Όλα κυλούν ομαλά στις ζωές μας και ξαφνικά ζούμε στο μάτι του κυκλώνα. Διανύουμε μία περίοδο που είναι δύσκολη και δυσνόητη. Ο ιός άλλαξε τη ζωή όλων μας, κλειστήκαμε στα κλουβιά μας, δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών και ο φόβος φώλιασε στις καρδιές μας που σίγουρα θα αφήσει και το αποτύπωμά του.
Φόβος για αυτό που ζούμε, τρόμος για το μέλλον, θλίψη και πόνος για τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας, που δεν ήμασταν δίπλα τους να τους κρατήσουμε το χέρι, να τους δώσουμε μία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί, που δεν προλάβαμε να τους πούμε πόσο τους αγαπήσαμε. Ο σοφός λαός λέει πώς πεθαίνει όποιος ξεχνιέται και οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας. Η ανάμνηση τους μας φωτίζει το δρόμο και σκέψη τους μας φέρνει μία γλυκιά θλίψη.
Ας κρατήσουμε λοιπόν την ουσία γιατί τώρα γίναμε λίγο πιο σοφοί και λίγο πιο έμπειροι. Οφείλουμε τιμή και εκτίμηση σε αυτούς που φύγαν, προσοχή και σεβασμό σε αυτούς που ζουν και ζούμε ανάμεσά τους.
Ας εκφράσουμε τα συναισθήματά μας στους ανθρώπους μας γιατί τίποτα δεν κρατάει αιώνια. Η ζωή δεν θα πάψει ποτέ να προχωράει με ή χωρίς εμάς. Ας κοιτάξουμε λοιπόν μπροστά μας με ελπίδα, αισιοδοξία, αγάπη και χαμόγελα έστω και κάτω από τη μάσκα. Να είστε σίγουροι πως ναι !!! και αυτό θα περάσει.
Μαρία Βλαχάβα-Ζγούρου