Εἶναι ἀπόγευμα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2020 καὶ μόλις βασίλεψε ὁ ἥλιος. Ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἐξώστη τῆς Μονῆς βλέπω ἕνα ὑπέροχο θέαμα. Εἶναι πολὺ ἁπλὸ καὶ συγχρόνως μοναδικό. Ἕνα σμῆνος περὶ τὰ ἑκατὸ πετροχελίδονα λικνίζονται μὲ πολλὴν χάρι στὸν χῶρο μας.
Κατὰ διαστήματα, ἀνὰ εἴκοσι συγχρόνως, κάμνουν βουτιὰ στὴν τεχνητὴ λιμνούλα τῆς Μονῆς καὶ παίρνουν τὸ λουτρό τους. Κανένα δὲν «ἐπακουμβᾶ, οὔτε ἐμβολίζει» τὸ ἄλλο, ὅπως μάθαμε ἐσχάτως μὲ τὴν φρεγάτα ΛΗΜΝΟΣ. Ἐπὶ 15’ γίνονται αὐτὲς οἱ κάθετες ἐφορμήσεις τους. Ἔρχονται κατὰ κύματα μὲ δική τους σειρὰ καὶ προγραμματάκι. Ἀκουμποῦν στὸ νερὸ τὰ πόδια, τὸ λευκό σῶμα καὶ τὸ ἄκρο τῶν φτερῶν τους. Ἀντιλαμβάνεσαι πιὸ πολὺ παρὰ ἀκοῦς τὸν ἐλαφρὸ φλοῖσβο τοῦ καθενὸς καὶ ὕστερα διαγράφονται ὁμόκεντροι κύκλοι. Οἱ κύκλοι αὐτοὶ μεταξύ τους ἐφάπτονται χωρὶς διαμαρτυρίες μέχρι ποὺ χάνονται, γιατὶ σὲ λίγο ἔρχονται οἱ ἑπόμενες εἰκοσάδες.
Στὸ τέλος τῆς χελιδονοπαραστάσεως ζήλεψε κι ἕνας σκαντζόχοιρος. Βρῆκε κάποια δίοδο στὸν καλὸ φράχτη τῆς λιμνούλας καὶ εἰσῆλθε κι αὐτὸς στὸ ὑγρὸ στάδιο. Ποῦ πᾶς καημενούλη μὲ τὸ χωρὶς φτερὰ ἔνδυμά σου; Δὲν ἔχεις φτερά, ἀλλὰ ἀγκάθια… Καὶ πῶς νὰ πετάξουν τὰ ἀγκάθια σου; Κατῆλθε λοιπὸν στὴν λίμνη, ἀλλὰ κουτρουβαλώντας τὴν ἀγκαθερὴ μπάλλα του. Ἔστειλε κι αὐτὸς ἕνα κύμα κυματάκια ὡς τὴν ἀπέναντι πλευρὰ τῆς λίμνης, κι ὕστερα ἔσβυσαν ὅλα. Μᾶλλον συνάντησε «ἐν βυθῷ τὴν Φαραωνίτιδα πανστρατιά» στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, ὅπου βούλιαξαν ὅλοι «ὡσεὶ μόλυβος». Κρῖμα ὁ φτωχούλης. Δροσιὰ ἀναζητοῦσε κι αὐτός!
Γιὰ τὰ φτερωτὰ πετροχελίδονα ἡ λιμνούλα μας εἶναι παράδεισος. Γιὰ τὰ τριφύλλια τῶν ἀγρῶν μας εἶναι δρόσος Ἀερμών καὶ ζωή. Ὅμως γιὰ τὸν φουκαράκο τὸν σκαντζόχοιρο...
ἀρ.νι.μα.