Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε που ο «βάρβαρος» Μακρυγιάννης έβγαλε το σπαθί του στη συνταγματική εθνοσυνέλευση και απάντησε στους δυτικοφερμένους χαρτογιακάδες: «Το κεφάλαιον της θρησκείας δεν βάνομεν εις την ψήφον»!
Τότε υποχώρησαν εκείνοι μπροστά στην αποφασιστικότητα εκείνου, που είχε χάσει το επάνω μέρος του κρανίου του σε μάχη και είχε θέσει σε τρομερό κίνδυνο τη ζωή του, για να εξαναγκάσει τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα. Δεν γνώριζε ότι πίσω από το κίνημα βρίσκονταν οι Αγγλογάλλοι, που ελάχιστα βέβαια ενδιαφέρονταν για τις συνταγματικές ελευθερίες των Ελλήνων. Να ταπεινώσουν τον Όθωνα ήθελαν στηρίζοντας τον άνθρωπό τους, τον Καλλέργη, που έδρεψε τις δάφνες ως πρωτεργάτης δήθεν του κινήματος. Αυτόν αργότερα διόρισαν οι πάτρωνές του υπουργό, κατά την αγγλογαλλική κατοχή της Αθήνας (1854-1857), ενώ τον Μακρυγιάννη η αυλή τον καταδίκασε σε θάνατο!
Τότε ο Μακρυγιάννης (1843), υπερασπιστής της πατροπαράδοτης πίστης, είχε επιτύχει, έστω μ’ αυτόν τον «αντιδημοκρατικό» τρόπο να υπαναχωρήσουν οι επίδοξοι ολετήρες του έθνους. Είχαν εκείνοι την υπομονή να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους σταδιακά. Τα σχολεία είχαν πλέον καταστεί δημόσια και δεν βρίσκονταν υπό την επίβλεψη της εθναρχούσας, κατά την τουρκοκρατία, Εκκλησίας. Σ’ αυτά άρχισαν να διδάσκονται τα άθεα, όπως τα αποκάλεσε ο Παπουλάκος, γράμματα, στον αντίποδα του οράματος του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Η Εκκλησία από εθναρχούσα υποβιβάστηκε σε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, όπως και παραμένει μέχρι σήμερα. Είχε πείσει τους άβουλους ιεράρχες της Συνόδου ο δυτικοσπουδασμένος γραμματέας της, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, να αποσχιστούν από το Πατριαρχείο, ικανοποιώντας την επιθυμία των Βαυαρών αντιβασιλέων. Το επιχείρημα του ήταν: Το Πατριαρχείο βρισκόταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του σουλτάνου. Αυτό βέβαια δεν γίνεται αποδεκτό σήμερα από τους δυτικόπληκτους, που καταδικάζουν τον μαρτυρικό πατριάρχη και άγιο Γρηγόριο Ε΄ ως τουρκοπροσκυνημένο εθνοπορδότη! Ήταν ο Φαρμακίδης εμπαθής εχθρός του Καποδίστρια και πολέμιός του μαζί με τους αγγλόδουλους της Ύδρας, που σχεδίασαν τη δολοφονία του μεγάλου Κυβερνήτη.
Η οθωνική δυναστεία δεν κυνήγησε μόνο τον Μακρυγιάννη, αλλά και τον αγαθό μοναχό της Πελοποννήσου, που έμεινε γνωστός ως Παπουλάκος. Ήταν επικριτικός εκείνος στα κηρύγματά του τόσο κατά της εξουσίας όσο και κατά της ιεραρχίας για τον ενδοτισμό έναντι της πρώτης. Η Πολιτεία τον συνέλαβε, δεν τόλμησε όμως να τον καταδικάσει, αναλογιζόμενη τη λαϊκή κατακραυγή. Τον παρέδωσε στην Ιεραρχία, η οποία τον καταδίκασε σε ισόβιο εγκλεισμό σε μονή της Άνδρου, επιβεβαιώνοντας το δίκαιο των επικρίσεων του Παπουλάκου.
Στο Σύνταγμα παραμένουν ακόμη στοιχεία άκρως ενοχλητικά για τους ολετήρες του έθνους. Η επίκληση της Αγίας Τριάδος στο προοίμιό του καθώς και το άρθρο που αναγνωρίζει ως επικρατούσα θρησκεία στη χώρα μας την ορθόδοξη Εκκλησία είναι ανυπόφορα. Βέβαια η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, σύμφωνα με το πιστεύω της, αλλά αυτό είναι «ψιλό γράμμα» για τους εχθρούς της. Η θεώρησή της ως θρησκείας της προσδίδει ενδοκοσμικό χαρακτήρα και την εξισώνει με τις ανθρώπινες επινοήσεις περί του Θεού. Οι αποφάσεις της πρέπει να κυρώνονται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και να δημοσιεύονται στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Το πλέον οδυνηρό είναι ότι εδώ και δεκαετίες το αστικό κοινοβούλιο νομοθετεί παραβιάζοντας κατάφορα το Σύνταγμα της χώρας. Με την ένταξη – υποταγή μας στην ΕΟΚ –ΕΕ οι ετερόφωτοι, υποτιθέμενοι κρατούντες στη χώρα μας, αναλώθηκαν στην «αναμόρφωση» - παραμόρφωση του οικογενειακού δικαίου και εναρμόνισή του (φοβερή η κακοποίηση της λέξης) με το ισχύον στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Έτσι θεσμοθετήθηκε το αυτόματο διαζύγιο, που αύξησε τρομακτικά τις μονογονεϊκές οικογένειες. Ακολούθησε η κατάργηση της αργίας της Κυριακής και, σχετικά πρόσφατα, η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης και ο γάμος των ομοφυλοφίλων. Είναι θέμα χρόνου να θεσπιστεί και το δικαίωμα υιοθέτησης τέκνου από ομοφυλόφιλα ζεύγη. Κάποιοι επικρίνουν την Πολιτεία και για τη θέσπιση του πολιτικού γάμου. Αλλά αυτό είναι μέτρο ορθό. Δεν είναι επιτρεπτό να εξαναγκάζεται ο άθεος ή ο άθρησκος να τελέσει θρησκευτικό γάμο.
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας αντέδρασε σπασμωδικά στην ψήφιση των νομοσχεδίων αυτών και απέφυγε να τα προσβάλει ως αντισυνταγματικά. Βέβαια συνταγματικό δικαστήριο δεν υπάρχει στη χώρα μας και η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά πάσα πιθανότητα θα απορριπτόταν, για ευνόητους λόγους. Όμως η Ιεραρχία θα έδειχνε στον λαό ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας. Η εν γένει στάση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά και του Πατριαρχείου συντελεί στο να ωθείται μεγάλο τμήμα του λαού μας στην εκκοσμίκευση και στην αδιαφορία και ένα πολύ μικρό στον ζηλωτισμό. Οι σχέσεις ορθοδόξων προκαθημένων με ηγέτες διαφόρων χριστιανικών ομολογιών προβληματίζουν πολύ τους απομείναντες πιστούς. Υπάρχουν «Εκκλησίες» (έτσι αυτοαποκαλούνται και το Πατριαρχείο μας έχει αποδεχθεί), που και το γάμο ομοφυλοφίλων «ευλογούν» και ομοφυλόφιλους ιερείς δέχονται στους κόλπους τους ακόμη και επισκόπους και «επισκοπίνες»! Η όποια αντίδραση στην τάση αυτή εκκοσμίκευσης του σώματος της Εκκλησίας βάλλεται είτε ως ζηλωτισμός και φονταμενταλισμός είτε ως ιεροκατηγορία. Πολλοί ιερείς σιωπούν καθώς διαδίδεται ότι υπάρχει κίνδυνος η Πολιτεία να τους στερήσει τον μισθό, που για τους εμπαθείς εχθρούς της Εκκλησίας και υπέρμαχους του χωρισμού, κακώς ακόμη χορηγείται. Και η Ιεραρχία ακόμη δεν έχει ενημερώσει τον λαό ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, καθώς η περιουσία που παραχώρησε στην Πολιτεία είναι πολύ σημαντική και σε περίπτωση χωρισμού θα πρέπει να επιστραφεί. Και οι ναοί συνεχώς αδειάζουν. Και αν ακόμη τελούνται στη χώρα μας αρκετοί εκκλησιαστικοί γάμοι ίσως αυτό να οφείλεται στο σεβασμό των μελλονύμφων προς τους γονείς τους. Πάντως κατά την τέλεση των μυστηρίων γάμου ή βάπτισης επικρατεί οχλαγωγία πανήγυρης. Μάταιες είναι πλέον οι εκκλήσεις των ιερέων, όχι όλων, να επικρατήσει ησυχία. Μόδα είναι και η τέλεση του εκκλησιαστικού γάμου μετά τη γέννηση του πρώτου τέκνου και η βάπτιση αυτού ευθύς μετά το στεφάνωμα των γονέων του! Και πληθαίνουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία πρέπει να εναρμονισθεί προς τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες, επιβεβαιώνοντας το των εχθρών αυτής ότι είναι θρησκεία, όπως όλες οι άλλες και, καθώς έχει γίνει αποδεκτή από λαούς, που έχουν «εξορθολογισθεί» εδώ και τρείς περίπου αιώνες, είναι καιρός να «εξορθολογισθεί» και αυτή!
Στα πλαίσια αυτού του πνεύματος πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας στις ΗΠΑ, που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, βάπτισε στη Γλυφάδα δύο τέκνα ανήκοντα σε ομοφυλόφιλο ζεύγος Ελληνοαμερικανών, τα οποία γέννησαν παρένθετες μητέρες. Σηκώθηκε κατακραυγή για το συμβάν, οι αρμόδιοι επιχείρησαν να αποποιηθούν την ευθύνη τους, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος αλλά και το Πατριαρχείο, απ’ όσο γνωρίζω, δεν τοποθετήθηκαν επί του θέματος. Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι ορθά βαπτίστηκαν τα τέκνα. Αλλά οι «γονείς» τους και το πλήθος των δικαιωματούχων δεν πείθουν ότι έγνοια τους είναι να ανατραφούν αυτά ως μέλη της Εκκλησίας. Θέλουν να υποταχθεί πλήρως η διοικούσα Εκκλησία στα βίτσια και στα καπρίτσια τους. Και φαίνεται να υποτάσσεται με απρόβλεπτες τις συνέπειες. Ο Θεός να μας ελεήσει.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»