Συμπληρώνονται σήμερα 567 χρόνια από τη μέρα που η άλωση της Πόλης έκλεινε έναν χιλιόχρονο και παραπάνω κύκλο ζωής ενός κράτους που παρέμεινε συγκεντρωτικό, καλά οργανωμένο και σε μεγάλο βαθμό κοσμικό, αν το συγκρίνουμε με το Δυτικό σκοτεινό και Μεσαίωνα έπειτα από τη βασιλεία του Καρλομάγνου.
Δύο ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν το κράτος στην κατάρρευση: Ο με κάθε θυσία πολιτικός ανταγωνισμός για την εξουσία και η επικράτηση της πολιτικής του πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών.
Προκειμένου να κατακτήσουν ή να κρατήσουν την εξουσία μετρημένες οικογένειες ευγενών χρησιμοποιούσαν τις τουρκικές φυλές και τους παραχωρούσαν περιοχές και πόλεις στα υψίπεδα της Μ. Ασίας ή καλούσαν τους Λατίνους να στηρίξουν με στρατό την πολιτική τους μερίδα ή παραχωρούσαν την φύλαξη των θαλασσών στους Βενετούς.
Από την άλλη οι γεωκτήμονες αποκτούσαν τα μικρά κτήματα μέσω του δανεισμού και οι αγρότες μετατρέπονταν σε κολλήγους. Χιλιάδες κατέφευγαν στα μοναστήρια, η ύπαιθρος ερημωνόταν και η παραγωγή μειωνόταν.
Με τέτοιες πολιτικές, ένα από τα μακροβιότερα και ισχυρότερα συγκεντρωτικά κράτη έφτασε στο τέλος του. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1461, με την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας εξέλιπε κάθε ελληνική αυτονομία στη Μεσόγειο. Η μόνη εξουσία που διατηρήθηκε, υπηρετώντας τα σχέδια του Σουλτάνου για τη διοίκηση του μιλλέτ των Χριστιανών, ήταν η εκκλησιαστική.
Μήπως όλα αυτά θυμίζουν τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας;
Εδώ και μερικές δεκαετίες η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων. Η βιομηχανική παραγωγή έχει καταστραφεί, η κτηνοτροφική και η γεωργική παραγωγή έχουν μειωθεί δραματικά, πολλά χωριά εγκαταλείφθηκαν ή κατοικούνται μόνο από υπερήλικες και η ύπαιθρος ερημώνεται. Μια χώρα που μπορεί να παράγει τα πάντα δεν εξασφαλίζει διατροφική αυτονομία. Ακόμη και σε γεωργοκτηνοτροφικές περιοχές οι κάτοικοι καταναλώνουν ολλανδικό γάλα, γερμανικό κρέας, αιγυπτιακές πατάτες, νοτιοαμερικανικά λεμόνια, τούρκικους ξηρούς καρπούς και άλλα… ως ουκ έστιν αριθμός.
Η ικμάδα της κοινωνίας, οι νέοι πτυχιούχοι, εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα.
Η πολιτική εξουσία έχει υποθηκεύσει την χώρα στους δανειστές και έγινε διαμεσολαβήτρια παραχώρησης της κρατικής περιουσίας και σημαντικών τομέων της οικονομίας όπως της ενέργειας, των μεταφορών και των κάθε είδους υποδομών σε πολυεθνικές εταιρείες, των οποίων τα κέρδη υπερασπίζεται εναντίον του φυσικού μας περιβάλλοντός. Η χώρα μετατράπηκε σε χώρα υπηρεσιών και βασίζει την οικονομική της ύπαρξη σε έναν ευαίσθητο και υποκείμενο σε άπειρους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες τομέα.
Η λαϊκή περιουσία και η λαϊκή κατοικία πλειστηριάζονται για ελάχιστα χρέη, ενώ στους μεγάλους χρεώστες χαρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια και το παράνομο χρήμα στις μαύρες λίστες μένει άθικτο.
Τα κέρδη των τραπεζών και των πολυεθνικών καρπώνονται από τους λίγους ιδιοκτήτες, τις ζημιές τους τις φορτώνεται ο λαός, ενώ η αξία της εργασίας υποτιμάται σταθερά, το οχτάωρο καταργήθηκε, η ευέλικτη και επισφαλής εργασία παγιοποιήθηκαν και η ανεργία καλπάζει, οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί φτωχότεροι, η δημόσια εκπαίδευση και το περιβάλλον καταστρέφονται.
Το κράτος μεταβλήθηκε σε κράτος νυχτοφύλακα, κατά το όνειρο πολιτικού μας στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η πολιτική εξουσία απεκδύεται κάθε ευθύνη για την κατάντια του λαού, ενδυναμώνει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και χρηματοδοτεί τα ΜΜΕ, ώστε από τη μια να αντιμετωπίζει σκληρά και καταπιεστικά την όποια λαϊκή αντίδραση και από την άλλη να αποκρύβει την πραγματικότητα και να παρουσιάζει μια ερμηνεία των γεγονότων και του κόσμου που εξυπηρετεί την ίδια και το αδηφάγο κεφάλαιο.
Με τέτοια πορεία ποια άλωση… μας ετοιμάζουν αλήθεια;
(Το είδαμε στο: f ΛΙΒΑΔΕΡΟ ΚΟΖΑΝΗΣ)