των 40 ετών από την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και τώρα Ευρωπαϊκή Ένωση οργανώθηκαν κατά τους μήνες πού πέρασαν. Η κορυφαία πραγματοποιήθηκε προ μηνός περίπου στο Ζάππειο Μέγαρο από το Υπουργείο μας επί των Εξωτερικών.
Σ’ αυτήν παραβρέθηκαν η πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός μας. Στην προβολή των εκδηλώσεων υπήρχε το σύνθημα «Ελλάδα-ΕΕ πιο δυνατοί μαζί». Βέβαια διαχρονικά τονίζεται το σύνθημα «Η ισχύς εν τη ενώσει». Το ουσιώδες είναι να διευκρινιστεί πώς εννοείται η ένωση. Είναι διαφορετική η ενότητα ομάδας, όπως ενός λαού, που διακατέχεται από τα ίδια οράματα και αποδέχεται τους ίδιους στόχους και διαφορετική η ενότητα ομάδας, όπως πλήθος λαών, επί των οποίων κυρίαρχος λαός επιβάλλει τη θέλησή του και υποχρεώνει τους λοιπούς να αποδεχθούν τους δικούς του σκοπούς και να τους υπηρετήσουν. Αυτό συνέβη κατά το μακρινό παρελθόν με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία περί την λεκάνη της μεσογείου και στο σχετικά πρόσφατο με τη βρετανική αυτοκρατορία του πλήθους των υπερποντίων αποικιών. Ασφαλώς με την «ένωση» η κυρίαρχη δύναμη καθίσταται ισχυρή εξασθενίζοντας όμως τους υποταγμένους λαούς οικονομικά. Στην περίπτωση των νεότερων αυτοκρατοριών έχουμε και άλλη οδυνηρή συνέπεια για τους υποταγμένους: Την πολιτιστική αλλοτρίωση.
Έχει τα χαρακτηριστικά αυτοκρατορίας η ΕΕ; Υπάρχει σ’ αυτήν κυρίαρχος λαός; Δεν συμμετέχουν επί ίσοις όροις οι χώρες με τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους; Επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα πρέπει να δεχθούμε ότι η ΕΕ είναι όντως ένωση κυριάρχων κρατών με ίσα δικαιώματα. Όμως πίσω από τις αρχές και διακηρύξεις υπάρχει η πραγματικότητα, που είναι αρκούντως οδυνηρή.
Η χώρα μας υπήρξε από τις πρώτες που εισήλθαν στην οικονομική κοινότητα των ευρώστων χωρών της δυτικής Ευρώπης. Προβλήθηκε τότε από τους διαπραγματευτές της συμφωνίας ένταξης ως μεγάλη επιτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Πανηγυρίστηκε η είσοδος, επειδή έδινε στη χώρα μας λαμπρή ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης με τη διάθεση των αγροτικών προϊόντων σε ευρεία αγορά με μεγάλη αγοραστική δύναμη. Εκείνο που δεν θέλησαν, ως όφειλαν, να πουν στον λαό μας οι ασκούντες τότε την εξουσία είναι ότι οι «εταίροι» μας είχαν αποκαλύψει τις προθέσεις τους με το σύνθημα: «Ελλάδα, χώρα του τουρισμού και των συνεδρίων»! Μπορούμε να το παραφράσουμε γράφοντας: «Ελλάδα, χώρα των υπηρετών μας»!
Η χώρα μας κατεστραμμένη παντελώς μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο οποίος κατεδάφισε ό,τι δεν είχαν προλάβει να κατεδαφίσουν οι κατακτητές, κατάφερε σε τριακονταετία να ανασυγκροτηθεί σε εντυπωσιακό βαθμό! Επικρίνεται ο πολιτικός της εξουσίας και ο επιχειρηματικός κόσμος για τη διασπάθιση της εξωτερικής βοήθειας. Αλλά η εξωτερική βοήθεια είχε προέλευση καπιταλιστική και δεν ήταν δυνατόν να διανεμηθεί κατά τρόπο διαφορετικό, παρά τις διαπιστώσεις του Αμερικανού συντάκτη της γνωστής έκθεσης, του Πόρτερ. Αν και συνεχιζόταν η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των αλαζόνων νικητών, χάρη στην εξωτερική ωμή επέμβαση, και των εξ ίσου αλαζόνων ηττημένων, που αρνούνταν να παραδεχθούν την ήττα τους, χάρη και στον «πατερούλη», η χώρα μας στηλώθηκε στα πόδια της, ανέπτυξε τις υποδομές και απόκτησε ελαφρή και μέση βιομηχανία αξιοζήλευτες. Βέβαια δεν κατάφερε να σταματήσει τη μεταναστευτική αιμορραγία τόσο προς το εξωτερικό όσο και προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία ογκώθηκαν θηριωδώς και απανθρώπως. Με απασχολεί το ερώτημα: Άραγε οι βιομήχανοι δεν γνώριζαν τις ολέθριες συνέπειες από την ένταξή μας στην ΕΟΚ; Ή, μήπως τις γνώριζαν και αποδέχθηκαν τον ρόλο του εισαγωγέα αντί του βιομηχανικού παραγωγού;
Το διεθνές σύστημα εξουσίας προέβη σε θεαματική μεταβολή ευθύς μετά την ένταξη της χώρας μας. Στη θέση της συντηρητικής λεγόμενης παράταξης, που δεν καρπώθηκε τον θεωρούμενο απ’ αυτήν θρίαμβο της εισδοχής, ανέβασε τους άγνωστους ως τότε στον ελληνικό λαό «σοσιαλιστές»! Βέβαια αυτοί είχαν υποταγεί σε άλλες χώρες στο σύστημα εξουσίας ήδη από τον 19ο αιώνα. Τότε άρχισε ο αλόγιστος εξωτερικός δανεισμός, προκειμένου να ενταθεί η αγοραστική δύναμη του λαού μας. Στην ευφορία της επίπλαστης ευμάρειας αυτός δεν παρατήρησε ούτε βέβαια και οι ιθύνοντες του επισήμαναν ότι αυξάνονταν με άκρως ανησυχητικό ρυθμό οι εισαγωγές, ενώ συρρικνωνόταν η εγχώρια παραγωγή. Οι βιομηχανίες μας έκλειναν η μία μετά την άλλη. Τομείς, όπως η κλωστοϋφαντουργία, των ηλεκτρικών συσκευών και μηχανών, που έσφυζαν νεκρώθηκαν. Για να μη φανεί το ναυάγιο του ιδιωτικού τομέα, οι κυβερνήσεις ανέθεσαν στις δημόσιες επιχειρήσεις τον ρόλο ναυαγοσωστικών, ώσπου καταποντίστηκαν κι αυτές.
Απόμεινε η πρωτογενής παραγωγή. Η χώρα μας είναι ευνοημένη από πλευράς κλιματικών συνθηκών. Είδαμε όμως την αθλιότητα των χωματερών και τις επιδοτήσεις για την αποξένωση του αγρότη από το χωράφι. Οι ακακίες άπλωσαν τις ρίζες τους σε πολλά μέρη, καλλιέργειες εγκαταλείφθηκαν. Δεν είμαστε αυτάρκεις πλέον σε μαλακό σιτάρι.
Τότε το σύστημα προχώρησε στο τελειωτικό κτύπημα: Μας ενέταξε στη ζώνη του ισχυρού νομίσματος και μας έκαναν να πιστέψουμε ξένοι και εντόπιοι διαφεντευτές ότι γίναμε ισχυροί. Δεν επικρίθηκαν οι διαπραγματευτές για το στημένο παιχνίδι της ένταξης, ο λαός μας χαρακτηρίστηκε από τους «ευγενείς» και «εργατικούς» λαούς των «εταίρων» μας, μέσω της προπαγάνδας, ως λαός οκνηρών και δολοπλόκων! Ο κύριος «διαπραγματευτής» στη συνέχεια προήχθη στο τραπεζικό σύστημα και κατέληξε πρωθυπουργός μας! Και όταν έφθασε ο κόμπος στο χτένι μας επιβλήθηκαν τα μνημόνια!
Στο διάστημα αυτό γευθήκαμε κατ’ επανάληψη την εγκατάλειψή μας τόσο από τους «εταίρους» μας, όσο και από τους «συμμάχους» μας στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων, τα οποία επιβουλεύονται γείτονές μας. Μάλιστα προκλητικά οι διαφεντευτές μας μας πίεζαν και μας πιέζουν να ενδίδουμε, ώσπου παραχωρήσαμε και εθνικά μας δίκαια και συμφέροντα.
Μας απόμεινε η «βαρειά βιομηχανία», ο τουρισμός. Ο στόχος τους επιτεύχθηκε: «Ελλάδα, χώρα του τουρισμού και των συνεδρίων», ούτε καν πρωτογενούς παραγωγής! Στη θέση των αγροτικών προϊόντων, εκεί που δεν φυτεύτηκαν ακακίες, τώρα «σπέρνουμε» φωτοβολταϊκά, επενδύουμε στην ενέργεια! Παράλληλα εισάγουμε πλήθος αγροτικών προϊόντων!
Η ΕΕ, που βραβεύτηκε με το βραβείο Nobel ειρήνης, δεν έπαψε να ανοίγει πληγές στην έκταση του πλανήτη σε συγχορδία με το ΝΑΤΟ. Τώρα στόχος της είναι ο ενεργειακός αποκλεισμός της Ρωσίας, την οποία πολεμούν με κάθε τρόπο. Και εμείς «αβίαστα» αποδεχόμαστε τις διαταγές τους και συμφωνούμε σε κάθε μέτρο εναντίον της. Και τα ροδάκινα δεν οδηγούνται ούτε στις χωματερές. Και έχουμε διακόψει τις σχέσεις με τη Συρία, του «αιμοσταγή» Άσαντ! Και δεχόμαστε τα πλήθη των εξουθενωμένων μεταναστών, που «βαφτίζονται» πρόσφυγες, ενώ οι «εταίροι» μας κλείνουν τα σύνορά τους και σφυρίζουν αδιάφορα! Και εξαναγκάζουμε σε φυγή τον ανθό της επιστημονικής μας νιότης! Και όμως τρέμουμε στη σκέψη να βρεθούμε έξω από την Ένωση!
Τα πάντα ρει, τόνισε ο Ηράκλειτος. Θα περάσει κι αυτό, καθώς η σύμπραξη δεν έγινε προς όφελος των λαών, αλλά του κεφαλαίου, το οποίο διαχειρίζεται εκ του παρασκηνίου την εξουσία. Ενότητα πραγματική προς όφελος των λαών μόνο στη βάση της ευαγγελικής διδασκαλίας μπορεί να επέλθει. Αλλά ο Χριστός είναι αποδιοπομπαίος από την ΕΕ. Το φανερώνει η εγκατάλειψη του κράτους πρόνοιας, η διόγκωση της κοινωνικής αδικίας, η πολεμική κατά της οικογένειας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»