Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι δεν βγήκαμε ποτέ από τα σπήλαια, απλώς βολευτήκαμε μέσα καλύτερα. Από την Αρχαιότητα έως σήμερα εκατομμύρια συνάνθρωποι έχουν σκοτωθεί και υποφέρει εξαιτίας άλλων ανθρώπων.
Ο casus belli πάντα υπάρχει: Εβραίοι, μειονότητες, κρατική ασφάλεια, προληπτική επέμβαση, χημικά όπλα, η κατσίκα του γείτονα… Η αιτία όμως είναι πάντοτε οικονομική, ενώ χρησιμοποιείται και η εθνική υπερηφάνεια, η θρησκεία, η πολιτική ιδεολογία, προς δικαιολόγηση του «δίκαιου πολέμου».
Στην προκειμένη περίπτωση της εισβολής του ακατανόμαστου στην Ουκρανία, το πράγμα βοά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διεθνολόγος, για να αντιληφθεί τη «Νέα Τάξη» στη νέα κινεζορωσική εκδοχή. Την ανθρωπότητα πάντοτε καταδυνάστευαν παντοειδείς δικτάτορες. «Οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών», είπε Κάποιος, επειδή «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται», καθώς οι άνθρωποι υπακούουν στον «άρχοντα του αιώνα τούτου», τον άρχοντα του σκότους. Ειδικά η Ρωσία, από την απολυταρχία των τσάρων και την τρομοκρατία των κομουνιστών, πέρασε τώρα στη δικτατορία των ολιγαρχών.
«Ναι μεν, αλλά», αντιτείνουν κάποιοι, «και οι άλλοι έκαναν αυτό και το άλλο, ενώ και οι Ουκρανοί έχουν ευθύνη». Ανεπίτρεπτοι συμψηφισμοί προς δικαιολόγηση εγκλημάτων. Τους «συμμάχους» μας του ξέρουμε από πρώτο χέρι, οι οποίοι τώρα χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως Ιφιγένεια. Στο ψευδο-δίλημμα όμως «με τον ένα δυνάστη ή με τον άλλο» απαντάμε: με τους λαούς και με το δίκαιο είμαστε. Και προσωπικά έχω δικαίωμα να ομιλώ, διότι, μεσούντων των βομβαρδισμών στο Βελιγράδι, συμμετείχα με άλλους 200 Έλληνες σε κομβόι ειρήνης, από Θεσσαλονίκη προς Βελιγράδι, όπου συμβολικά παραμείναμε σε γέφυρα του Δούναβη ως ανθρώπινες ασπίδες και ζήσαμε βόμβες να εκρήγνυνται σε απόσταση. Και για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ έχω γράψει κείμενα καταγγελτικά.
Ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση προκαλούν ποικίλοι πουτινόφιλοι (νοσταλγοί της ΕΣΣΔ, ακροδεξιοί και αριστεροφασίστες, φανατικοί ορθόδοξοι και ψυχροί διεθνολόγοι), αλλά και πληρωμένα παπαγαλάκια της πουτινικής προπαγάνδας (υπάρχουν και τα αντίστοιχα της Δύσης), που διατείνονται ότι ο πόλεμος των εισβολέων είναι δικαιολογημένος. Δείχνουν μάλιστα ως «κακό» τη Δύση, για όσα έκανε από το Βιετνάμ έως το Ιράκ και τη Συρία, αλλά ξεχνούν το Κατύν, τη Βαρσοβία, την Πράγα, το Αφγανιστάν, τη Γεωργία, την Αρμενία κ.ο.κ, αλλά και την καταπίεση των ίδιων των Ρώσων στα γκουλάγκ, στη Σιβηρία και στα ψυχιατρεία. Όποιος διαφωνεί στη σημερινή Ρωσία με το καθεστώς του ισόβιου Προέδρου «τζουντόκα» είτε δολοφονείται είτε φυλακίζεται, όπως ο αντιπολιτευόμενος Ναβάλνι, που από τη φυλακή τάχθηκε κατά του πολέμου.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Ο δικτάτορας της Ρωσίας εισέβαλε σε μια κυρίαρχη χώρα, σκοτώνει κόσμο και καταστρέφει κατοικημένες περιοχές. Δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά». Και όσο για την αποναζιστοποίηση, ας κοιτάξει ο νεοδυνάστης πρώτα του δικούς του νεοναζί, το «Ρωσικό Αυτοκρατορικό Κίνημα», την «Αυτοκρατορική Λεγεώνα» και την ομάδα «Βάγκνερ». Η δήθεν απειλή από το «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ είναι προφανώς πρόσχημα. Αλλά ακόμη και αν υπάρχει απειλή, οι γείτονες πρέπει να πάρουν άδεια από τον νέο τσάρο για το τι θα κάνουν; Η Ρωσία δεν απειλείται τόσο από το ΝΑΤΟ όσο από τους ολιγάρχες. Μάλιστα, τα γεράκια των ΗΠΑ και οι καπιταλιστές τρίβουν τα χέρια τους, διότι αυτοί είναι οι μόνοι κερδισμένοι!
Η Ρωσία, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δεν κατάφερε να οργανώσει την οικονομία της, ούτε θέλησε να την ανοίξει, καθώς οι μαφιόζοι ολιγάρχες δεν ενδιαφέρονταν για τον λαό, αλλά ήθελαν το οικονομικό μονοπώλιο. Ως εκπρόσωπος των ολιγαρχών, ο χαμηλόβαθμος πρακτορίσκος της σοβιετικής KGB κάνει πολιτική μόνον με την ενέργεια (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), τον ορυκτό πλούτο και τα όπλα. Η οικονομία είναι το μεγαλύτερο όπλο σήμερα (μακροπρόσθεσμα) και όχι οι πύραυλοι και τα κανόνια. Και αυτό το όπλο δεν το έχει η Ρωσία. Πριν από μερικά χρόνια στην Αγία Πετρούπολη έψαχνα να βρω φούρνο να αγοράσω λίγο ψωμί, καμιά τυρόπιτα. Δεν υπήρχε φούρνος! Μου είπανε ότι το ψωμί πωλείται στα σούπερ-μάρκετ, καθώς υπάρχουν τρεις μεγάλες εταιρείες που παράγουν ψωμί τυποποιημένο σε πλαστική συσκευασία! Η στρατιωτική «επιχείρηση», λοιπόν, είναι δείγμα οικονομικής και πολιτικής αδυναμίας μιας υποτιθέμενης Υπερδύναμης, ενώ θα πτωχαίνει ακόμη περισσότερο τους αδελφούς μας Ρώσους.
Η εισβολή στην Ουκρανία είναι επιθετικός πόλεμος. Δεν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία αλλά μια ομάδα στρατοκρατών και ολιγαρχών, ως σοβιετικά φαντάσματα. Ο ρωσικός λαός και υψηλό πολιτισμό έχει και ένδοξη ιστορία και μεγάλη ψυχή. Είναι όμως όμηρος φοβισμένος της νέας μετασοβιετικής νεόπλουτης νομεγκλατούρας. Και η Ουκρανία είναι ανεξάρτητο κράτος, που έχει κάθε δικαίωμα να ορίζει την τύχη της. Όπως λέμε «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», έτσι και «η Ουκρανία ανήκει στους Ουκρανούς».
Όσο για την Ιστορία της Ουκρανίας, ο μάτσο δυνάστης μένει μεταξεσταστέος στην Ιστορία, αλλά αποδεικνύεται άριστος στην προπαγάνδα. Να αναφέρω μόνον μια λεπτομέρεια. Η Νότια Ουκρανία (η έξοδος προς τον Εύξεινο) κατακτήθηκε από τη Μ. Αικατερίνη και αποκαλούνταν Νοβορωσία. Αυτό το κρατίδιο (εδάφη που κατακτήθηκαν σταδιακά από τους Ρώσους κατά τον 18ο αιώνα και κυρίως προς το τέλος του) θέλει να ανασυστήσει ο δικτάτορας του Κρεμλίνου, κατά μίμηση τη Λευκορωσίας, δηλαδή ως προτεκτοράτο με δικτάτορα ανδρείκελο. Επειδή η περιοχή δεν είχε πληθυσμό, η τσαρίνα κάλεσε κάθε είδους Ευρωπαίους να την εποικίσουν, μεταξύ αυτών και πολλούς Έλληνες. Μάλιστα, ως αρχιεπίσκοπο της περιοχής τοποθέτησε τον Ευγένιο Βούλγαρη, ο οποίος τον Μάιο του 1787 στη Χερσώνα, κατά τη συνάντηση της Μ. Αικατερίνης με τον Ιωσήφ Β΄ της Αυστροουγγαρίας, προσφώνησε την τσαρίνα, στο πλαίσιο του «Ελληνικού σχεδίου» της, να καταλύσει δηλ. το οθωμανικό κράτος και να ορίσει αυτοκράτορα στην Κπολη τον εγγονό της Κωνσταντίνο Πάβλοβιτς.
Ο πόλεμος είναι το μέγιστο κακό στην ανθρωπότητα. Μακριά από δικαιολογίες, γεωπολιτικά παιχνίδια και οικονομικά συμφέροντα, στην Ουκρανία υπάρχει εισβολή και πόλεμος. Προσωπικά, σκέφτομαι τον χειμαζόμενο λαό, αλλά και τους κακόμοιρους ρώσους στρατιώτες, που δεν ξέρουν γιατί πολεμάνε, και προσεύχομαι για την ειρήνη. Σκέφτομαι και τους ακριβούς φίλους μου Ρώσους, αλλά και Ουκρανούς, που είναι αδελφοί λαοί και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους. Οι Έλληνες είμαστε πάντοτε με τους αδύναμους και με την ειρήνη. Αλλά και ως πρόσωπα και ως κράτος πρέπει να πάρουμε θέση. Καλώς, λοιπόν, στείλαμε ανθρωπιστική και συμβολική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και καλώς υποδεχόμαστε Ουκρανούς πρόσφυγες. Έστω και συμβολικά, θα πρέπει να αντισταθούμε στον χορό δαιμόνων του πολέμου. Μας αρκούν τα μασκαραλίκια της Αποκριάς!
Η Παναγία να προστατεύει τους χειμαζόμενους, αλλά πρώτα από όλους τα νεογέννητα, τις εγκύους, τα ορφανά, τα άρρωστα και καρκινοπαθή παιδάκια της, που δεν τους φθάνουν τα άλλα προβλήματα, αναγκάζονται να στοιβάζονται στα υπόγεια καταφύγια, μέσα στον φόβο και την κακουχία, για να γλυτώσουν από τις βόμβες του εισβολέα. Ο πόλεμος αυτός είναι «Αρχή ωδίνων αλλ’ ούπω το τέλος». Ο θεός να βάλει το χέρι του.