Ειδήσεις - Επικαιρότητα

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Οι ευθύνες των πολιτικών για τα χάλια της χώρας

και παραμένει επίκαιρο στις μέρες μας)

.
Τα πολιτικά πράγματα, στον τόπο μας, τα χαρακτηρίζει η αντίληψη του απόλυτου, του άσπρου-μαύρου, λες και πάσχουμε από πολιτική αχρωματοψία.
Ολες οι πολιτικές που ακολουθούνται, θεωρούνται ή καλές ή κακές και το σπουδαίο είναι ό,τι θεωρείται καλό από τους «μεν», να είναι κακό κατά τους «δε».
«Ναι σ' όλα» οι κυβερνητικοί, π.χ. στον προϋπολογισμό, «όχι σ' όλα» οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές. Μα τίποτα καλό ή τίποτα στραβό δεν ήταν να επισημανθεί και να υποστηριχθεί με την ψήφο μας;
Πολλοί μιλούν για την κομματική πειθαρχία που καθορίζει και τη σχέση και την τακτική των πολιτικών προσώπων. Αυτό είναι μια εξήγηση που θα βόλευε και θα μας απάλλασσε προσωπικά από κάθε ευθύνη, πιστεύω όμως ότι τον καθένα μας τον καθορίζουν οι πράξεις του και όλα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού. Γιατί ποιος από τους πολιτικούς, αλλά και γενικότερα απ' το κοινωνικό σύνολο, δέχεται τον όρο του «καθοριζόμενου»;

Η νεότερη πολιτική ιστορία στον τόπο μας είναι διανθισμένη από κόντρες των πολιτικών ομάδων και κομμάτων ή «γιγαντομαχίες» των πολιτικών αρχηγών, που μετέτρεπαν τον πολιτικό στίβο σε αρένα και οδηγούσαν τον τόπο μας σε εθνικές καταστροφές. Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι διαιρούσαν το λαό, τον οποίο μονίμως είχαν στο περιθώριο, για να τον «χρησιμοποιήσουν» όταν τον χρειαστούν, χωρίς να είναι γνωστό αν σ' αυτό ήταν σύμφωνος και ο ίδιος, γιατί χρειάζεται εξήγηση και η παθητική αποδοχή και ετικεταρισμένη πολιτική στάση.
Γενικώς, αναμφισβήτητο είναι ότι για χρόνια επικρατούσε μια διχαστική πολιτική που εξυπηρετούσε τις δυνάμεις της συντήρησης και του ξένου παράγοντα στον τόπο μας. Το σύνδρομο της «Δεξιάς» καθόρισε για δεκαετίες τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, δοκιμάστηκε και απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό. Ομως αυτό δεν λέει τίποτα, αν οι προοδευτικές δυνάμεις δεν δικαιολογήσουν την ορθότητα της απόρριψης.
Εκείνο που προσδιόριζε τα προοδευτικά πολιτικά σχήματα ήταν ο «κοινωνικός λόγος», η ανάδειξη αξιών με βάση τον άνθρωπο. Στη νεότερη ιστορία του τόπου μας υπήρξαν σημαντικές αποφάσεις πολιτικών ανδρών που λάμπρυναν το πάνθεον της πολιτικής ζωής. Χρειάστηκαν, όμως, ο προχωρημένος πολιτικός λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου και οι κοινωνικές προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για να σηματοδοτήσουν τη νέα θεώρηση στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου μας.
Η ανάληψη από το ΠΑΣΟΚ της διακυβέρνησης της χώρας δεν ανέτρεψε απλώς μιαν άλλη πολιτική δύναμη, ήταν ένα ειρηνικό κίνημα που έφερε ανακατατάξεις στις δομές της ελληνικής κοινωνίας. Προχώρησε στην ανακατανομή των εισοδημάτων, ανακουφίζοντας τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Πέρασε την αντίληψη των υποχρεώσεων και της πολιτείας στον πολίτη, φτιάχνοντας, στο μέτρο του δυνατού, ένα κράτος πρόνοιας. Πάλεψε να γίνουν σεβαστές οι θέσεις μας στα εθνικά μας ζητήματα, εφαρμόζοντας ανεξάρτητη, αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική της χώρας μας.
Μα πάνω απ' όλα έδωσε την ελευθερία έκφρασης στον πολίτη και τη δυνατότητα να συμμετέχει, να προτείνει και να διεκδικεί τη θέση του στη δημόσια ζωή του τόπου. Απελευθέρωσε όλες εκείνες τις δυνάμεις που για χρόνια κρατούσε στο περιθώριο η διχαστική πολιτική της συντηρητικής παράταξης.
Θα περίμενε κανείς, ύστερα απ' όλα αυτά μια «ευτυχισμένη κοινωνία» να είναι το αποτέλεσμα ενός κράτους δικαίου. Ομως, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην ελληνική πραγματικότητα, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Μια σειρά από λάθη εκτιμήσεων στην οικονομία ή από χειρισμούς που επέβαλαν πολλές φορές οι πολιτικές σκοπιμότητες, έχουν οδηγήσει τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο.
Η διόγκωση του δημόσιου χρέους, που πλησιάζει τα 30 τρισεκατομμύρια δραχμές, η καταβολή για τόκους και χρεωλύσια που φτάνουν τα 6 τρισεκατομμύρια δραχμές ετησίως, δεν μας επιτρέπει να κάνουμε όνειρα για πολυτέλειες. Η άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής προσδιορίζεται πλέον από τη σκληρή λογική που επιβάλλουν οι αριθμοί.
Οι χωρίς μέτρο και αξιολόγηση παροχές, η πρόχειρη και χωρίς στρατηγική ανάπτυξης οικονομική πολιτική των τελευταίων χρόνων, οι αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο, που τις επέβαλαν οι εκλογικές ανάγκες των κομμάτων, επιβάρυναν τον ήδη νοσούντα δημόσιο κορβανά. Ο βραχνάς από τα υπερβολικά χρέη των ΔΕΚΟ και η συσσώρευση χρεών των προβληματικών επιχειρήσεων, κάνουν δύσκολες τις μέρες και εφιαλτικές τις νύχτες των οικονομικών μας υπουργών.
Το κράτος πρόνοιας του δικαίου που περίμενε ο λαός να τον φέρει σε μια ευνομούμενη κοινωνία, παρακολουθεί ανίκανο ν' αντιδράσει και να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τον ελληνικό λαό. Η άνιση κατανομή στα εισοδήματα, η μάστιγα της φοροδιαφυγής που εξελίχθηκε σε κοινωνική αδικία, οι περικοπές σε δαπάνες (πιστεύω δικαιολογημένα), ο χαμηλός δείκτης επενδύσεων, παρά την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, έχουν φέρει σε απόγνωση μεγάλες κοινωνικές ομάδες που δεν κρύβουν πλέον τη δυσφορία τους.
Η κοινωνική αταξία, ο παραγοντισμός, η χαβαλετζίδικη νοοτροπία των δημοσίων υπηρεσιών, οι πολιτικές ομαδοποιήσεις, οι κομματικές οπαδοποιήσεις, η αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου, με το «ήξεις αφήξεις», η διαρκής αμφισβήτηση αρχών και αξιών, οδηγούν σε κρίση των θεσμών και σε ευτελισμό της πολιτικής ζωής του τόπου.
Η πορεία των εθνικών θεμάτων, για τα οποία η ευαισθησία του ελληνικού λαού είναι δεδομένη, δεν σηκώνει παλινωδίες.
Η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, που μας θεωρεί άσπονδους φίλους και αναγκαίο κακό στους κόλπους της, βάζει μια σειρά από ερωτηματικά στους Ελληνες.
Τι ήταν αυτό που έκανε τους ξένους, ακόμα και τους παραδοσιακούς φίλους, να εκφράζονται ιδιαίτερα φιλικά προς την Τουρκία; Να αδιαφορούν για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και να της επιτρέπουν να εξακολουθεί να κατέχει με τη δύναμη των όπλων τα εδάφη μιας ανεξάρτητης χώρας, μέλους του Οργανισμού, είκοσι ένα χρόνια τώρα; Με πόση ευκολία δέχονται τις απειλητικές και επεκτατικές διαθέσεις, που δεν έρχονται απλώς σε αντίθεση με τα διεθνή νόμιμα, αλλά απαιτούνται με την αντίληψη του «τσαμπουκά»; Πού είναι η ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας για τ' ανθρώπινα δικαιώματα; Με πόση υποκρισία αντιμετωπίζουν τη γενοκτονία του κουρδικού λαού; Πού είναι η αλληλεγγύη των Κοινοβουλίων, των δημοσιογράφων, των συνδικαλιστικών ομάδων, των διεθνών οργανώσεων που διακατέχονται από «στραβισμό», όταν θίγονται οι θρησκευτικοί σωβινιστές της Τουρκίας;
Πώς εξηγείται η συμπεριφορά των κοινοτικών μας εταίρων που αγνοούν την εθνική μας κληρονομιά και ενδίδουν στις κίβδηλες απαιτήσεις των Σκοπίων;
Ποιοι είναι αυτοί που εξουσιοδότησαν τον Μπερίσα και την αδίστακτη αστυνομία του να βιάζει τη δημοκρατία και να ασελγεί πάνω στην ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου;
Πού είναι και ο σεβασμός της διεθνούς κοινότητας για τη χώρα μας; Εμείς δεν είμαστε, όπως αυτοί έλεγαν, το «λίκνο του πολιτισμού»; Εδώ δεν γεννήθηκε η δημοκρατία; Τι έγινε εκείνος ο θαυμασμός για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, για τους Παρθενώνες, για την πίστη στην ελευθερία του ατόμου;
Σίγουρα, για όλα όσα μας κατατρέχουν, δεν φταίει ούτε ο εργάτης στη φάμπρικα της βιομηχανικής ζώνης στη Θεσσαλονίκη, ούτε ο αγρότης από την Καρδίτσα, ούτε ο βιοτέχνης από το Κερατσίνι.
Σίγουρα, δεν φταίνε για τα ελλείμματα οι νοικοκυρές και η νεολαία μας, που έγινε ξαφνικά «άσωτη».
Σίγουρα, δεν φταίει ο λαός που, με όποιο κόστος, δεν απεμπολεί τα εθνικά δίκαια κι ας οδηγείται σε μια χειμάζουσα πορεία που του ζητούν να καταθέσει την καθημερινή του μαρτυρία.
Τι φταίει λοιπόν; «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο Θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας!» όπως έλεγε και ο μεγάλος μας Βάρναλης.
Αλλά εδώ, δεν προσπαθούμε να ρίξουμε ευθύνες, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Τα φορτώνεις αλλού και ησύχασες. Εδώ χρειάζεται ν' αναλάβουμε ευθύνες, να χρεωθούμε το κόστος για να μπορέσουμε να το ξοφλήσουμε.
Ηρθε η ώρα που πρέπει να κοιτάξουμε το λαό στα μάτια και με ειλικρίνεια να του πούμε την αλήθεια για όλα. Τις λύσεις δεν τις δίνουν οι πολιτικοί, τις δίνει η πολιτική και για να εφαρμοστεί αυτή, χρειάζεται πρώτα να την αποδεχθεί ο λαός.
Οι εντυπωσιασμοί και οι συνθηματολογίες δεν περνάνε πλέον, ούτε οι αφορισμοί διορθώνουν τα κακώς κείμενα. Αυτός ο τόπος, για να προχωρήσει, πρέπει πρώτα να γνωρίσει και να κατανοήσει τις δυσκολίες, μα πιο πολύ απ' όλα πρέπει να πειστεί για την ευθύνη και την ειλικρίνεια των πολιτικών.
Πρέπει, αντίθετα, ο πολιτικός λόγος να έχει εκείνο το ηθικό πλεόνασμα που θα παράγει προτάσεις ικανές ν' αλλάξουν συνολικά το προφίλ της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου. Χρειάζεται αρετή και τόλμη να δέχεσαι τα λάθη σου και να διδάσκεσαι απ' αυτά.
Επί μέρους λύσεις υπάρχουν για όλα τα προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά. Προέχει η καλόπιστη και συναινετική αντίληψη που θα παραμερίσει τον μικροκομματισμό και την παραπολιτική φιλολογία...

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ