Νήματα. Σε νήματα η ομορφιά. Νήματα οι στιγμές της ομορφιάς.
Αυτός ο ελάχιστος πορφυρός στήμονας.
Στη μεταμόρφωσή του να γίνεται ήλιος. Χρυσάνθεμος.
Μες στη φωλιά των πετάλων. Αυτού του πανάρχαιου μωβ.
Ανεκτίμητο νήμα η ομορφιά.
Σκύβεις και συλλέγεις. Οι καρποί σε θέλουν σκυφτό.
Ενώνεσαι -μέσα σε μια κίνηση- με όλο εκείνο το ποτάμι μιας αρχαίας συγκομιδής.
Δίχως να το πολυκαταλάβεις έχεις ξεκολλήσει από μια τοιχογραφία της Θήρας.
Έρχεσαι από την εποχή του Χαλκού. Πέρασες το Αιγαίο.
Έχεις αρχαία καταγωγή. Μέσα σου ανασαίνουν το πριν και το μετά. Γίνεσαι χρόνος.
Θυμάσαι, στο θέατρο Νο μια κίνηση είναι ένα ολόκληρο ταξίδι.
Χέρια. Ο χρόνος ενώνει τα χέρια.
Τα πέταλα τόσων χρόνων -μιας ζωής- ενώνουν τα χέρια.
Ζωγραφίζονται τα χέρια, τα ρούχα, από αυτόν τον μόχθο.
Ο κύριος Βασίλης, η κυρία Ελένη. Εκατοντάδες άλλοι.
Κάθε χρόνο. Αιώνες τώρα.
Χαράματα ή και σούρουπα. Όταν το λουλούδι σε καλεί -στην καλύτερή του ώρα.
Τους καλεί.
Οικογένειες, φίλοι, νυχτέρια, συντροφιές μες στα χωράφια.
Συλλέγουν, σταματούν, κοιτούν μακριά.
Γύρω τους πέτρες. Μες στις πέτρες αυτά τα πέταλα.
Κι όταν φύγουν τα πέταλα, αυτές οι πέτρες.
Και μακριά, η κοιλάδα ενός ποταμού που ανασαίνει.
Ο δικός τους ποταμός όμως είναι μωβ. Και κατεβαίνει.
Χιλιάδες παραπόταμοι δίνουν το χρώμα του.
Γεμάτοι οι παραπόταμοι μ' αυτά τα νούφαρα. Αυτές τις νύμφες του φθινοπώρου.
Ένα δέντρο μονάχο ονειρεύεται.
Μες στις ξερολιθιές θα το βρεις.
Συντροφεύεται από αυτόν τον μωβ ποταμό.
Γίναν και φέτος μωβ τα όνειρά του. Γίνανε πέταλα.
Νεραϊδοχορεύουν τα πέταλα. Μέρες και νύχτες χορεύουν.
Κι ύστερα αναπαύονται.
Μια νύχτα ολόκληρη -την τελευταία- μες στη σιωπή, το θάλπος, αναπαύονται.
Αφού έδωσαν και φέτος τα όνειρα, επιστρέφουν στη γη.
Κρόκος 2021