Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012
Πριν προσφύγουμε στο ΔΝΤ και στην ασφυκτική εποπτεία της Τρόικας, η Ελλάδα ευημερούσε κάτω από μια ακμάζουσα και άκρως παραγωγική οικονομία. Υπήρχε αποτελεσματικός έλεγχος της φοροδιαφυγής, κανόνες στον ανταγωνισμό, αξιοκρατία, διαφάνεια και χρηστή διαχείριση των δημοσίων δαπανών. Υπήρχε η δέουσα αξιολόγηση των κρατικών λειτουργών και των υπηρεσιών, αποτελεσματική και διάφανη αυτοδιοίκηση. Δεν υπήρχε παραπαιδεία, παραοικονομία, ανομία, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα, συντεχνίες-δυνάστες, συνδικαλιστική αμετροέπεια και κυρίως, δεν υπήρχε η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας. Η Ελλάδα κυριαρχούσε στα Βαλκάνια. Αποτελούσε έναν ισχυρό Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Πόλο με αναδυόμενες επιρροές, εμβέλεια και αξιόπιστο δυναμικό οικονομικής και διπλωματικής διείσδυσης στην ανατολική Μεσόγειο.
Διαθέταμε το αναγκαίο συλλογικό αίσθημα ευθύνης να οργανώνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες με σεβασμό στο Δημόσιο Χρήμα, δωρική σύνεση, ομηρικό μέτρο, προοπτική και διαχρονική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Ξαφνικά, η Ισχυρή Ελλάδα διαπιστώνει ότι έχει σοβαρό πρόβλημα. Οι αγορές δεν την εμπιστεύονται. Δανείζεται με επιτόκιο πιστωτικής κάρτας. Κινδυνεύει με κατάρρευση. Ο τότε αρμόδιος υπουργός επί των Οικονομικών αποφασίζει να την εισάγει εσπευσμένα στα επείγοντα περιστατικά του ΔΝΤ. Οι εθνικοί πολυπράγμονες ισχυρίζονται ότι ήταν ένα απλό «κρυολόγημα» μιας ισχυρής οικονομικά Χώρας και κακώς μπήκαμε σε Μηχανισμούς Στήριξης.
Τέσσερα χρόνια μετά τα πράγματα επιτέλους ξεκαθαρίζουν. Κακώς μπήκαμε σε Μηχανισμούς Στήριξης. Τα ρούβλια του Πούτιν, τα γιέν των Κινέζων, ένα απλό «μερεμετάκι» στο ασφαλιστικό μας σύστημα, 100.000 νέοι δημόσιοι υπάλληλοι, μονομερής καταγγελία του Μνημονίου και τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου που «ξεχειλίζουν» από τα Γιάννενα μέχρι την Κρήτη, θα μπορούσαν να μας επαναφέρουν στην πρότερη κατάσταση ευδαιμονίας.
Κυρίως όμως έγινε απολύτως κατανοητό ότι η διεθνής πλουτοκρατία, τα νεφελίμ και οι αχρείοι που μας «ψεκάζουν με τα αεροπλάνα», δεν μπορούν να ηρεμήσουν χωρίς να καρπωθούν τον ασύλληπτο ελληνικό πλούτο. Είναι γνωστό ότι το όνειρο του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου του City και της Wall Street, στοχεύει στην απόκτηση του ΑΗΣ Αμυνταίου, του ΟΣΕ, της ΕΥΑΘ και της Αγροτικής Τράπεζας. Είναι γνωστό ότι η άκρως διεστραμμένη γερμανική οικονομία, με 42% των εξαγωγών της να απευθύνεται στις χώρες της ευρωζώνης, επιδιώκει να δημιουργήσει «πελάτες» με μηδενικό καταναλωτικό διαθέσιμο. Είναι γνωστό ότι το καταχθόνιο σχέδιο της Frau Merkel είναι να ισοπεδώσει τα εισοδήματα σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία για να εξάγει τις «μερσεντέ» στους πάμπλουτους καταναλωτές της Αφρικής, της Αφροδίτης και του Άλφα του Κενταύρου.
Δυστυχώς, το Παραμύθι έχει πλέον τελειώσει. Ένα Παραμύθι με επώδυνο τέλος, ένα Παραμύθι που μας βρίσκει κυριολεκτικά ξεβράκωτους! Ξεδιάντροπα ξεβράκωτους απέναντι στο Παρελθόν. Μοιρολατρικά ξεβράκωτους απέναντι στο Μέλλον.
Η ευρωζώνη διαφαίνεται ότι οδεύει σε πορεία ανάρρωσης μετά την πρώτη σοβαρή «παιδική ασθένεια». Η Ιρλανδία έχει βγει ήδη στις αγορές. Σε δύο χρόνια από σήμερα, η ευρωζώνη θα αντιπροσωπεύεται σε ένα δικό της Κοινοβούλιο. Αποτελεί επιλογή μας να παραμείνουμε «εντός» ή να ακολουθήσουμε μια μοναχική πορεία. Μια πορεία με δικό μας νόμισμα, με τις γνωστές δικές μας πετυχημένες πρακτικές περί ανάπτυξης, φορολογικής δικαιοσύνης και διαχείρισης του δημόσιου πλούτου. Να παραμείνουμε ένα «μικρό Γαλατικό χωριό», δυστυχώς χωρίς μαγικό φίλτρο.
Η Ελλάδα βιώνει τη δραματικότερη και την πλέον βίαιη οικονομική προσαρμογή στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Την ίδια στιγμή όμως, η Ελλάδα έχει στη διάθεσή της την μεγαλύτερη δυνατή οικονομική βοήθεια που έχει δοθεί σε μια χώρα από τις απαρχές της ιστορίας.
Τα προς ψήφιση μέτρα είναι κάτι περισσότερο από επώδυνα. Δυστυχώς, η έννοια του επώδυνου αποκτά σημασία και νόημα όταν δεν αυτοπροσδιορίζεται. Ας αναλογιστούμε την κατάσταση της Χώρας μας εκτός ευρωζώνης και ενδεχομένως να κατανοήσουμε τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει οδύνη, εξαθλίωση και απόλυτη κατάρρευση.
Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και την αντιμετωπίζουμε σαν να πρόκειται για τακτική άσκηση πυρασφάλειας σε δημοτικό σχολείο. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μετά από 5000 χρόνια Ιστορίας, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι στον Πόλεμο ΔΕΝ υπάρχουν κόκκινες γραμμές!
Κανένας σεβασμός, μηδενική ανοχή απέναντι σε Ριψάσπιδες, Εφιάλτες, Τρωκτικά, Συντεχνίες, βολεμένους «Γιωτάδες» και κοκορόμυαλους Εθνοσωτήρες κάθε προέλευσης. Οφείλουν να το ξεκαθαρίσουν οι Κυβερνώντες και να το κατανοήσουν οι Πολίτες.
Δεν υπάρχει πλέον ιστορικός χώρος και χρόνος για εξαιρέσεις, ευνοϊκές ρυθμίσεις, γραφικές αριστερίζουσες ευαισθησίες επί χάρτου, ανοχές και ατεκμηρίωτες υπαναχωρήσεις. Το όποιο απόθεμα δημοσιονομικής ανοχής πρέπει και επιβάλλεται να αναλωθεί σε όσους το έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ανάγκη. Τώρα ή Ποτέ!
Ενδεχομένως, τότε και μόνον τότε θα υπάρξει μια πραγματική δυνατότητα ανάκαμψης.
Διαφορετικά, λίγη υπομονή, λίγες και μία μείνανε έως την επόμενη σύνοδο Κορυφής!
Χημικός Μηχανικός