Η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου είναι εντόνως σεισμογενής. Η πρόσκρουση των τεκτονικών πλακών Αφρικής και Ευρώπης καθώς και το ρήγμα της Ανατολίας προκαλούν κατά καιρούς σεισμούς πολύ καταστρεπτικούς.
Βέβαια μέρος της ευθύνης για τις καταστροφές φέρει και ο άνθρωπος, καθώς στο βωμό του κέρδους θυσιάζει την ασφάλεια των ενοίκων στις πολυώροφες οικοδομές, που έχει τη δυνατότητα να κτίζει με την εξέλιξη της επιστήμης της οικοδομικής.
Ο πρόσφατος σεισμός στο ανατολικό Αιγαίο πέρα από την οδύνη για τον θάνατο συνανθρώπων μας και τις υλικές καταστροφές μας έδωσε τη χαρά της αλληλεγγύης μεταξύ των ηγετών των δύο χωρών και περισσότερο μεταξύ των λαών αυτών. Ενώ καθημερινά στις ειδήσεις προβαλλόταν η αντιπαράθεση, λόγω διεκδικήσεων από τη γείτονα σε βάρος της χώρας μας και η ανησυχία επεκτεινόταν σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ξαφνικά ένα φυσικό συμβάν μετέβαλε άρδην το ψυχροπολεμικό κλίμα. Εκδηλώθηκε εκατέρωθεν διάθεση προσφοράς προς αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης. Πολύ πιο θερμές υπήρξαν οι ανταλλαγές μηνυμάτων μεταξύ απλών ανθρώπων των δύο λαών.
Καλλιεργείται από κάποιους εθνικιστικούς κύκλους η εντύπωση ότι οι Τούρκοι είναι ο πλέον επικίνδυνος εχθρός της χώρας μας. Κάποιοι με έκδηλο τον φανατισμό τους αποκαλούν Μογγόλους. Άλλοι διαμαρτύρονται επειδή κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί προβάλλουν σειρές τουρκικής παραγωγής. Στη φωτιά της αντιπαλότητας ρίχνουν λάδι και οι αφιονισμένοι οπαδοί των μεγάλων αθλητικών ομίλων, οι οποίοι στα στάδια εκτονώνονται με βρισιές κατά των αντιπάλων τους ακόμη και ομοεθνών τους. Οι πολλοί που έχουν εμπειρίες των αισθημάτων που τρέφουν οι πολίτες των δύο χωρών ασφαλώς δεν συμφωνούν ούτε όμως και μπορούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Είναι αυτοί κυρίως απόγονοι προσφύγων, οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί από τις πατρογονικές τους εστίες σύμφωνα με τη συνθήκη της Λοζάνης. Επισκεπτόμενοι κατά καιρούς τις αλησμόνητες ή, κατ’ άλλους, χαμένες πατρίδες διηγούνται τη θερμή υποδοχή που τους επιφυλάσσουν οι κάτοικοι των πατρογονικών οικισμών ακόμη και οι εγκατεστημένοι σε οικίες των προγόνων τους. Και συμβαίνει αυτό παρά την αυστηρή αστυνόμευση των πολιτών στη γείτονα χώρα. Συγκινητικές είναι οι ιστορίες που έχουν καταγραφεί για συνάντηση με υπέργηρους φίλους των προγόνων τους ή για αναγνώριση συγγενών, τους οποίους οι συγκυρίες ανάγκασαν να μην ακολουθήσουν τους λοιπούς στο δρόμο της προσφυγιάς. Το ίδιο συγκινητικές είναι οι επισκέψεις Τούρκων πολιτών στις πατρογονικές εστίες στη Βόρεια Ελλάδα, όπου τους προσφέρεται εγκάρδια φιλοξενία.
Βέβαια υπάρχουν και εκεί, όπως και στη χώρα μας, και μάλιστα περισσότεροι εθνικιστές (γκρίζοι λύκοι), οι οποίοι εξάπτουν μεταξύ των συμπατριωτών τους το μίσος κατά των Γιουνάνηδων! Το φαινόμενο δεν είναι των τελευταίων ετών. Οι «πολιτισμένοι» Νεότουρκοι ακόμη και με προκηρύξεις εξήπταν το μίσος κατά των χριστιανών υπηκόων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είχαν εκείνοι ως συμβούλους Γερμανούς, οι οποίοι έσπευδαν να προλάβουν τους αντιπάλους τους στην ευρωπαϊκή σκηνή, Άγγλους και Γάλλους, στην αρπαγή του μαύρου χρυσού, που έρρεε άφθονος στις υπό οθωμανική κατοχή χώρες της Μέσης Ανατολής. Βέβαια οι Γερμανοί έχασαν το «παιχνίδι», πληρώσαμε όμως πολύ ακριβά εμείς τα άλλα «παιχνίδια» των «συμμάχων» μας. Λίγα έχουν γραφεί σχετικά με τη βοήθεια που προσέφεραν στους Ρωμηούς της Μικράς Ασίας οι αντικείμενοι προς τους Νεότουρκους Παλαιότουρκοι. Το φαινόμενο της έξαψης επαναλήφθηκε μεταγενέστερα. Το 1955 φανατισμένος όχλος προέβη σε φοβερές καταστροφές, λεηλασίες, βιασμούς ακόμη και φόνους Ρωμηών της Πόλης. Και πάλι κάποιοι Τούρκοι διέσωσαν Ρωμηούς. Σήμερα είναι πλέον γνωστό ότι τα συμβάντα οργάνωσαν οι τουρκικές αρχές καθ’ υπόδειξη των «συμμάχων» μας Άγγλων, οι οποίοι είχαν χολωθεί, επειδή η χώρα μας είχε τολμήσει να φέρει προς συζήτηση στον ΟΗΕ το ζήτημα της Κύπρου. Και βέβαια όλα ήταν σε γνώση των «προστατών» μας Αμερικανών, οι οποίοι είχαν φροντίσει να εντάξουν ταυτόχρονα στη «συμμαχία των ειρηνοφίλων κρατών» (ΝΑΤΟ) τις δύο γείτονες χώρες. Το άθλιο «παιχνίδι» της αντιπαράθεσης συντηρείται από «συμμάχους», «εταίρους» και «φίλους» επί δεκαετίες τώρα με συνέπειες οικονομικές και ψυχολογικές στους δύο λαούς.
Η αντιπαράθεση εντάθηκε πρόσφατα με την ανεύρεση πλουσίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Το ελληνικό νησιωτικό σύμπλεγμα περιορίζει πάρα πολύ τα δικαιώματα της Τουρκίας για συμμετοχή της στην αξιοποίηση του αερίου «χρυσού». Για μία ακόμη φορά οι «φίλοι», «εταίροι» και «σύμμαχοί» μας σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ η τουρκική επιθετικότητα εντείνεται και ο ενδοτισμός της χώρας μας αυξάνει με πολύ προβλεπτές τις συνέπειες. Βέβαια δεν είναι τουρκόφιλοι όσοι ελληνικής ταυτότητας μας προετοιμάζουν για νέα υποταγή. Άλλων τα συμφέροντα υπηρετούν. Και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις γεωστρατηγικής, για να κατανοήσουμε ότι όποια λύση και αν επιβληθεί, όχι βέβαια από τον Ερντογάν, οι δύο χώρες θα λάβουν ψίχουλα, όταν οι ισχυροί αποφασίσουν την αξιοποίηση των κοιτασμάτων. Τη μερίδα του λέοντος θα καρπωθούν οι «καρχαρίες», οι γνωστοί πετρελαιάδες, οι οποίοι δεν διστάζουν ακόμη και πολέμους να προκαλούν προς εξυπηρέτηση των αθλίων συμφερόντων τους.
Σταθερός συμπαραστάτης των δικαίων της χώρας μας σε κόσμο κραυγαλέας αδικίας εμφανίζεται η Γαλλία, η χώρα στην οποία προσφέραμε σημαντική εξυπηρέτηση για να αφανίσει τη Λιβύη. Τηρεί τη στάση αυτή στα πλαίσια του συνθήματος της γαλλικής επανάστασης «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα»; Αφελές το ερώτημα! Έχει τονιστεί η τραγική αλήθεια ότι δεν υπάρχουν φιλίες παρά μόνο συμφέροντα. Τί ακριβώς επιδιώκει θα το δείξει ο χρόνος. Προς το παρόν καλά θα κάνουν οι κρατούντες στη χώρα αυτή να λάβουν μέτρα για την ασφάλεια των πολιτών τους. Τα τρομοκρατικά κτυπήματα φανατικών ισλαμιστών στο έδαφός της δείχνουν ότι είναι ανοχύρωτη. Και τα κτυπήματα ασφαλώς θα ενταθούν, καθώς η Δύση επιμένει να προκαλεί τους μουσουλμάνους τόσο με την άθλια νεοαποικιακή πολιτική, όσο και με την προσβολή του «προφήτη» τους από ανεγκέφαλους «ελευθερόφρονες», οι οποίοι στον χλευασμό βρίσκουν νόημα προς υπέρβαση του υπαρξιακού τους κενού, κενού που ταλανίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στον δυτικό κόσμο.
Είναι καιρός να ξεπεράσουμε κάποιες εσφαλμένες αντιλήψεις, οι οποίες τείνουν να επικρατήσουν με άσχημες συνέπειες. Οι Τούρκοι δεν είναι Μογγόλοι, καθώς στα χαρακτηριστικά τους δεν διασώζονται ούτε καν ίχνη από εκείνα των εισβολέων στη Μικρά Ασία από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας μετά Χριστόν. Οι Τούρκοι φέρουν άφθονο ρωμαίικο αίμα από τους εκούσιους και ακούσιους εξισλαμισμούς των προγόνων μας, από το παιδομάζωμα και την αρπαγή των κοριτσιών των Ρωμηών. Οι δύο λαοί πρέπει να αντιταχθούν στο άθλιο «παιχνίδι» των ισχυρών, τους οποίους υπηρετούν οι εκεί και εδώ κρατούντες.
Να ευχόμαστε άραγε να γίνονται σεισμοί, για να καταλαγιάζει η τεχνητή αντιπαράθεση προς εξυπηρέτηση συμφερόντων τρίτων;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»