Για τη δημιουργία ενός κράτους αυτονόητη προϋπόθεση είναι πρώτα η ελευθερία. Η ίδρυση του ελληνικού κράτους δεν είναι βέβαια γέννημα μιας συγκυρίας, όπως ανιστόρητα γράφουν κάθε είδους προπαγανδιστές (για να βγάλουν το ψωμί τους), αλλά πολύμοχθου αγώνα κάποιου λαού που έχυσε αίμα, με όλα τα στραβά του.
Σε άλλα κράτη μπορεί να ισχύει η συγκυρία, αλλά εμείς κάποιους νεκρούς τιμάμε, τέλος πάντων! Εκτός αν πετάξουμε και την Επανάσταση από την ιστορία μας, μαζί και τον Παύλο Μελά.
Για να έχει όμως υπόσταση ένα κράτος απαιτούνται κάποια βασικά στοιχεία: Δίκαιο και θεσμοί (νόμος), πολιτισμική και πολιτιστική ταυτότητα (ήθος-έθος), αλλά και οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη (κέρδος). Το καίριο όμως συστατικό ενός λαού είναι ο τρόπος αυτοσυνείδησής του ως συλλογικού προσώπου και κοινωνίας (λόγος), ώστε κοινωνία και κράτος να έχουν κάποιο νόημακαι να οδεύουν προς έναν σκοπό (τέλος). Γι’ αυτό και η ταυτότητα ενός λαού αποτελεί απαραίτητη συνθήκη για την πορεία ενός κράτους στο ιστορικό γίγνεσθαι. Ένα δυναμικό χαρακτηριστικό επίσης είναι η συνεχής ανάπτυξη, μέσω της εξωστρέφειας όλων των ανωτέρω παραγόντων, αν και οι αυτοκρατορίες ιστορικά κατανοούσαν την εξωστρέφεια ως κατάκτηση εδαφών ή (σήμερα) κατάκτηση αγορών. Η στασιμότητα είναι οπισθοδρόμηση. Τα τρία στοιχεία όμως πρέπει να βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση, καθώς, αν υπερισχύει ο νόμος, τότε θα υπάρχει ολοκληρωτικό καθεστώς, αν υπερισχύει η εθνική ταυτότητα ή η θρησκεία, επικρατεί φασισμός ή θεοκρατία, αν υπερισχύει το κέρδος, επικρατεί η τραπεζοκρατία και οι πολυεθνικές.
Ως παράδειγμα κράτους, η Ρώμη είχε νόμο, εισήγαγε πολιτισμό από την Ελλάδα, εξασφάλιζε σε κάποιο μέρος των πολιτών τουλάχιστον «άρτο και θεάματα», αλλά δεν είχε το σημαντικότερο στοιχείο: έναν λυτρωτικό σκοπό και μια ταυτότητα, ως συνεκτικό δεσμό του κράτους. Για τον λόγο αυτό έδωσε το δικαίωμα του πολίτη σε όλους και ιεροποίησε τη Ρώμη ως κρατική ιδεολογία, ενώ ανακήρυξε θεό τον αυτοκράτορα. Έτσι, ενώ η Ρώμη ήταν ανεκτική έναντι όλων των θρησκειών, έστελνε στα θηρία τους Χριστιανούς, ακριβώς επειδή αυτοί δεν δέχονταν τον θνητό αυτοκράτορα ως θεό, με αποτέλεσμα να κατηγορούνται για «στάση» έναντι του κράτους. Ακριβώς η έλλειψη συνεκτικού δεσμού συνέβαλε στην κατάρρευση της Ρώμης. Η Νέα Ρώμη, απεναντίας, στηρίχθηκε μεν στον ρωμαϊκό νόμο και τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και στον χριστιανισμό ως σκοπό και νόημα του κράτους (ελληνορωμαϊκοχριστιανική κρατική ιδεολογία), ενώ παρείχε κάποια ασφάλεια στους πολίτες, απέναντι στις πολλαπλές επιθέσεις από Βορράν και από Ανατολάς. Γι’ αυτό και επιβίωσε επί χίλια χρόνια. Θα μπορούσε και περισσότερο, αλλά δεν ήταν επεκτατικό και δεν ανέπτυξε μεγάλο εξωστρεφές εμπόριο και ναυτιλία, πέραν των άλλων.
Σήμερα, οι δυτικές κοινωνίες στηρίζονται, υποτίθεται, στους δημοκρατικούς θεσμούς και στις αξίες του Ανθρωπισμού (ένα θολό ανακάτεμα Διαφωτισμού και Χριστιανισμού), αλλά στην πραγματικότητα η ιδεολογία και ταυτότητα των δυτικών κοινωνιών είναι το κέρδος (ευρώ και δολάριο). Αυτό συμβαίνει πλέον απροκάλυπτα και στη χώρα μας. Η Βουλή, το Σύνταγμα, η Δικαιοσύνη, που αποτελούν θεμέλια της Δημοκρατίας μας, είτε υπολειτουργούν είτε τίθενται στο περιθώριο. Πολλώ μάλλον, ο λαός είτε εμπαίζεται με κωλοτούμπες στα δημοψηφίσματα είτε δεν ερωτάται καθόλου (ούτε παλαιότερα για ΝΑΤΟ, ΕΕ, ευρώ κ.λπ.), όπως και στο πρόσφατο ζήτημα περί της ονομασίας της πΓΔΜ. Περαιτέρω, ιστορία, γλώσσα, θρησκευτικά πιστεύω, όλα αυτά που λέμε παράδοση, είτε πυροβολούνται είτε διαστρέφονται, χωρίς καν να βάζουμε κάτι άλλο στη θέση τους. Και όσοι αντιδρούν λοιδορούνται ως «εθνικιστές, ανόητοι, ανιστόρητου», από τα πληρωμένα παπαγαλάκια και τα βαποράκια του συστήματος. Να είχαμε τουλάχιστον μια δραχμή ή ευρώ στην τσέπη!
Χρήματα δεν έχουμε, αλλά έχουμε την ιδεολογία του χρήματος, έστω και ως άπιαστο όνειρο, και προσωπικά και συλλογικά. Σε προσωπικό επίπεδο έχουμε ακόμη την ψευδαίσθηση ότι ο «κολλητός του υπουργού θα την κάνει τη δουλειά», ο βουλευτής κάπου θα με «βολέψει», αλλά συνήθως κάποιος πιο «μάγκας» προλαβαίνει! Και όποιος δεν τα καταφέρνει μόνος του, κρύβεται πίσω από τη συντεχνία του, ακόμη και εις βάρος άλλων εργαζομένων. Καμία συλλογικότητα και καμία συνοχή. Καθένας για την πάρτη του. «Άμα έχω εγώ να περνάω, τι με νοιάζει», είναι η επικρατούσα ιδεολογία. Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις; Θα νοιάζει κάποιον; Θα γίνουμε σε λίγο σαν την Αμερική, με γκέτο και απόβλητους, αλλά και με βολεμένους και σκυλιά του συστήματος. Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν έχουμε ούτε Βουλή ούτε τον θεό μας, δηλ. ούτε θεσμούς σε πλήρη ισχύ ούτε συλλογική εθνική και πολιτιστική ταυτότητα. Έχουμε πρόβλημα κοινωνικής, πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας, που αποτελεί τον συνεκτικό δεσμό του λαού και του κράτους.
Θεσμοί, ιστορία, πολιτισμός, αξίες, ελευθερία έκφρασης, λαϊκή κυριαρχία, αποτελούν τείχος έναντι της αυθαιρεσίας της εξουσίας της εκάστοτε κυβέρνησης και των οικονομικών συμφερόντων, εντός και εκτός της χώρας. Χωρίς θεσμούς, χωρίς ταυτότητα, χωρίς κοινωνική συνοχή, ο απλός άνθρωπος μένει έρμαιο στα δόντια του τυχόντα εξουσιαστή. Αφού ως λαός τα πετάξαμε όλα στην άκρη, νομοτελειακά οι αγορές θα μας καταπιούν (το έχουν κάνει ήδη). Όπως στη φύση, έτσι και στον ανταγωνισμό των αγορών δεν υπάρχουν κενά. Ο μικρός πολίτης θα είναι εκτεθειμένος στην αυθαιρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης, ή μάλλον μιας παρέας, που θα κυβερνούν ως μεταπράτες ξένης εξουσίας, αλλά και κάθε εργοδότη. Ήδη, ξένα και ντόπια συμφέροντα, ερήμην του λαού, μας πήρανε τις τράπεζες, μας χρέωσαν άχρι Δευτέρας Παρουσίας, μας παίρνουν και την ιστορία, και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει. Χωρίς θεσμούς γινόμαστε έρμαια παντοειδών εξουσιαστών. Να πετάξουμε τις αξίες μας, την παράδοσή μας, και δη από την εκπαίδευση, να τα κάψουμε όλα. Τι θα βάλουμε όμως στη θέση τους ; Τον Ρουβίκωνα και τους μπαχαλάκηδες ; Η εικόνα για το μέλλον μας έρχεται από την Αμερική : οι μαθητές θα πηγαίνουν στα σχολεία με όπλα, ενώ όλοι θα γίνουμε μεταμοντέρνοι προλετάριοι. Πάντως, μέχρι τότε θα νομιμοποιηθεί και το μπάφο…
Και, αντί να έχουμε περισυλλογή, το γλεντάμε: Παίζουμε με γραβάτες, στήνουμε «γαμήλιες» συμφωνίες στις Πρέσπες και φιέστες στα Ζάππεια. «Τα παιδία παίζει». Τα μνημόνια απέθαναν, ζήτω τα νέα μνημόνια! Πήραμε πίσω τη Μακεδονία, ζήτω οι γείτονες «Μακεδόνες»! Θα γίνουμε όμως ηγέτιδα χώρα στα Βαλκάνια ελέω ΝΑΤΟ και ΕΕ! Προφανώς όλα αυτά είναι μπαρμπούτσαλα για αφελείς, αλλά, ακόμη και αν γίνει το ανωτέρω, τότε από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς φθάνουμε να πανηγυρίζουμε επί ριζοσπαστικής Αριστεράς, επειδή με ΕΕ και ΝΑΤΟ θα επικυριαρχήσουμε στη γειτονιά μας, ως νέοι δεκανείς (μάλλον δεκανίκια) των συμμάχων, στα νεοφώτιστα κρατίδια! Υπάρχει, τέλος πάντων, κανείς πραγματικός αριστερός; Τα ολέθρια λάθη βέβαια τα έκαναν οι «εθνικές» κυβερνήσεις (δεν ξεχνώ και το ΚΚΕ), αλλά και οι νυν το πυροβόλησαν! Σκεφτείτε και αυτό: Πώς θα αντιδρούσαν οι Κρητικοί, αν ο ΥπΕξ αναγνώριζε σε κάποιο αραβικό φύλο την ονομασία «Κρήτη», και «Κρητική» εθνότητα και γλώσσα; Θυμίζουμε τον βασιλιά των Βαβυλωνίων Βαλτάσαρ, που γλεντούσε για τις κατακτήσεις του, όταν ένας άγγελος έγραψε με το δάκτυλο στον τοίχο: «Μανή θέκελ φάρες» (εμετρήθης, εζυγίσθης, ευρέθης ελλιπής). Αμέσως μετά το βασίλειό του κατακτήθηκε από τους Πέρσες.
Μπορεί ίσως και να πίνουμε πλέον όλοι το δηλητήριο του Μιθριδάτη ή το «τρελό νερό»! Ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης Στ΄ (1ος-2ος αι. π.Χ.) ελάμβανε μικρές δόσεις δηλητηρίου, για να αποκτήσει ανοσία, καθώς φοβόταν μήπως τον δηλητηριάσουν. Αυτό έχουμε πάθει κι εμείς ως λαός εδώ και δεκαετίες. Μόνον που, όταν ο Μιθριδάτης ήθελε να αυτοκτονήσει, δεν έπιανε το δηλητήριο που ήπιε. «Βγείτε οι νεκροί από τους τάφους, να μπούμε εμείς οι ζωντανοί», γράφει κάπου. Έτσι και σε μας, η κατάσταση πλέον φαντάζει μη αναστρέψιμη και το κακό μόνιμο.
Για το «τρελό νερό» γράφει ο Κόντογλου: Ένας βεζίρης αστρολόγος είδε σημάδια στον ουρανό πως θα βρέξει ένα νερό τρελό, κι όλοι θα το πιούνε και θα χάσουν τα λογικά τους. Τότε ο δίκαιος σουλτάνος αποθήκευσε καλό νερό για τον ίδιο, για να μην κρίνει παλαβά και άδικα. Έβρεξε, οι άνθρωποι ήπιανε το τρελό νερό, αλλά ο σουλτάνος και ο βεζίρης έπιναν από το καλό νερό και έκριναν με δικαιοσύνη. Ο κόσμος όμως, που τα έβλεπε όλα ανάποδα, επαναστάτησε. Τότε και ο σουλτάνος με τον βεζίρη έχυσαν το καλό νερό, ήπιαν κι αυτοί από το παλαβό νερό και τρελαθήκαν, κι έκριναν τρελά κι άδικα, αλλά ο κόσμος ήταν πλέον ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε τον σουλτάνο.
Ο αγώνας για τη Μακεδονία δεν είναι απλώς εθνική υπόθεση. Είναι κοινωνικός αγώνας για τη συνοχή της κοινωνίας απέναντι στην αυθαιρεσία τής (μέσα και έξω) καθεστωτικής νοοτροπίας της εξουσίας. Σήμερα είμαστε «Χωρίς, βουλή. Χωρίς θεό, σαν βασιλιάς σε αρχαίο δράμα»! Τουλάχιστον ο Οιδίποδας, όταν αντιλήφθηκε ότι ο ίδιος είναι η αιτία του κακού στην πόλη, παρόλο που δεν έφταιγε, αυτοτυφλώθηκε! Εμείς καταστρέφουμε και το χαιρόμαστε, ενώ από πολέμιοι του ΝΑΤΟ γίναμε και προξενήτρες. Θα το πω κι αυτό: Λυπάμαι τους γείτονες Σλάβους και Αλβανούς, αν μπούνε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Θα φτωχύνουν ακόμη περισσότερο με το ευρώ και με τα δικά τους μνημόνια, ενώ η εθνική τους ασφάλεια θα είναι στον αέρα. Έχουμε το παράδειγμα της Ελλάδος αλλά και άλλων Ευρωπαίων!
ΥΓ. Επειδή οι καιροί είναι πονηροί : Δεν λαμβάνω καμία πληρωμή από κανέναν για τα κείμενά μου, ούτε έχω οιαδήποτε υποστήριξη από κανέναν πολιτικό ή οικονομικό παράγοντα ή εκδοτικό οργανισμό.
(Από το kozan)