«Κάτ’ στοὺ Τρανόβαλτου, ἅμα ἀπουξηράθκι ἡ βάλτους, π’ τοὺν ἴλιγαν στ’Λίμν’, γίνκαν χουράφχια. Αὐτὰ ἦταν χουράφχια μὶ μαύρου χῶμα κι πουλὺ παχιά, ἰπειδὴς ἰκεῖ σάπζαν πουλλὰ χρόνια καλάμνια, χουρτάργια κι κουκουργιάκια.
Κουντὰ στοὺ 1960 ἰμεῖς, ἡ παπαΝικόλας κι ἡ θκόζμ’ ἡ Χρήσους, βάλθκαμι νὰ πάρουμι τέτχοια καλὰ χουράφχια. Μᾶς ἄρζαν. Τὶ χαζουμνυαλὸ ἀπ’ εἴχαμι! Ἔτσιας κι ἔφκιασάμι. Ἰτότι πλοῦσι τὰ χουράφχιατ’ ἕνα-ἕνα ἡ Πουλιουθύμνιους, γιατιαὐτὸς θὰ πάηνι γιὰ προυκουπὴ στὰ Σέρβγια, ἰνῶ ἰμᾶς μᾶς ἄρζι ἡ προυκουπὴ στοὺ Μκρόβαλτου, σὰν θὰ ζούσαμι ἰκεῖ χιλιάδις χρόνια… Ἔτσιας κι τἀγόρασάμι.
Πααίνουμι κάνα χόβ’ μὶ τοὺ Χρήσου κι οὐργώνουμι τοὺ χουράφ’ ντὶπ κάτ’ στ’αὐλάκ’, ὅπ’ ἀραδοῦσαν τὰ νιρὰ κι στράγκζαν κάτ’ στ’Βουργάρα κι ἀποὺ κεῖ στοὺ πουτάμ’. Ἡ Χρήσους ὄργουνι μὶ τὰ βόδγια τοὺν Λιάρου κι τοὺν Κουκκίν’ κι γὼ ἀποὺ πίσου μάζουνα τς ρίζις ἀπ’ τὰ καλάμνια. Κι ἦταν κάτ’ χουντρές σὰν τοὺ μπράτσου! Τὄργουσάμι, τοὺ δγιάβασάμι δεύτιρου χέρ’ κι ὕστιρα τὄσπιράμι καλαμπούκ’ κι φασούλια μαζί. Ἔβγανι καλὰ φασούλια τοὺ βαλτουτόπ’.
Κα’ τοὺ δειλνό, ἅμα ἔσουσάμι, πιρνάει ἀποὺ κεῖ ἕνας Τρουβαλτνὸς κι μᾶς λιέει, τίνος χουράφ’ ἀγόρασέτι; Κι μεῖς τοὺν εἴπαμι τ’Πουλιουθύμν’. Κι αὐτὸς μᾶς λιέει, Ὄχ’ ἀ ρὰ Χρήσου, αὐτὸ τοὺ χουράφ’ ἀπ’ ἔσπειρέτι εἶνι τ’Τζιδημουνικόλα, κι δὲν εἶνι τ’Πουλιουθύμν’. Τοὺ θκόσας εἶνι λίγου παραπάν’.
Κι μεῖς μαζιψάμι τὰ κατούνια μας κι φεύγουντας πιρνοῦμι ἀπ’ τοὺ σπίτ’ τ’Τζιδημουνικόλα. Τοὺν λέμι. -Κατὰ λάθουν ὄργουσάμι κι ἔσπειράμι τοὺ χουράφισ’. Θέλτς νὰ μᾶς δώης τοὺν σπόρου, καλαμπούκ’ κι φασούλια, ἀπ’ ἔσπειράμι; Κι ἂν δὲν θέλτς, ὥρα καλή. Κι αὐτὸς μᾶς εἶπι. -Ἀ ρὰ δὲν θέλου καντίπουτας. Μόνου θέλου νὰ πλήσου κι γὼ τοὺ χουράφιμ’ κι νὰ τἀγουράστι ἰσεῖς πτοὺκαθάρσιτι ἀ κι τὄσπειρέτι.
Ἔτσιας, ἀπ’ λέτι, ἀγόρασάμι κι τοὺ χουράφ’ τ’Τζιδημουνικόλα. Ἀργότιρα γίνκι ἡ Ἀναδασμὸς κι ἄλλαξαν ὅλα τὰ χουράφχια μας. Τώρα οὔτι κι ξέρου σιαποῦ πέφν τὰ κινούργια. Μούγκι ἡ Λιάκους τςΒαγγιλῆς ξέρ’ π’τὰ οὐργών’ κι τὰ σπέρ’ κι τὰ θιρίζ’.
Ὅμους Δόξα Τουν. Ἔτσιας πουρεύκαμι».
Παρασκιβὴ 22.5.2020
παπαδγιἈφρουδίτ’
κιἡ γιόςτς ἀρ.νι.μα.
