Κυριακή 21 Ιουλίου 2013
Απόσεισέ τους. Εκείνους και Τούτους
της Όλγας Ντέλλα
.
Ναι, μπορεί κανείς και να διαβάσει αλλιώς. Η αρχή τότε. Μια εισβολή μέσα στις τόσες που θα επακολουθούσαν. Εκείνη αιματοβαμμένη. Και η πλέον μαρτυρική. Εισβολές του σήμερα. Ποιος κείνος που θα τους αποσείσει. Ποιος που θ’ ανασηκωθεί για να αποσείσει. Καρτερούμε εντούτοις. Όχι κάποιον. Αλλά τους πολλούς. Να εγερθούμε κανονικά. Και να τους αποσείσουμε. Ή έστω. Ή τουλάχιστον.Το κεφάλι να τινάξουμε ψηλά. Με όση μας απέμεινε. Αξιοπρέπεια. Πέρα από τον υπόδουλο κρατικό μηχανισμό. Άλλωστε ποια ηγεσία και πότε κυοφόρησε ή παρώθησε την έγερση; Βλέπε Τουρκοκρατία. Και τα λοιπά. Τα πριν και τα μετά. Πέρα και από τους γνωστούς χρωματικούς συνδυασμούς. Που το μόνο που παγιώνουν είναι η διαιώνιση της διχόνοιας που εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί. Όλοι μαζί, κύριοι, όλοι μαζί. Ειδάλλως τίποτα και ποτέ. Το ρημαδιό εκκολάπτεται αιώνες. Χάρη στο “κράτος”, κύριοι, και στους εν κράτει ευνοούμενους. Απ’ αλλού το φως. Από τους ελάχιστους, αυτούς που δεν τους πιάνει το μάτι σου, τους αφανείς και άσημους, τους σαλούς και τους φτωχούς αγίους, και εκείνους τους μέσα από τις στάχτες, κύριοι, τους μέσα από τις στάχτες. Δεν ξέρω από πού και το πότε θα εκπηγάσει και αγνοώ τον τρόπο που θα ενσκήψει, αλίμονο όμως, αλίμονο αν δεν μας αγγίξει αυτό το φως. Αλίμονο αν όχι. Είναι δύσκολο, κύριοι, είναι δύσκολο να πιστέψω πως τους φέραμε μόνοι μας. Και πως θα τους κρατήσουμε, κύριοι, και πως θα τους κρατήσουμε. Και πως θα σκύβουμε, κύριοι, και πως θα σκύβουμε. Δια βίου και ανερυθρίαστα. Αλίμονο, κύριοι, αλίμονο αν όχι.
«Ποιο “κράτος”, κύριοι, ποιο “κράτος”;
Σ’ αλλεπάλληλους σωρούς “κρατών” πατάμε.
Δεν καταλαβαίνετε πως με τεχνητά μέσα
κρατάμε την Ιστορία στη ζωή;».