O Σάκης Καρανάτσιος, οδηγός ταξί στην Κοζάνη, ανήκει στη νέα γενιά οδηγών του συγκεκριμένου επαγγέλματος, όπου ο επαγγελματισμός κι η υπευθυνότητα που επιδεικνύει, γίνονται αντιληπτά κι εμφανέστατα και στα λεγόμενά του, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο kozan.gr
1) Πόσα χρόνια ασχολείσαι επαγγελματικά με το ταξί; Ήταν μια επιλόγη από την αρχή δική σου ή λόγω συγκυριών ασχολήθηκες με αυτό το επάγγελμα; Έχεις μετανιώσει που ακολούθησες το συγκεκριμένο επαγγελματικό δρόμο;
Την πρώτη ειδική άδεια ώστε να μπορώ να οδηγώ το ταξί την έβγαλα το 1998 σε ηλικία 21 ετών. Δούλευα περιστασιακά λίγες ώρες στην βάρδια του πατέρα μου, ο οποίος το είχε συνεταιρικά με τον γαμπρό μου. Για κάποια χρονιά δούλευα σε ένα μεγάλο τουριστικό γραφείο σε διάφορους προορισμούς στην Ελλάδα . Λόγο συγκυριών βρέθηκα το 2004 στην Κοζάνη και από τότε έχω αναλάβει το μερίδιο του πατέρα μου. Είναι μια δουλειά την οποία την αγάπησα και μου ταιριάζει απόλυτα λόγω της επαφής με πολύ κόσμο. Μιλάω άψογα γερμανικά και αγγλικά οπότε ποτέ δεν υπήρξε πρόβλημα επικοινωνίας με κανέναν επιβάτη. Δεν μετάνιωσα ποτέ που επέλεξα αυτήν την δουλειά διότι γενικά σαν άνθρωπος δεν μπαίνω στην διαδικασία να αναλώνομαι με πράγματα τα οποία έκανα στο παρελθόν. Μετανιώνω μόνο για πράγματα που δεν τόλμησα να κάνω στην ζωή μου και όχι για πράγματα που έχω κάνει.
2) Πώς είναι η κατάσταση σήμερα στα ταξί; Υπάρχει δουλειά; Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτό.
Σήμερα η κατάσταση στον κλάδο μας είναι αρκετά δύσκολη θα έλεγα. Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης θα ήταν παράλογο το δικό μας επάγγελμα να μην υπέφερε. Δεν παύει όμως να είναι μια δουλειά η οποία σου επιτρέπει να προσφέρεις τουλάχιστον τα απαραίτητα στην οικογένειά σου. Το ταξί κερδίζει από την υπερεργασία. Δηλαδή με πενθήμερο και οκτάωρο δεν επιβιώνει κανείς. Συνήθως δουλεύουμε 30 ημέρες το μήνα χωρίς ρεπό και φτάνουμε καθημερινά τις 12 ώρες εργασίας. Για εμάς δεν υπάρχουν ούτε Κυριακές ουτε γιορτές. Το «μαγαζι» δεν κλείνει ποτέ γιατί είναι τόσες οι τρύπες που υπάρχουν, που κάθε μεροκάματο η νυχτοκάματο είναι απαραίτητο.
3) Πώς σχολιάζεις την απόφαση του υπουργείου Μεταφορών, που προβλέπει αυστηρότερες κυρώσεις στους οδηγούς ταξί που επιδεικνύουν μη επαγγελματική συμπεριφορά, με στόχο την βελτίωση των υπηρεσιών του κλάδου;
Εάν βρεθεί ένας σωστός τρόπος αξιολόγησης είμαι υπέρ των κυρώσεων στους οδηγούς ταξί που επιδεικνύουν «μη επαγγελματική συμπεριφορά». Δηλαδή, σωστός τρόπος, εννοώ να κρίνει κάποιος δίκαια το συνάδελφο χωρίς προκαταλήψεις και εμμονές. Μη επαγγελματική συμπεριφορά δεν σημαίνει όμως, ότι ένας συνάδελφος που πάνω στο άγχος της δουλειάς ξέχασε να φορέσει την ζώνη ασφαλείας, θα πρέπει να τιμωρηθεί με βαρύ πρόστιμο. Για μένα μη επαγγελματισμός σημαίνει: αλκοόλ, τσιγάρο, επιλογή κούρσας, κακή συμπεριφορά προς τον πελάτη, κακή οδική συμπεριφορά, βρώμικα και μη συντηρημενα οχήματα κλπ.. Εμείς σαν κλάδος δεν θα πρέπει να περιμένουμε το κράτος να μας επιβάλλει πρόστιμα, ώστε να διορθώσουμε τα αυτονόητα. Από μόνοι μας θα πρέπει να ανεβάσουμε τα στάνταρ και να θέσουμε στο περιθώριο «κακούς» συναδέλφους που βλάπτουν το επάγγελμά μας.
4) H μεταφορά της πιάτσας των ταξί, από την κεντρική πλατεία της Κοζάνης στην οδό Ιπποκράτους, κατά τη γνώμη σου, επηρέασε αρνητικά ή θετικά την κίνηση; Πες μας κάποια θετικά ή αρνητικά που προέκυψαν από αυτή την αλλαγή.
Η μεταφορά της πιάτσας από την κεντρική πλατεία της πόλης στην οδό Ιπποκράτους πέρασε από 40 κύματα. Αρχικά το σχέδιο έλεγε ότι η μεταφορά θα είναι προσωρινή και ότι στην συνέχεια με την ολοκλήρωση της πλατείας, θα υπήρχε χώρος στον οποίο θα γινόταν η αφετηρία των ταξί. Για αυτό τον λόγο άλλωστε δεχτήκαμε και εμείς να φύγουμε από την πλατεία και να μην σταθούμε εμπόδιο στα αναπτυξιακά έργα της δημοτικής αρχής. Βέβαια εκ των υστέρων φάνηκε ότι έπρεπε να ζητήσουμε γραπτές εγγυήσεις. Στην οδό Ιπποκράτους εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, το κλίμα που συναντήσαμε ήταν πάρα πολύ εχθρικό προς το ταξί. Καταστηματάρχες και κάτοικοι της περιοχής μας υπενθύμιζαν καθημερινά ότι είμασταν ανεπιθύμητοι. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι πάνω από 100 οικογένειες ζούνε από το ταξί και ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Όταν τελείωσε η πλατεία, εννοείται, ότι δεν υπήρχε πουθενά χώρος για εμάς διότι όπως είπαν το ταξί «χαλάει» την αισθητική της νέας πλατείας. Από την Ιπποκράτους έπρεπε να φύγουμε γιατί είχε χαρακτηριστεί ως προσωρινή «πιάτσα». Από την πλατεία μας «φύγανε» με ανήθικο τρόπο και ξαφνικά βρεθήκαμε χωρίς κεντρική πιάτσα. Ευτυχώς τελικά μπορέσαμε να κρατήσουμε την Ιπποκράτους, στην οποία έγινε κι «ανάπλαση» ώστε να μας απομακρύνουν κάποια μέτρα από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τώρα υπάρχει ένας πεζόδρομος ο οποίος λειτουργεί κι ως δρόμος για τα ταξί! Κάθε φορά που θέλει να φύγει κάποιος μέσα από την πιάτσα θα πρέπει να εξηγεί στον πεζό, ότι δεν είναι πεζόδρομος αλλά «πιατσοπεζόδρομος». Αποτέλεσμα; Η Κοζάνη εχει μια νέα πλατεία αλλά δεν έχει κεντρική πι;aτσα. Οι επισκέπτες δεν μπορούν να εντοπίσουν εύκολα το πρώτο ταξί και πολλές φορές ψάχνουν να μας βρούν. Οι τοπικοί μας έμαθαν πλέον και δεν σας κρύβω, ότι πολλούς τους βολεύει καλύτερα η Ιπποκράτους διότι, με τα σημερινά δεδομένα, είναι πιο κοντά στην αγορά. Δεν θα έλεγα ότι επηρεάστηκε σοβαρά ο τζίρος μας, αλλά σίγουρα ο τρόπος λειτουργίας έχει δυσκολέψει πολύ.
5) Είστε οι άνθρωποι που κινείστε περισσότερο απ’ όλους στους δρόμους της Κοζάνης. Υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα στην πόλη κι αν ναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Πρέπει να γίνουν αλλαγές και τι είδους πιστεύεις;
Σε ώρες αιχμής σίγουρα υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Κοζάνη. Η κάθοδος της Παύλου Μελά και η Δημοκρατίας μπλοκάρουν εύκολα και πολλές φορές τα αυτοκίνητα σχηματίζουν μια τεράστια ουρά. Το φανάρι στην Ι.Τραντα επίσης προκαλεί πολλές φορές κυκλοφοριακό. Εάν καθυστερήσει ο πρώτος δεν περνούν πάνω από πέντε αυτοκίνητα. Κάποιοι κυκλικοί κόμβοι βοήθησαν αρκετά στην αποσυμφόρηση αλλά υπάρχουν και μερικοί οι οποίοι χρησιμεύουν απλά σαν παρτέρια για λουλούδια. Όπως επίσης οι μονοδρομήσεις στα Πλατάνια και στον Άγιο Αθανάσιο, σύμφωνα πάντα με κουβέντες που έχουν γίνει μέσα στο ταξί, πιο πολύ περιπλέκουν τα πράγματα παρά βοηθούν στην ομαλή κυκλοφορία.
6) Θέλουμε να μας διηγηθείς ένα περιστατικό με το ταξί που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Πριν αρκετά χρόνια, βράδυ, γύρω στις 3 με 4 τα ξημερώματα, πήρα μια κλήση στο νοσοκομείο. Φτάνοντας στο νοσοκομείο με περίμενε ένας πολύ ψηλός κύριος, ο οποίος, φαινόταν από τα αίματα στα ρούχα του και κάποια σημάδια στο πρόσωπο, ότι είχε μπλέξει σε καυγά. Αμέσως κατάλαβα, ότι ήταν ξένος. Τελικά αποδείχτηκε Γερμανός. Το ρώτησα που θέλει να πάει κι αμέσως άρχισε με κάτι «ψευτοαγγλικά» να προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω το τι έγινε. Το ρώτησα: «Κύριε μήπως είστε γερμανός;» «Ναι!», μου είπε. «Ωραία ας το πάρουμε από την αρχή στα γερμανικά» του είπα. Δεν θυμόταν σε ποιο μαγαζί είχε πάει απλά για κάποιο λόγο έμπλεξε κάναμε βόλτες καμία ώρα μέσα στην πόλη μπας και θυμηθεί, ώστε να πήγαινε μετά στην αστυνομία για να καταθέσει μήνυση. Κάποια στιγμή νύσταξε και μου λέει: «Πήγαινε με κοντά στην γέφυρα Σερβίων. Έχω εκεί το τροχόσπιτό μου και θα σε πληρώσω εκεί». Όντως, μόλις φτάσαμε εκεί, μου πλήρωσε τη διαδρομή.
kozan.gr
