Η πατρίδα μας διέρχεται την τρίτη μεγάλη κρίση στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού. Οι δύο προηγούμενες σήμαναν μεγάλες συμφορές που ακολούθησαν. Την πρώτη, που σήμανε το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, ακολούθησε η υποταγή στους Ρωμαίους χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, μάλιστα και με σύμπραξη των Ελλήνων του Νότου κατά των Μακεδόνων.
Τη δεύτερη, πού σήμανε το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, ακολούθησε η υποταγή στους Οθωμανούς, με τη σύμπραξη των αθρόα εξισλαμισθέντων Ρωμηών της Μικράς Ασίας, αρχικά, και της κυρίως Ελλάδος, μεταγενέστερα.
Έχουμε εθιστεί στο να αποδεχόμαστε ότι η κρίση που μας μαστίζει είναι κρίση οικονομική, η οποία οφείλεται σε διεθνείς συγκυρίες. Αυτό διακηρύσσουν όλοι οι «επαΐοντες», πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί. Ουδείς λόγος για την ηθική σήψη και την κατάρρευση των αξιών, που σηματοδοτούν την πνευματική κρίση, για την οποία όμως απαγορεύεται να γίνεται λόγος στο όνομα του ορθολογισμού! Η εισαγωγή στην ανάλυση της κρίσης του όρου πνευματική δηλώνει είσοδο στον χώρο της μεταφυσικής, την οποία κατά δαιμονικό τρόπο αρνείται ο άνθρωπος τόσο της νεωτερικότητας, όσο και της μετανεωτερικότητας. Και όμως η προσθήκη της πρόθεσης «μετά» μαρτυρεί είσοδο σε νέα ιστορική περίοδο και συγκεκριμένα σ’ αυτή που, μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, βλέπουμε άγρια να επελαύνει ως μόνη «ιδεολογία» η αντιηθική υπό την ευρεία έννοα του όρου: Άγρια εκμετάλλευση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας από μία μικρή κάστα νέων φεουδαρχών, των τραπεζιτών, οι οποίοι δρουν με υποχείρια τους πολιτικούς απανταχού της γης, εκλεγμένους ή μη από τους λαούς. Άγρια πολεμική κατά της οικογένειας και κατά της κοινωνικής συνοχής.
Στη σύγχυση, που έχουν ενσπείρει στους λαούς οι δυνάμεις του συστήματος διεθνούς εξουσίας, προστέθηκε πρόσφατα αυτή της πανδημίας εκ του κορωνοϊού. Πολλοί, ιδιαίτερα ηλικιωμένοι, όπως ο γράφων, έχοντας θέση σε δεύτερη μοίρα τα καθημερινά τους προβλήματα, ζουν με τον διαρκή φόβο, αν όχι τρόμο, των εξελίξεων. Αν κάποιος τολμήσει να εκφράσει την παραμικρή επιφύλαξη επί των απόψεων, που το σύστημα εξουσίας, μέσω του ΠΟΥ, έχει επιβάλει, υπάρχει πληθώρα εγκαθέτων, που ευθύς θα εκσφενδονίσουν εναντίον του λίβελο με την κατηγορία του συνομωσιολόγου!
Στα ανωτέρω προβλήματα έχει προστεθεί για μας τους Έλληνες η ένταση της τουρκικής προκλητικότητας η οποία από τις διαρκείς παραβιάσεις έχει περάσει πλέον σε ωμές διεκδικήσεις, καθώς το διεθνές δίκαιο, το οποίο επικαλούνται οι διαχρονικά ενδοτικοί πολιτικοί μας, έχει καταστεί κουρελόχαρτο, κατά τη λαϊκή φράση. Μπροστά στην προκλητικότητα αυτή, μέρος του λαού μας αναμένει ακόμη τη έλευση βοήθειας από τη Δύση, όπως τότε που η Βασιλεύουσα ετοιμαζόταν εν όψει της έναρξης της πολιορκίας της από τον Μωάμεθ. Τότε οι αναμένοντες τη βοήθεια, οι ενωτικοί, ήσαν λίγοι. Τώρα οι «ανήκοντες εις την Δύσιν» έχουν γίνει πολλοί. Τότε οι πολλοί, με την έναρξη της πολιορκίας κατέφευγαν στους ναούς για παρακλήσεις, προκειμένου η Παναγία μητέρα του Χριστού να σπεύσει σε βοήθεια της Πόλης, όπως πολλές φορές στο παρελθόν. Σήμερα ελάχιστοι προσέρχονται στους ναούς για τις παρακλήσεις του δεκαπενταυγούστου, πολύ λιγότεροι δηλαδή σε σχέση με προηγούμενα έτη. Η δικαιολογία πρόχειρη: Δεν παρήλθε ο κίνδυνος του άκρως μεταδοτικού ιού. Ο θρύλος, που διέσωσε χρονικογράφος της άλωσης, αναφέρει ότι κατά λιτανεία στους δρόμους της Πόλης, η εικόνα της Παναγίας έπεσε αιφνιδίως και χωρίς λόγο από τα χέρια εκείνων που την κρατούσαν, με συνέπεια να θορυβηθούν οι παρόντες στο έπακρο. Θεώρησαν έκδηλο το σημάδι ότι η Παναγία είχε αποσύρει τη σκέπη της από την Πόλη. Σύντομα αυτή περιήλθε και παραμένει στα χέρια των κατακτητών της. Σήμερα οι λιτανείες αποφεύγονται. Ποια να είναι η κύρια αιτία; Μήπως ο φόβος να συνοδεύσουν κατά τη λιτανεία την εικόνα μόνο οι κληρικοί και οι κρατούντες τα εξαπτέρυγα, όχι παιδιά πλέον αλλά υπερήλικες; Μήπως και εμάς μας έχει κυριεύσει ο «ορθολογισμός» και θεωρούμε αρκετά τα μέσα που διαθέτει η επιστήμη για την πρόβλεψη του καιρού; Γι’ αυτό ίσως και συστοιχιζόμαστε με εκείνους, ιδιαίτερα τους διαβιούντες στα μεγάλα αστικά κέντρα, που έχουν αποκαλέσει ακραία τα έντονα καιρικά φαινόμενα, ακόμη και θεομηνίες. Μάλιστα σπεύδουμε να υπερτονίσουμε τη θεία τιμωρία, κατά το βατικάνειο πρότυπο, έχοντας λησμονήσει ότι ο Θεός είναι Αγάπη και όχι τιμωρός. Ο άνθρωπος τιμωρείται γινόμενος υποχείριο του διαβόλου. ΟΙ μεγάλες καταστροφές είτε από πλημμύρες είτε από πυρκαϊές οφείλονται στην ανθρώπινη απληστία και τη διαπλοκή για την εξασφάλιση υπερκερδών. Η κάλυψη ρεμάτων, η πυκνή δόμηση σε δασωμένες εκτάσεις και άλλα δεν επισύρουν τη μήνη του Θεού. Ο άνθρωπος απλά τιμωρείται επιλέγοντας να πορευθεί στον βίο του ερήμην του Θεού μη επιθυμώντας να τον συνοδεύει η χάρη Του. Είναι φυσικό ο σύγχρονος άνθρωπος Να έχει καταστεί δαιμονιώδης.
Η σύγχυση είχε ως αποτέλεσμα πλείστοι όσοι, πιστοί και «άπιστοι» να συμπορευθούν πρόσφατα μετά την απόφαση των ισλαμιστών (οι πλείστοι θεώρησαν αποκλειστικά υπεύθυνο τον Ερντογάν) να μετατρέψουν εκ νέου τον ναό της του Θεού Σοφίας σε τέμενος. Δεν γνωρίζω πώς όλοι αυτοί τοποθετήθηαν έναντι του συμβάντος του θανάτου του μουσουλμάνου ιερωμένου, ο οποίος «ειρηνικότατα» κράδαινε μεγάλου μεγέθους σπαθί κατά την πανηγυρική πρώτη ισλαμική προσευχή εκεί. Κάποιοι ίσως έσπευσαν να τονίσουν: Θεία τιμωρά για τη βεβήλωση. Οι «ορθολογιστές» θα έκαναν λόγο για σύμπτωση και θα λοιδόρησαν τους πρώτους. Από τον ορίζοντα των πρώτων χάθηκε για μία ακόμη φορά ο Θεός της αγάπης. Από τους δεύτερους, τη συντριπτική πλειοψηφία, διέφυγε το άκρως σημαντικό όχι κατά τον θάνατο, αλλά κατά την πρώτη προσευχή. Ο μουσουλμάνος ιερωμένος στάθηκε συνεπής προς τις διακηρύξεις της πίστης του, η οποία του ζητά να την επιβάλει αλλόθρησκους ακόμη και δια της βίας. Και όμως, ενώ εντείνεται ο διωγμός κατά της Εκκλησίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, οι κυβερνήσεις έχουν καταστεί εντολοδόχοι εκτέλεσης σχεδίου, που προβλέπει την κυριαρχία του ισλάμ στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και όλοι οι «προοδευτικοί» φληναφούν υπέρ των δικαιωμάτων των αποκλήρων, οι οποίοι ως κομπάρσοι στο σχέδιο, μετά την καταστροφή των χωρών τους από τους άπληστους δυτικούς, εφορμούν κατά των συνόρων μας με την αμέριστη συμπαράσταση των ισλαμιστών της γείτονος και τη γενικόλογη και θολή συμπαράσταση δήθεν των δυτικών «φίλων» «συμμάχων» και «εταίρων» προς τη χώρα μας, για την οποία «συμπαράσταση» πολλοί αφελείς ή υποκριτές εκφράζουν και ευχαριστίες!
Κάποιοι, ελάχιστοι, επικαλούνται τη βοήθεια της Παναγίας, ώστε με την παρέμβασή της προς τον Σωτήρα Χριστό, να αποτρέψει τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου. Αλλά γιατί να παρέμβει η Παναγία; Το ερώτημα το είχε θέσει ο αγράμματος, πλην θυμόσοφος Μακρυγιάννης; Επειδή ψάλλουμε ελάχιστοι το «και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν»; Επειδή πολλοί γιορτάζουμε το πανηγύρι της, το Πάσχα του καλοκαιριού προηγουμένων γενεών, την παραμονή της γιορτής της και δεν προσερχόμαστε ούτε στο «δι’ ευχών» στους πανηγυρίζοντες ναούς; Επειδή, όπως ψιθυρίζεται, ενδέχεται την τελευταία στιγμή να απαγορευθεί η τέλεση της θείας Λειτουργίας κατά τον Δεκαπενταύγουστο; Θα τολμήσουν; Είναι καίριο ερώτημα. Αν λάβω υπ’ όψη την μέχρι τώρα ενδοτική στάση των πιστών, δεν το αποκλείω.
Πάντως, όταν η κρίση οξυνθεί ακόμη περισσότερο, όλοι μας, αποβάλλοντες τον «ορθολογισμό» μας θα καταφύγουμε σε ικεσία προς την Γοργοϋπήκοο, ενθυμούμενοι τους στίχους, που η Σοφία Βέμπο διαλαλούσε κάποτε: « Στη γλυκειά Παναγιά προσευχόμαστε όλοι» .
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»