Έγινε χθες η αλλαγή του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Όπως αναφέρουν τα άρθρα οι δημοτικοί σύμβουλοι και η διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ επιθυμούσαν τον Κοζανίτη Γιώτη Βασιλειάδη.
Χωρίς να γνωρίζω τον τελευταίο και χωρίς να μπορώ να εκφέρω έτσι γνώμη για το τι μπορεί να προσφέρει (που μπορεί και να προσφέρει περισσότερο από άλλους) μου γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Όταν οι υπόλοιποι υποψήφιοι έχουν περισσότερα τυπικά προσόντα με ποιο άλλο κριτήριο προσλαμβάνουν κάποιον που δεν τα διαθέτει; Οι δημοτικοί σύμβουλοι στην Κοζάνη που επί δυο χρόνια το μόνο που κάνουν είναι να φυτεύουν φωτοβολταΪκά εκδηλώνουν τώρα και τις επιθυμίες τους ως προς την σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση; Δηλαδή σε αυτή την έρμη χώρα ακόμα και την τέχνη που είναι μια ανάσα δροσιάς θα πρέπει αναγκαστικά να την διαλύσουμε; Από πότε παίζει ρόλο σε μια θέση που πληρώνουμε οι πολίτες η επιθυμία των δημοτικών συμβούλων και όχι τα προσόντα; Έχεις έναν διευθυντή που έχει σκηνοθετήσει εκατοντάδες παραστάσεις, έχει κάνει ταινίες, έχει υπάρξει διευθυντής σε μεγάλα θέατρα, αλλά είναι από Αθήνα. Και λες επιλέγω έναν ντόπιο που δεν διαθέτει τα παραπάνω απλά επειδή το θέλουν οι δημοτικοί σύμβουλοι και η διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης! Δεν μέμφομαι τον νέο διευθυντή αλλά τον τρόπο επιλογής του από τους τοπικούς “άρχοντες” που εκτός από τα υπόλοιπα ούτε την τέχνη δεν αφήνουν σε ησυχία.
Λυπάμαι πραγματικά όχι μόνο για την τέχνη αλλά περισσότερο για εμάς που καταντήσαμε αμίλητοι και σκυθρωποί χειροκροτητές. Η τέχνη δεν σβήνει ποτέ, γεννιέται εκεί που όλοι αυτοί οι σκοταδιστές προσπαθούν να βιάσουν την αισθητική. Δεν φοβάμαι για την τέχνη, ούτε την λυπάμαι. Αυτή ξέρει και που να φυτρώσει για να βγάλει σπόρους και που να ανοίξει δρόμους φωτισμένους. Για όλους εμάς λυπάμαι που χαμηλώσαμε το ανάστημα μας, που τρώμε ότι μας σερβίρουν, που μεγαλώσαμε με το “σιγά μωρέ εγώ θα σώσω τον κόσμο;”. Και τώρα δεν μπορούμε όχι τον εαυτό μας να σώσουμε αλλά κοροϊδεύουμε και όποιον πάει να το κάνει.
Για άλλη μια φορά, από τις πολλές τελευταία, λυπούμε βαθύτατα ιδίως για αυτό που λέμε “Άνθρωποι της Τέχνης”. Η τέχνη είναι πολιτισμός, ο πολιτισμός απαιτεί σεβασμό, ο σεβασμός αναγνώριση του διπλανού. Το έχει πει καλύτερα από όλους ο Χαΐνης Δημήτρης Αποστολάκης, «Καλλιτέχνης δεν είσαι μόνο για δυο ώρες πάνω σε μια σκηνή. Από το πρωί που ξυπνάς μέχρι που θα κοιμηθείς, η στάση σου σε κάνει καλλιτέχνη». Τα έχει πει και ο συντοπίτης μας Νικόλας Άσιμος για την τέχνη, «Δεν κάνουμε τέχνη, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες να κάνουμε και τέχνη».
Λυπούμαι και για τους συμπολίτες που σχολιάζουν κάτω από την είδηση και γράφουν ως επί το πλείστον, επιτέλους ένας δικός μας! Λυπούμαι που ακόμα και στην τέχνη το κριτήριο είναι ο δικός μας. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μειώνουν έτσι και το καλλιτεχνικό έργο του καινούργιου διευθυντή. Διότι και σε εμάς το κριτήριο είναι ο δικός μας.
Δεν με εκπλήσσει βέβαια τίποτα. Στην Ικαρία έβαλαν διευθύντρια νοσοκομείου μια ζαχαροπλάστισσα γιατί κι αυτήν ήταν στον τομέα της δικιά μας! Μας φύλαξε ο Θεός εδώ και έβαλαν τουλάχιστον έναν που έχει ασχοληθεί με το θέατρο…
ΥΓ Τα γράφω και για τον καινούργιο καλλιτεχνικό διευθυντή διότι μπορεί όντως να προσφέρει ο άνθρωπος αλλά να τον αντικαταστήσουν κι αυτόν γιατί κάποιος δημοτικός σύμβουλος θα θέλει να βάλει στη θέση του τον κουμπάρο του τον ελαιοχρωματιστή…