Η μουσική λειτουργία της Μ. Τετράδης (προς Ζιδάνι)
Κατ’ έθος πλέον -τι ωραίον – με τον συνοδοιπόρο του ενός απογεύματος Θδρ. Κ. τη Μεγάλη Τετράδη διασχίζουμε την Ανοιξη που επικρατεί κατά κράτος και τρόπο νοτίως της πόλεως. Η εποχή κι ο τόπος είναι κατάστικτος από χωριά, λάκκους, χωράφια στα οποία στρώθηκε για τα καλά το πράσινο στάρι και χορτάρι, η λίμνη, η υψηλή γέφυρα,...τα πουρνάρια, οι κουτσουπιές (σαν να μην είδα εφέτος κι απλώς τις θυμάμαι;), το σκέλεθρο του αμιαντο-εργοστασίου, με προορισμό τελικό το Μονύδριον της Γενέσεως της Θεοτόκου στο Ζιδάνι δια το Μέγα Ευχέλαιον ως αιτία ή μήπως πρόφαση; Τη μουσική στο αυτοκίνητο όπως κάθε χρόνο σε στικάκι την ετοιμάζει ο αισθαντικός σύντροφος του ταξιδιού. Η φετινή λειτουργία για τη διάσχιση της άνοιξης περιλάμβανε τα κομμάτια:
Franck_Sonata in A major – Allegro ben moderato, Glazunov_Chant du Menestrel Op.71, Saint-Saens_Il Cigno Ravel_Tzigane, Bach_Violin partita no 2 – Chakonne, Händel_Rodelinda – ”Ombre, piante, urne funeste!”, Händel_Overture to Berenice – Minuet, Händel_Rodelinda – ”Io t’abbraccio”, Händel_Der Messias – Sinfonietta, Prokofiev_Russia under the Mongolian Yoke, Χατζηδάκις_Κερκέζικο τραγούδι, Prokofiev_Danza Dei Cavalieri, Vivaldi_ OrlandoFurioso – ”Sorge l’irato nembo”, Granados_Andalusia, Rodrigo_fantasia para un gentilhombre – danza de las hachas, Paganini_La Campanella, Albeniz_leyenda, Tarrega_recuerdos de la alhambra, Χατζηδάκις_Ο οδοιπόρος
Κάθε χρόνια κρατώ αυτό το σώμα της ωραιότητας, ως πολύτιμη παρακαταθήκη. Η Μονή δεν έχει «Αγιοβασιλίτες καλόγερους» παρά μόνον τη μόνη μοναχή και ηγουμένη Θεοκτίστη (με συν-μοναχούς τον πατέρα και τη μητέρα της). Καφές. Στο μέσα του μοναστηριού φυσάει ένας αέρας που δεν προμηνάει ούτε κάποιο θρίαμβο ούτε κάποια ήττα. Είναι ο γλυκός του νου αέρας.
Καθώς περνούν τα χρόνια, αλίμονο, λες και μικραίνει ο χρόνος από Μ. Τετάρτη σε Μεγάλη Τετάρτη. Να πότε ήταν η περσινή!
Το λάδι στις άνω παλάμες και το μέτωπο ξεθώριασε, απορροφήθηκε. Στην επιστροφή όπως κάθε φορά το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη με φόντο το adagio του Μίκη Θεοδωράκη.
ΥΓ. Το έξοχο έργο “Ιούδας” που συνοδεύει το κείμενο είναι του Κώστα Ντιό