την εποχή της έναρξης των μνημονίων, συσσωρεύονται, καθημερινά, στους πολίτες, νέα χρέη που αφορούν το Ελληνικό δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους δήμους, τη ΔΕΗ και όχι μόνον. Παράλληλα, στις τράπεζες συσσωρεύονται νέα χρέη από ληγμένες δόσεις και τόκους και ανατοκισμούς.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρεών δημιουργήθηκε από την παράλογη επιβολή διαφόρων άδικων φόρων, που βρίσκονται έξω από την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών σε κινητά και ακίνητα, που δεν αποφέρουν κανένα, απολύτως, εισόδημα στον φορολογούμενο. Στην αρχή, την λαίλαπα των φόρων οι πολίτες την αντιμετώπισαν με απόσυρση των οποίων αποθεμάτων είχαν στην τράπεζα, πιστεύοντας ότι θα υπάρχει, κάποια στιγμή, από το κράτος, αναγνώρισης της αδικίας, που γίνεται. Πίστευαν, ακόμη ότι θα υπάρξει συνειδητοποίηση, ότι όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί στην καταστροφή και την αποτυχία, αλλά και στη μη πραγματοποίηση των στόχων, που επαγγέλονταν την εξυγνίαση του κράτους και τη διάσωση της οικονομίας.
Αντι για κάτι τέτοιο άρχισε και η άγρια περικοπή μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, συρρικνώνοντας, έτσι, το μέσο εισόδημα, στο 50 % αυτού που υπήρχε, στις αρχές του 2011.
Όπως θα ήταν φυσικό κοντά στην περικοπή των παραπάνω, η τιμολόγηση των παρεχομένων υπηρεσιών από κοινωφελείς οργανισμούς ή οι τόκοι και οι δόσεις των δανείων, θα μειωνόταν σημαντικά, για να μπορέσει ο πολίτης να συνεχίσει να εκπληρώνει υποχρεώσεις που θα συμβαδίζουν με την νέα οικονομική συγκυρία που διαμορφωνόταν. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν έγινε και η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη.
Κράτησαν ψηλά τις αμοιβές των υπηρεσιών και σε όσους αδυνατούσαν να καλύψουν τις νέες απαιτήσεις, που εμφανιζόταν άρχισαν τους εκβιασμούς, μέσω κυρίως των εισπρακτικών εταιριών ,των κατασχέσεων και άλλων των ''αναγκαστικών'' λεγόμενων μέτρων.
Ο κόσμος έκανε περικοπές από περιττά, αλλά και από απαραίτητα και αναγκαία έξοδα, συρρικνώνοντας την αγορά, πράγμα που οδήγησε σε κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και εκατοντάδες χιλιάδες νέους άνεργους.
Φυσικό επακόλουθο η αδυναμία πληρωμής όλων αυτών των άδικων επιβαρύνσεων, που οδήγησαν σε μη πληρωμή ή στην καλύτερη περίπτωση, σε επιλογή πληρωμής κατά την κρίση του κάθε νοικοκυριού, εξαντλώντας το όριο των δυνατοτήτων του, με αποτέλεσμα ΧΡΈΗ, ΧΡΕΗ ΧΡΕΗ.
Και έτσι φθάσαμε στις ρυθμίσεις
Αυτές οι περιβόητες ρυθμίσεις, με δήθεν ευνοϊκούς όρους, δεν ήταν, ποτέ, άτοκες και κινούνταν, μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο τήρησης της ημερομηνίας εξόφλησης των δόσεων,
χωρίς καμία ανοχή, χωρίς να υπάρχει περιθώριο πληρωμής της δόσης, λίγο αργότερα, με οποιαδήποτε πραγματική δικαιολογία. Οι απρόβλεπτες συνθήκες, είναι φυσικό, να δημιουργούν καθυστέρηση σε τακτοποίηση κάποιας ανειλημμένης υποχρέωσης, πράγμα, που είχε ως αποτέλεσμα, να διακόπτεται η καταβολή των δόσεων, με τους οπουδήποτε ευνοϊκούς ορούς υπήρχαν και τα χρέη να εμφανίζονται, ξανά, απαιτητά στο σύνολο τους, με αυξανόμενη, συσσωρευτική τάση.
Ένας ακόμη όρος, που πάντα υπήρχε, ήταν η εξόφληση των νέων επιβαρύνσεων ή λογαριασμών που εμφανιζόταν στην ώρα τους παράλληλα με την δόση που έληγε.
Πώς, όμως, μπορούσε αυτό να γίνει, όταν οι δυσμενείς συνθήκες, που δημιούργησαν τα χρέη, όχι μόνον εξακολουθούσαν να υφίστανται, αλλά διευρύνονταν συνεχώς.
Τελευταία, ακούσαμε για νέες ρυθμίσεις, με τους ίδιους φυσικά, αν όχι ,με χειρότερους όρους. Αναρωτιέμαι όμως τί άλλαξε και οι πολίτες θα μπορέσουν να πληρώσουν τις παλιές όφειλες, με δόσεις, αλλά και τους νέους λογαριασμούς που θα εμφανισθούν ,όταν είναι γνωστό ό,τι αλλάζει, είναι σε βάρος όλων των πολιτών και κάνει την κατάσταση χειρότερη;
Φοβάμαι, ότι αν δεν αλλάξει κάτι, όλες αυτές οι διακηρύξεις, περί ευνοϊκών ρυθμίσεων είναι δώρον άδωρον, που δημιουργούν ψευδαισθήσεις τακτοποίησης και, σύντομα, θα δώσουν νέα αδιέξοδα, στα οικονομικά προβλήματα του λαού.
Κανείς δεν ζητά διαγραφή πραγματικών υποχρεώσεων, στο πλαίσιο των φοροδοτικών ικανοτήτων και όχι των πλασματικών που δημιούργησαν τα χρέη.
Η προσαρμογή, όμως, θα πρέπει να είναι τέτοια, που θα συμβαδίζει με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες.
