Η Ελλάδα χρειάζεται Επανάσταση, όχι εκλογές
Στις εκλογές συνήθως ψάχνουμε, υποσυνείδητα και για ψυχολογική μας ασφάλεια, έναν εθνοσωτήρα, είτε αυτός είναι πρόσωπο ή κόμμα. Ψάχνουμε (να το πω ψυχαναλυτικά) τον μπαμπά ή τη μαμά μας, αυτόν που θα «καθαρίσει» για μας, αυτόν που θα μας πει ένα καλό ψέμα, να αφεθούμε στο παραμύθι ότι όλα θα πάνε καλά…
Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά, πάνε κατά διαόλου. Γιατί μόνον ως δαιμονική μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάσταση.
Ο Ανδρέας είχε πει κάποτε πως η απόφαση για το ποιος θα γίνει πρωθυπουργός αποφασίζεται σε κάποια γραφεία των ΗΠΑ. Προφανώς, βέβαια, έτσι έγινε πρωθυπουργός και ο ίδιος. Οταν ο λαός αρχίζει να γκρινιάζει, τότε προς εκτόνωση προβάλλεται νέος φρέσκος υποψήφιος με νέα, καλύτερα παραμύθια και ψευδαισθήσεις. Οταν ο λαός αντιδρούσε (ή βαρέθηκε) τη Δεξιά το 1981, επιστρατεύτηκε ο Ανδρέας, που ήξερε να πείθει και να καλύπτει τις ψυχολογικές μας ανασφάλειες. Σήμερα βιώνουμε κάτι ανάλογο και χειρότερο. Ο λαός υποφέρει, αλλά και πάλι νέοι εθνοσωτήρες, αριστεροί, δημοκράτες, φρέσκοι, αμόλυντοι, «θα το κάνουν σωστά αυτή τη φορά». Προσωπικά δεν πείθομαι, γιατί αυτή την ιστορία την έχω ξαναδεί.
Ημουνα νιος και γέρασα. Από το 1974-75 θυμάμαι τον Κ. Καραμανλή ως προβεβλημένο «εθνάρχη» και τον Ανδρέα Παπανδρέου με ζιβάγκο από το μπαλκόνι της πάλαι ποτέ Ιονικής Τράπεζας στην Κοζάνη να ξεσηκώνει με συνθήματα. Δεν βαρεθήκαμε ακόμη. Σαν μικρά χαζά παιδιά. Εχουμε κοντή μνήμη και μας βολεύει ο μύθος και ο deus ex machina. Κάποιος, κάπου, κάτι θα κάνει και θα σώσουμε την παρτίδα. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Τελείωσαν, αλλά φερόμαστε σαν να μην έγινε τίποτε, σαν να μην υπάρχουν μνημόνια. Και αυτό φαίνεται πρώτα από την ποιότητα του πολιτικού λόγου και πράξης των κομμάτων.
Γραφικότητες, πασαρέλες, τράμπες, ψυχολογικός πόλεμος και φρούδες ελπίδες, ανταγωνισμός υποψηφίων και στημένοι αποκλεισμοί, πλειστηριασμός αναισχυντίας για μια εκλόγιμη θέση. Οικτροί υποψήφιοι που ψελλίζουν μια κασέτα, τάχα ως πολιτικό λόγο και υπεράσπιση της ιδεολογίας. Μάλλον προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους για το ορθόν του τολμήματος ή της ανταλλαγής και συμφωνίας. Κόμματα για όλα τα γούστα! Η μισή Ελλάδα υποψήφιοι, νέοι-ες επιτυχημένοι-ες και ωραίοι-ες. Νιώθω ότι μόνον σε μένα δεν είπε κανείς να μπω σε ψηφοδέλτιο! Οσο για τη διαστροφή νοημάτων του πολιτικού βίου, είναι εξωφρενικό να βλέπεις τους θύτες που κατέστρεψαν τη χώρα να «βγαίνουν κι από πάνω». Το «καημένο» το Πασοκ θυσιάστηκε ως άλλη Ιφιγένεια και αποδιοπομπαίος τράγος για το καλό της χώρας, ενώ η ΝΔ, που αφήνει τη χώρα να ολισθαίνει σε βαρέλι χωρίς πάτο, είναι η «εγγύηση σταθερότητας». Να μην αναφερθούμε σε άλλες φαιδρότητες και «στημένα» κόμματα. Ως αποκορύφωμα του θράσους, ο πρωταίτιος των μνημονίων, αντί να αυτοεξοριστεί ή να κάνει χαρακίρι, εμφανίζεται ως νέος ηγέτης και εθνοσωτήρας! Για όνομα του θεού. Πόσο αφελείς μπορούμε να γίνουμε ακόμη;
Είναι, βέβαια, η σειρά της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» να κυβερνήσει (ό,τι και να σημαίνει σήμερα Αριστερά…). Να προσέξει όμως το του Χριστού: «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη». Οταν δηλ. είσαι στην κορυφή, σε βλέπουν όλοι. Ετσι, αν κάνεις κάτι λάθος, θα εκτεθείς αμέσως, και ως πρόσωπο και ως ιδεολογία. Εγώ Αριστερός δεν είμαι, αλλά ξέρω καλά ότι Αριστερά σημαίνει Επανάσταση, όχι με τα όπλα (σήμερα πλέον) αλλά με πολιτικές. Εχει τα κότσια η Αριστερά να κάνει επανάσταση; Αντί αυτού, ο αρχηγός του Συριζα έπεισε τα διεθνή οικονομικά fora ότι «θα συνεργαστούμε χωρίς μονομερείς ενέργειες». Αυτό δεν είναι Αριστερά, αλλά συμβιβασμός και στρογγύλεμα. Για να πάρει την εξουσία η Αριστερά (τέλος πάντων αυτή η Αριστερά), συμβιβάζεται με το σύστημα. Μπορεί να ακούγεται βαρύ και παλαιοκομουνιστικό, αλλά τι άλλο είναι η αποδοχή ενός ψευδοχρέους από την Αριστερά, η οποία γίνεται καθίσταται άλλοθι για το διεθνές κεφάλαιο, τους διεθνείς τοκογλύφους και τον διεθνή τζόγο με το πλασματικό χρήμα; Δεν καταλαβαίνει κανείς σώφρων του Συριζα ότι μέσω της δικής τους Αριστεράς επιβάλλεται πλέον στην Ελλάδα, και με τη βούλα, η τραπεζοκρατία; Βέβαια, κάποιο «δωράκι» για να κρατήσει λίγο ο Συριζα θα δώσουν, κάποιο καθρεφτάκι για ιθαγενείς… Αλλά η Αριστερά θα αποδεχθεί και θα δικαιολογήσει τα μνημόνια! Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Μέχρι και στο Αγιον Ορος και στον πάπα πήγε ο Τσίπρας! Ως άνθρωπος της εκκλησίας το θεωρώ εμπαιγμό, και προς την εκκλησία και προς την Αριστερά. Κάποιοι δεν είμαστε τόσο ιθαγενείς... Τουλάχιστον, θα στείλει η Αριστερά στη φυλακή κανέναν από τους υπαίτιους και τα γνωστά λαμόγια, μικρά και μεγάλα, ή όλα «παραγράφηκαν»;
Τότε, τι να σου κάνουν και όσοι έχουν επιρροή ή μάλλον ασκούν έλεγχο στη χώρα μας; Θα κάτσουν να ασχοληθούν με «καραγκιοζλίκια»; Είναι αναπόφευκτο να μας διοικεί μια τρόικα, παλαιότερα βαυαρική, σήμερα ευρωπαϊκή. Και είναι φορές που λέγω «ευτυχώς» και, ακόμη περισσότερο, να γίνουμε κρατίδιο της Γερμανίας. Τα ίδια έλεγε και ο κοζανίτης ιατροφιλόσοφος Μιχαήλ Περδικάρης, κατηγορώντας τον Ρήγα για το συνωμοτικό σχέδιο απελευθέρωσης της Ελλάδος. Η κεντρική του ιδέα ήταν ότι, αφού είμαστε ανίκανοι να κάνουμε κράτος, καλύτερα να παραμείνουμε ως έχουμε υπό τους Οθωμανούς. Αλλά και ο Καποδίστριας και ο Κοραής, ήταν αντίθετοι με τα σχέδια της Επανάστασης του 1821, επειδή φοβούνταν ότι οι Ελληνες απλώς θα αλλάξουν το οθωμανικό σαρίκι με τον δυτικό δυνάστη, όπερ και εγένετο. Αν δεν μπορούμε να σεβαστούμε ο ένας τον άλλον, αν δηλ. δεν υπάρχει συλλογικότητα, αναγκαστικά κάποιος θα μας εξουσιάζει, είτε έμμεσα μέσω των μεταπρατών της εξουσίας (από τους κοτζαμπάσηδες μέχρι τα σύγχρονα κόμματα) είτε άμεσα μέσω κάποιας τρόικας.
Η Ελλάδα χρειάζεται Επανάσταση, όχι εκλογές. Επανάσταση δεν σημαίνει βία κατά των άλλων, αλλά, αντιθέτως, απέναντι στον εαυτό μας, το συλλογικό εγώ μας. Είμαστε έτοιμοι για θυσίες προσωπικές; Είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στο κενό, στη φτώχεια και την ανέχεια, αλλά με ελευθερία να οργανώσουμε επιτέλους την Ψωροκώσταινα; Αυτό προϋποθέτει τρία απλά πράγματα: 1. Συλλογικότητα (αλληλεγγύη και σεβασμό συμπολιτών και νόμου), 2. Ολιγάρκεια (θυσίες σε υλικά αγαθά και φτώχια), 3. Εξωστρέφεια (παραγωγή και επιχειρηματικότητα σε όσους τομείς απέμειναν). Μόνον έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε στην Επανάσταση της καθημερινότητας, και να είμαστε έτοιμοι να αντέξουμε τη μεγαλύτερη Επανάσταση, την έξοδο από ευρώ και τη μονομερή διαγραφή χρεών, τα οποία (όλοι το γνωρίζουν) είναι πλασματικά. Οι Ισλανδοί το έκαναν. Οι σημερινοί Ελληνες δεν είναι έτοιμοι ούτε καν να το φανταστούν. Αλλες εποχές το 1940, το 1821 και το 1453. Σήμερα είμαστε Ευρωπαίοι. «Pourquoi?», που έλεγαν και οι Γάλλοι.
Προσωπικά λοιπόν αρνούμαι να ψηφίσω, αρνούμαι να συμμετέχω σε (απανωτές) εκλογές παρωδία για έναν στραγγ(κ)αλι(α)σμένο και στραγγισμένο λαό. Το πρόβλημα και τα διλήμματα δεν είναι τα μνημόνια. Το πρόβλημα είναι ένα: Με την Επανάσταση ή με το σύστημα. Να παραφράσω: Κάντε τις εκλογές χωρίς εμένα. Το βαρέλι όμως των μνημονίων δεν έχει πάτο, όπως και η βλακεία δεν έχει όρια. Να το πω όπως ο Ασιμος: «Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ».