Αθλητικά Δρώμενα/Αγώνες Δρόμου

Ο Παναγιώτης Κοεμτζίδης είναι από τα νέα πρόσωπα στη Β’ εθνική, αξιολογήθηκε σε αυτή το καλοκαίρι του 2010, και με την απόδοσή του έχει αφήσει υποσχέσεις για το μέλλον.

Ο εκ Κοζάνης (Ρύμνιο) ρέφερι, που ένας τραυματισμός τον οδήγησε στη διαιτησία, μίλησε στο “R” για την σχέση που έχει με τη διαιτησία και τα μελλοντικά του σχέδια.

Από μικρός μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με μια μπάλα στα πόδια. Έπαιζα πάντα σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα μέχρι που στα 21 μου χρόνια είχα ένα ατύχημα στην δουλειά με αποτέλεσμα να πάθω κάταγμα περόνης στο δεξί μου πόδι. Οι γιατροί μου πρότειναν να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο για να μην έχω περεταίρω προβλήματα κι εγώ τους άκουσα. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα (6 μηνών) και αφού ξεπέρασα το πρόβλημα του τραυματισμού , άρχισα να αναζητώ με ποιον τρόπο θα μπορούσα να ασχοληθώ ξανά με το ποδόσφαιρο, που τόσο πολύ μου έλειπε. Μέχρι που κάποια μέρα μετά από συζήτηση που είχα με έναν θείο μου και τον πρόεδρο της ΕΠΣ Κοζάνης με παρότρυναν να ασχοληθώ με την διαιτησία. Και χωρίς να το καταλάβω μετά από λίγο καιρό ήμουν μέσα στο γήπεδο με μια σφυρίχτρα στο χέρι.

Είμαι ένας νέος οικογενειάρχης, που εργάζεται σκληρά, ενώ παράλληλα καθημερινά επί πολλές ώρες προπονούμαι καθημερινά και συστηματικά. Αφιερώνω το λιγοστό ελεύθερο χρόνο που μου μένει στην οικογένειά μου και σε αγαπημένα πρόσωπα και φίλους.

Καιρός είναι πλέον να σταματήσουν όλοι να ασχολούνται με τα λάθη των διαιτητών με βάση τα ριπλέι από την τηλεοπτική κάλυψη του κάθε αγώνα. Καλό είναι να αρχίσουν πλέον να κρίνουν τις φάσεις με βάση τα κλάσματα δευτερόλεπτου που έχει ο κάθε διαιτητής για να σκεφτεί και να πάρει την σωστή κατά αυτόν απόφαση.

Όσον αφορά τα προπερσινά γεγονότα, σαφώς και επηρέασαν αρνητικά την ατμόσφαιρα του ελληνικού ποδόσφαιρου. Παράλληλα η καθυστέρηση της έναρξης των πρωταθλημάτων κατά μεγάλο χρονικό διάστημα είχε σαν αποτέλεσμα να αγωνίζονται οι ομάδες σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα και να εμφανίζονται κουρασμένες και πολλές φορές να μη έχουν καλή απόδοση. Κατά την γνώμη μου, πάντως, ό,τι έγινε ήταν για το καλό του ποδοσφαίρου μας.

Είναι πολύ δύσκολο. Ένας διαιτητής για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις που υπάρχουν πρέπει να προπονείται σκληρά και καθημερινά .Θα πρέπει να συνεργάζεται με ειδικούς (γιατρούς, γυμναστές, μασέρ και διατροφολόγους). Να στερηθεί πολλά πράγματα, όπως το να βγει με τους φίλους του για έναν καφέ, να πάει το βράδυ για ένα ποτό… Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι εκτός από όλες τις καθημερινές, που λόγω δουλειάς και προπονήσεων σίγουρα θα έχει πολύ ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, τα περισσότερα σαββατοκύριακα στερείται την οικογένειά του. Θα πρέπει, λοιπόν, να συνδυάσει την επαγγελματική του ζωή με την διαιτησία και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι διόλου εύκολο...

Ναι, φυσικά και κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Στην Σούπερ Λίγκα τον διαιτητή τον σημαδεύουν πολλές κάμερες και λάθη που στις άλλες κατηγορίες δεν φαίνονται τα βλέπουμε στα ριπλέι και εκεί αποκαλύπτονται σφάλματα που σε άλλες περιπτώσεις (χωρίς κάμερες) κανείς δεν θα τα έπαιρνε χαμπάρι. Αυτό κάνει πολύ πιο δύσκολη την δουλειά του διαιτητή. Ξέρει ότι δεν μπορεί να… κρυφτεί και αν το έχει στο νου του την ώρα του αγώνα αγχώνεται και έχει περισσότερες πιθανότητες να κάνει λάθος. Στις μικρότερες κατηγορίες δεν υπάρχουν τόσες πολλές κάμερες και έτσι όλα κυλούν πιο ήρεμα και λιγοστεύουν οι πιθανότητες λάθους ή τουλάχιστον σφάλματος που θα γίνει ευρύτερα αντιληπτό. 

Βεβαίως και παίζω με την ίδια ευχαρίστηση στο τοπικό πρωτάθλημα. Οσο πιο δυνατό είναι το πρωτάθλημα στην Ένωσή σου, τόσο πιο έτοιμος είσαι να αντιμετωπίσεις και να πετύχεις στις μεγάλες κατηγορίες. Αλλωστε, όποιος διαιτητής υποτιμά το τοπικό πρωτάθλημα που τον ανέδειξε είναι δύσκολο να πετύχει πιο ψηλά. Καλό είναι όλοι μας να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε.

Γενικά το επάγγελμα του διαιτητή, διότι τέτοιο είναι πλέον σε υψηλό επίπεδο, είναι δύσκολο. Μια σωστή ή λάθος απόφαση που καλείται να πάρει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου στο γήπεδο, κάποιοι στα ΜΜΕ πρέπει να δουν το ριπλέι πολλές φορές μέχρι να αποφασίσουν τι ακριβώς έπρεπε να δοθεί και αν είναι σωστό ή λάθος το σφύριγμα. Κανείς δεν βλέπει το πόσο κακή απόδοση έχει μια ομάδα στο γήπεδο, εδώ διαχρονικά τα ρίχνουμε όλα στον διαιτητή. Βεβαίως και είμαι κατά τις βίας, όχι μόνον στα γήπεδα, αλλά και σε κάθε μορφή της, την καταδικάζω. Σίγουρα και είναι δύσκολο για ένα νέο παιδί να μείνει στη διαιτησία, αλλά να θυμούνται όλοι πάντα πως αν σφυρίζουν σωστά και δίκαια προσπαθώντας να μην γίνονται λάθη δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Όλους μας αγγίζει η κρίση που υπάρχει στην χώρα μας, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Υπάρχει μεγάλη ανεργία αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και είναι και πολλοί αυτοί που δουλεύουν, αλλά πολύ καιρό είναι απλήρωτοι . Είμαι κι εγώ ένας νέος, που αν και μόλις 32 ετών ευχαριστώ τον Θεό που έχω μια σταθερή δουλειά και παίρνω έναν μισθό. Δεν μπορώ, όμως, να κλείσω τα μάτια μου και να μην δω το τι γίνεται γύρω μου. Φυσικά και στενοχωριέμαι για τους φίλους και τους συνανθρώπους μου που δεν έχουν δουλειά με συνέπεια να μην έχουν χρήματα ούτε για τα βασικά έξοδα της οικογενείας τους . Όσο για το μέλλον, φυσικά και με προβληματίζει. Πρέπει, όμως, να σκεφτούμε ώριμα και ψύχραιμα και να μη χάσουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο.

Ο αθλητισμός πάντα ήταν μια διέξοδος για τον άνθρωπο, είτε για εκτόνωση ,είτε για άθληση ή και για λόγους υγείας. Καλό είναι να προτρέπουμε τα παιδιά μας να αθλούνται, για να είναι πιο γερά, αλλά και για να εκτονώνουν τον θυμό για τα προβλήματά τους μέσα από την άθληση. Το σημαντικότερο είναι ότι ο αθλητισμός μπορεί να είναι ένα χόμπι ανέξοδο, αφού ο καθένας μπορεί να γυμναστεί ακόμα και στο σπίτι του και αποτρέπει τους νέους από άλλες καταστροφικές συνήθειες όπως τα ναρκωτικά.

Μέσα από αυτό το φιλόξενο βήμα που μου δίνετε θα ήθελα να ευχαριστήσω πρώτα απ’ όλα την ΕΠΣ Κοζάνης και ιδιαίτερα τον πρόεδρό της Χρήστο Σάββα, καθώς και όλες τις επιτροπές διαιτησίας που όλα αυτά τα χρόνια με εμπιστεύτηκαν.

 Ευχαριστώ τον αρχιδιαιτητή της ΕΔ Κοζανης Θόδωρο Τσιμεντερίδη, που με τις πολύτιμες γνώσεις του και τις συμβουλές του με βοήθησε στο ξεκίνημα και στην πορεία μου μέχρι και σήμερα.

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην γυναίκα μου που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια και μια πολύ μεγάλη συγγνώμη στα δυο μικρά παιδιά μου, επειδή λείπω από το σπίτι σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο και νιώθουν την απουσία μου.

Προσθήκη σχολίου