Τα Φώτα είναι από τια παλαιότερες γιορτές της Εκκλησίας. Κατ’ αυτήν πανηγυρίζεται η βάπτιση του Χριστού, την οποία ακολούθησε ο τριετής δημόσιος βίος Του, η διδασκαλία, το πάθος και η ανάστασή Του. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια, για τους χριστιανούς της Δύσης,...σηματοδοτούν τον φωτισμό της ανθρωπότητας με την είσοδο του Θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας. «Ο επιφανείς, Χριστέ ο Θεός, και τον κόσμον φωτίσας δόξα σει» είναι η φράση κατάληξης του απολυτικίου της γιορτής. Και ο λαός του Θεού έδωσε στη γιορτή το όνομα Φώτα, επειδή με την επιφάνειά του ο Χριστός φώτισε τον κόσμο. Σε ανάμνηση του γεγονότος της βάπτισης η Εκκλησία καθιέρωσε την ακολουθία αγιασμού των υδάτων, ο οποίος λαμβάνει επί αιώνες πανηγυρικό χαρακτήρα σε τόπους κοντά σε θάλασσα, λίμνη ή ποταμό. Την παράδοση αυτή σεβάστηκαν και οι κατακτητές μας, ακόμη και αλλόθρησκοι. Ο λαός του Θεού φρόντιζε να φέρει στον ναό σκεύος, για την παραλαβή του αγιασμένου ύδατος. Το χρησιμοποιούσε αυτό για τον αγιασμό όχι μόνο των μελών της οικογένειας, αλλά και των ζωντανών και των χώρων, ως τον βρωμερό στάβλο, για να έχουν τα πάντα την ευλογία του Θεού. Και διατηρούσε, με την προσθήκη νερού, απόθεμα προς χρήση καθ’ όλο το έτος. Και δεν έκρυβε την ικανοποίησή τους, που ο αγιασμός παρέμενε χωρίς αλλοίωση, ένδειξη ότι η πίστη μας είναι ζωντανή, σε αντίθεση με άλλες, ακόμη και χριστιανικές.
Κύλισαν αιώνες. Το αρχικά ενιαίο εκκλησιαστικό σώμα διασπάστηκε. Στη Δύση η ασκητική θεώρηση του βίου και οι παραδόσεις υποτιμήθηκαν στο έπακρο. Η νοησιαρχία υπό την επιρροή του φιλοσοφικού στοχασμού οικοδόμησε οίκημα με θεμέλιο όχι τη διδασκαλία του Χριστού. Η πίστη αλλοιώθηκε, η εικόνα του προσώπου παραμορφώθηκε. Οι συνέπειες υπήρξαν οδυνηρές. Η εν Χριστώ ελευθερία υποκαταστάθηκε από το φρικτό καθεστώς της φεουδαρχίας και την «ιερή εξέταση». Ο φωτισμός του Χριστού από τον, κατά γενική παραδοχή, σκοταδισμό του Μεσαίωνα. Και όταν η αυθαιρεσία έφθασε σε ακραίες εκδηλώσεις προκάλεσε την αντίδραση, η οποία εκδηλώθηκε με τη λεγόμενη θρησκευτική μεταρρύθμιση. Γνώρισμα αυτής δεν ήταν η αναζήτηση της χαμένης στον χώρο του δεσποτικού παπισμού αλήθειας, αλλά η αυθαίρετη πορεία με βάση όχι την παράδοση της αγνοημένης στη Δύση αρχέγονης Εκκλησίας, αλλά τις προσωπικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις των μεταρρυθμιστών. Και η νέα πλάνη αποδείχθηκε χειρότερη από την πρώτη, όπως μαρτυρεί η πολυδιάσπαση στον χώρο των μεταρρυθμιστών και ο ακατάσχετος πολλαπλασιασμός των «εκκλησιών» στον χώρο τους! Καυχήθηκαν ότι στον «ορθολογισμό» οικοδόμησαν την «αληθινή» πίστη στον Χριστό. Γι’ αυτό και στάθηκαν ιδιαίτερα εχθρικοί και πολέμιοι των λαϊκών παραδόσεων, τις οποίες συλλήβδην απέρριψαν ως δεισιδαιμονίες του «σκοτεινού» παρελθόντος!
Η τραγικότητα του δυτικού χριστιανισμού έγκειται στη θεμελίωσή του στη νοησιαρχία και τον «ορθολογισμό», με τα οποία πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να πείσουν τους μη χριστιανούς να αποδεχθούν την πίστη του Χριστού, στην ουσία τη δική τους πίστη. Έτσι το οικοδόμημά τους, χωρίς θεμέλιο τον Χριστό, σαρώθηκε και έπεσε με πάταγο κατά την εποχή του λεγόμενου «διαφωτισμού». Είχε προηγηθεί, κατά τη λεγόμενη «αναγέννηση», η αμφισβήτηση της αυθεντίας του επί γης «αντιπροσώπου» του Θεού. Ακολούθησε η αμφισβήτηση του ίδιου του Θεού, ως Θεού της ιστορίας. Απωθήθηκε αρχικά στους «ουρανούς», ως Θεός αδιάφορος για τα πλάσματά του, για να οδηγηθεί στην ανυπαρξία, που διακήρυξε κατά τρόπο τραγικό ο Νίτσε με την κραυγή «ο Θεός πέθανε»! Οι «θεοκτόνοι» άνθρωποι καταστάθηκαν οι ίδιοι θεοί και ανέλαβαν να φωτίσουν τον κόσμο με τα δικά τους «φώτα», τα του «διαφωτισμού»! Και ο κόσμος πορεύεται έκτοτε με την αλαζονεία και την έπαρση των διαχειριστών του ανθρωποκτόνου πειράματος. Καθησυχάζουν αυτοί τους λαούς ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος ανησυχίας, καθώς αυτοί γνωρίζουν να διαχειρίζονται τις κρίσεις, που οι ίδιοι προκαλούν! Ο εγωισμός δεν επιτρέπει να αναφωνήσουν το του Γκαίτε: «Αχ! σπούδασα φιλοσοφία και νομική και ιατρική και, αλίμονο, θεολογία
με κόπο και μ’ επιμονή· και να ‘μαι ‘δω με τόσα φώτα, εγώ μωρός, όσο και πρώτα! (από τον μονόλογο του «Φάουστ»).
Από τα φώτα της Δύσης θαμπωθήκαμε και μεις, όταν, μετά από αιματηρές θυσίες, ξαναγευτήκαμε ψευδαίσθηση εθνικής ελευθερίας. Οι δυτικόπληκτοι ομογενείς μας, στη υπηρεσία των ξένων «προστατών» μας, μετέφεραν τα «φώτα» της Εσπερίας και στη χώρα μας, να μας ξεστραβώσουν, κατά τον Μακρυγιάννη. Ο λαός μας αντιστάθηκε στην αλλοτρίωσή του με όσες δυνάμεις καλλιέργησε υπό καθεστώς δουλείας. Τελικά φαίνεται να υποκύπτει αποδεχόμενος ως μοιραίο το «ανήκομεν εις την Δύσιν»! Πόσοι πονούν, που εφέτος δεν αγιάστηκαν τα ύδατα με πρόσχημα την αποφυγή διάδοσης του κορωνοϊού; Στη γείτονα Τουρκία πάντως τα ύδατα αγιάστηκαν στον Βόσπορο και μέσω αυτών και όλη η θάλασσά μας.
Ας παρουσιάσουμε κάποια συμβάντα των τελευταίων ετών. Στη δεξαμενή των Αθηνών προσφέρεται ο σταυρός στον άθεο (;) πρωθυπουργό και στον τότε χωρίς εκκλησιαστικό ήθος δήμαρχο της Αθήνας, για να τον ρίξουν στα νερά, να αγιαστούν! Δεν το ζήτησαν εκείνοι. Πρόσωπα της Εκκλησίας τον πρόσφεραν φέροντάς τους ίσως σε αμήχανη θέση. Άλλη φορά σε ακριτική μας πόλη, ο τοπικός μητροπολίτης, πρόσφερε στον ίδιο πρωθυπουργό τον σταυρό να τον περάσει στον λαιμό του κολυμβητή που αψήφησε το κρύο και βούτηξε στα παγωμένα νερά. Σαν να είχε πέσει όχι για τον Χριστό των φώτων, αλλά για τον πρωθυπουργό. Αυτή η από την παλιγγενεσία διαχρονική υποταγή της διοικούσας Εκκλησίας στον Καίσαρα, κατέστησε αυτόν θρασύ. Τελευταία συνέπεια είναι η λήψη μέτρων, που θέτουν εμπόδια στο λειτουργικό έργο της Εκκλησίας. Τη θέλουν απλά ως θεραπαινίδα της Πολιτείας, ένα είδος φιλανθρωπικού σωματείου. Και τα μέτρα περιορισμού τυγχάνουν της επιδοκιμασίας των τηλεοπτικών και άλλων μέσων, τα οποία στοχοποιούν τους πιστούς ως επικίνδυνους για την υγεία του λαού μας. Και υπάρχουν και εκκλησιαστικά πρόσωπα που τα δέχονται όλα χωρίς να εκφέρουν την παραμικρή αντίρρηση! Βέβαια είναι και κάποιοι φανατικοί, που δίνουν αφορμές με την προκλητική τους στάση, από την οποία επωφελούνται οι πολέμιοι της Εκκλησίας.
Εφέτος δεν αγιάστηκαν τα ύδατα. Οι «καλικάντζαροι» δεν αποσύρθηκαν από το προσκήνιο της χώρας μας. Χοροπηδούν και διαλαλούν την πραμάτεια τους. Μπορούμε, ως λαός, να κάνουμε και χωρίς Χριστό! Ο πλανήτης μας έχει πλημμυρίσει από φώτα! Είναι πλέον καιρός να πορευθούμε και μεις στον δρόμο της προόδου που άνοιξαν οι λαοί της Δύσης, οι «διαφωτισμένοι»! Πότε θα συναισθανθούμε το πνευματικό μας σκοτάδι;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»