Στις 8 Μαΐου οι ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζουν τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ού αιώνα. Βέβαια ο πόλεμος δεν έληξε τότε, αλλά την 15η Αυγούστου με τη συνθηκολόγηση και της Ιαπωνίας. Κάθε λαός όμως πορεύεται λογαριάζοντας τη δική του λύτρωση.
Κατά την ημέρα μνήμης, στο ευρωπαϊκό έδαφος τελούνται διάφορες εκδηλώσεις, εκφωνούνται λόγοι, καταθέτονται στεφάνια σε ηρώα, όπου ακόμη αυτά υπάρχουν, και όλοι επανέρχονται στην καθημερινότητα της ανίας χωρίς να έχουν ωφεληθεί στο ελάχιστο, χωρίς δηλαδή να έχουν διδαχθεί από την ιστορία. Ο τραγικός μας ποιητής Ευριπίδης έγραψε ότι είναι ευτυχής εκείνος που γνωρίζει την ιστορία. Είναι πράγματι; Οι ισχυροί, που ρυθμίζουν εν πολλοίς τις τύχες της ανθρωπότητας, αν και γνωρίζουν τα συμβάντα, δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να διδαχθούν από την ιστορία. Οι αδύναμοι, όσοι τα γνωρίζουν, πονούν με τη σκέψη ότι όποιοι δεν θέλουν να διδαχθούν, θα υποστούν τις συνέπειες από την επανάληψη θλιβερών συμβάντων. Οι πολλοί έχουν πάψει να σκέπτονται, καθώς το σύστημα τους έχει απαλλάξει από την «κοπιαστική» αυτή δραστηριότητα!
Ο αριθμός των θυμάτων του τραγικού για την ανθρωπότητα εκείνου πολέμου εγγίζει τα 50 εκατομμύρια! Οι υλικές ζημίες σε έργα και εγκαταστάσεις υποδομής είναι ανυπολόγιστες! Ο βίος εκείνων που επιβίωσαν από τη συμφορά, κατά τις πρώτες μετά τη λήξη του πολέμου δεκαετίες, θλιβερός, στη χώρα μας θλιβερότερος, αφού με τον εμφύλιο που ακολούθησε ολοκληρώσαμε το καταστροφικό έργο των κατακτητών μας! Ας εξετάσουμε κάποιους από τους μύθους που διαιωνίζονται, καθώς οι νικητές του πολέμου εκείνου διαθέτουν την ισχύ να τους επιβάλλουν.
Υπάρχουν νικητές σ’ έναν πόλεμο; Ακόμη και οι ΗΠΑ, που ευτύχησαν να μη καταστεί το έδαφός τους πεδίο μαχών ή επιδρομών από αέρος εξήλθαν ηττημένες. Ηττημένες, γιατί θρήνησαν περί τους 500.000 νεκρούς και η οικονομία τους εξήλθε με σημαντικές ζημίες, λόγω των πολεμικών δαπανών. Όσο για τη χώρα μας τίποτε ψευδέστερο από το να αποδεχόμαστε ότι υπήρξε μεταξύ των νικητών. Δεν είναι μόνο οι 90.000 περίπου χιλιάδες νεκροί μας στα πεδία των μαχών, αλλά και περί τις 750.000 άμαχοι, που εκτελέστηκαν ή πέθαναν από την πείνα. Είναι ακόμη η ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή των υποδομών της χώρας και του στόλου και ο αφανισμός του ζωικού κεφαλαίου. Καθώς δεν έφθαναν αυτά οι «σύμμαχοί» μας νικητές, μας πρόσφεραν ως αναγνώριση των θυσιών μας τον εμφύλιο, που μας αποτέλειωσε! Όχι πως δεν έχουμε ευθύνη και εμείς. Δεν εννοώ βέβαια τον λαό μας, όπου και αν αυτός είχε ταχθεί. Αναφέρομαι στους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας. Και τέτοιους διέθεταν όλοι οι «νικητές» και οι ηττημένοι Γερμανοί (και διαθέτουν ακόμη όλοι οι ισχυροί).
Με τις προπαγάνδες ο λαός μας ζαλίστηκε και, αντί να τοποθετηθεί με βάση την ιστορική αλήθεια, επέλεξε μορφή προπαγάνδας. Επέλεξε να τοποθετηθεί με τον «καλό», για να πολεμήσει τον «κακό». Δεν καταφέραμε, ομονοώντας, να διακρίνουμε ότι οι «σύμμαχοί» μας μας πούλησαν, μας πούλησαν και μας αποτελείωσαν, για να μην απαιτήσουμε, μετά από τόσες θυσίες, να ενσωματωθούν στον εθνικό κορμό η Βόρεια Ήπειρος και η Κύπρος! Για την πρώτη κόπτονταν οι «εθνικόφρονες», που κατηγορούσαν ως υπεύθυνο τον Στάλιν, σαν να μην ήταν άλλοι παρόντες στην άθλια μοιρασιά. Από την άλλη οι διεθνιστές λάτρεις του «πατερούλη», αλλά και άλλοι, στόλιζαν με μύρια «κοσμητικά» επίθετα, όσους ζητούσαν το αυτονόητο: Δικαιώματα για την ελληνική μειονότητα στη γείτονα Αλβανία.
Για την Κύπρο δεν νοιάστηκαν πολύ οι διεθνιστές, αν θα ενωθεί δηλαδή ή όχι με την Ελλάδα. Μάλιστα αφορμή λαβόντες από τη δράση του ηγέτη της Ε.Ο.Κ.Α. κατά την κατοχή, επιχείρησαν να αμαυρώσουν τον θαυμαστό, ακόμη και για τον Φιντέλ Κάστρο, αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας. Οι άλλοι, οι υπέρμαχοι του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» απέφευγαν συστηματικά να ενοχλούν, ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ, τους νέους «συμμάχους» μας. Σιώπησαν ενώπιον των προκλήσεων του μεγαλοϊδεάτη Τίτο, που δεν ήταν και πολύ αδέσμευτος, και εκποίησαν με τη σειρά τους τη Μακεδονία, όπως είχαν κάνει προηγουμένως οι άλλοι στο όνομα του προλεταριακού διεθνισμού! Η συμφωνία των Πρεσπών είναι η τραγική κατάληξη σειράς παραλείψεων λόγω ενδοτισμού.
Η «σύμμαχος» και «φίλη» Αγγλία δεν ικανοποιήθηκε με την παταγώδη αποτυχία μας στον ΟΥΕ (Οργανισμό Υποταγμένων Εθνών) για το κυπριακό. Οργάνωσε για την τιμωρία μας τη λεηλασία σε βάρος των Ρωμηών της Πόλης και το BBCανήγγειλε την είδηση έκρηξης βόμβας στο τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, πριν αυτή τοποθετηθεί. Και εμείς ελευθερώσαμε τους κατόπιν συλληφθέντες δράστες, πράκτορες της Τουρκίας! Η «ευγενής» βασίλισσα της «Μεγάλης», όπως βαυκαλίζεται ακόμη να ονομάζεται, Βρετανίας ανέμενε καρτερικά να ενηλικιωθεί ο ανήλικος «τρομοκράτης» Ευαγόρας Παληκαρίδης, για να στρέψει τον αντίχειρα προς το έδαφος. Και οι τηλεοπτικοί σταθμοί μας δεν παραλείπουν να γνωστοποιήσουν τίποτε από τα συμβαίνοντα στον βασιλικό οίκο της ξεπεσμένης, όπως όλα δείχνουν, πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Και να λάβουμε υπ’ όψη ότι έπαψε από καιρό (1947) να διαφεντεύει τον τόπο μας, παραχωρώντας μας, «κληρονομικώ δικαιώματι», στους «πλανητάρχες». Βέβαια εξακολουθεί να δείχνει με «ευγενικό» τρόπο τα φιλελληνικά της αισθήματα. Βοήθησε αρκούντως τους εισβολείς να φθάσουν στην Κερύνεια και σήμερα, σεβόμενη το διεθνές δίκαιο, τάσσεται ολόθερμα στο πλευρό της αρπακτικής Τουρκίας, για να μην υπολειφθεί σε «φιλοτουρκικά» αισθήματα της Γερμανίας! Επαναλαμβάνονται οι διαβουλεύσεις με την Τουρκία, που με μυστικό τρόπο γίνονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν ο λαός μας στέναζε υπό την κατοχή.
Η θλιβερή επιτροπή του βραβείου Nobelειρήνης βράβευσε την ΕΕ για το φιλειρηνικό της έργο. Επιχείρημα: Η Ευρώπη απολαμβάνει, χάρη σ’ αυτήν, την ειρήνη επί 70 έτη! Πόσους τοπικούς πολέμους προκάλεσαν χώρες μέλη της σε άλλες περιοχές του πλανήτη, δεν αντιλήφθηκε η επιτροπή! Το ότι το αρχικό των ιδρυτών όραμα, αν υπήρχε, έχει συνθλιβεί, κάτω από το ογκούμενη ισχύ του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών αφήνει παγερά αδιάφορους τους πολλούς, όπως και η τραγωδία της πληθώρας των τοπικών πολέμων προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών της γης. Κάποιοι, στη γενική σύγχυση που επικρατεί, προσβλέπουν στον πρόεδρο των ΗΠΑ, ως τον υπερασπιστή της εθνικής κυριαρχίας των χωρών του πλανήτη!
Η χώρα μας πορεύεται προς τον εορτασμό της διακοσιοστής επετείου από την κήρυξη της επανάστασης κατά των Οθωμανών κατακτητών και των συνοδοιπόρων τους εξισλαμισθέντων, Ρωμηών και άλλων. Πορεύεται με την επανάσταση αδικαίωτη, με τους εθνομηδενιστές να βάλλουν αδιάντροπα ακόμη και κατά του Καποδίστρια, και με τη ντροπή της απαλλαγής των δοσιλόγων συνεργατών των Γερμανών κατακτητών. Πορεύεται στενάζοντας υπό το βάρος του εξωτερικού δανεισμού. Ευτυχώς που υπήρχαν οι «φιλάνθρωποι» δανειστές μας και το 1824-1825, αλλά και μετά τον πόλεμο και μετά τη δικτατορία (1967-1974). Δεν θα τεθεί ποτέ το ερώτημα: Πού τα βρήκαν αυτοί τόσα χρήματα να δανείσουν όλους τους ηττημένους, τους συμμετασχόντες δηλαδή στον πόλεμο;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»