Τελικά, είμαστε λαός τόσο πολύ φοβικός, που παντού και πάντοτε σχεδόν βλέπουμε κινδύνους και ζητάμε προστασία, έστω και αν εμπλακούμε σε αναμενόμενες χειμωνιάτικες καταστάσεις.
...με την αντιμετώπιση ή αν θέλετε με τη διαχείριση των καιρικών φαινομένων και αντιδρούμε ευρισκόμενοι σε κατάσταση πανικού, δίνοντας την εντύπωση ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν σε τεράστιες πολιτείες, αποξενωμένοι από τη φύση, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτήν.
Έφτασε λίγο χιόνι σχεδόν μισό μέτρο στην Εύβοια, να προκαλέσουμε πανικό ανταγωνισμού καναλιών για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης σωρού χιονιού (ανεμοσούρι για τους γνωρίζοντες) για να εκπέμψουν τα πολεμικά ανακοινωθέντα.
Ουσιαστικά, ακούγοντας τους πολιορκημένους των πόλεων νόμιζες πως η διακοπή του νερού λόγω παγετού στις δικές τους υποδομές δικτύων, αποτελούσε αντικείμενο κριτικής για την αβελτηρία του κράτους, που δεν μείωσε τον παγετό ή λόγω της διακοπής του ηλεκτρικού άκουγες οιμωγές θανάτου σε βάρος της ΔΕΗ που δεν μπόρεσε να κάνει απειροελάχιστη προσπάθεια να υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, προστατεύοντας τα δίκτυα από τους θυελλώδεις ανέμους.
Όσο για την Πρωτεύουσα, ψάχναμε να βρούμε μια πέτσα χιονιού για να καταλάβουμε γιατί οι Δήμαρχοι μπροστά στα κανάλια ξόδευαν τεράστιες ποσότητες αλατιού εισαγόμενου παρακαλώ από την Αίγυπτο, για να στρώσουν στους γυμνούς από χιόνι δρόμους. Ακόμα και οι παραθαλάσσιες πόλεις αντί για θαλασσόνερο έριχναν αλάτι που πάγωσε, όπως δήλωσε ο κ Μπουτάρης.
Όλοι οι αρμόδιοι θέλανε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μπορούσαν να νικήσουν τα φυσικά φαινόμενα και να μας παρουσιάσουν μια διαχειρίσιμη εικόνα.
Πουθενά δεν άκουγες ότι το αλάτι προκαλεί τεράστιες καταστροφές στην παρόδιο χλωρίδα, στη χλωρίδα και πανίδα των ποταμών, του υπεδάφους μετατρέποντας τα χωράφια ανίκανα προς παραγωγή, αλλά και στις θάλασσες που είναι οι τελικές αποδέκτες των αλατισμένων νερών, αυξάνοντας την περιεκτικότητα σε αλάτι, πράγμα που γιγαντώνει το πλαγκτόν της θαλάσσιας βλάστησης, με απρόβλεπτες συνέπειες στην θαλάσσια πανίδα .
Πουθενά δεν άκουγες ότι στην εξέλιξη των φαινομένων και στην ύψιστη έντασή τους η οποιαδήποτε δράση των αρμοδίων αρχών είναι περιττή και χωρίς αποτέλεσμα. Πουθενά δεν άκουγες ότι το αλάτι στον πάγο σε πολύ χαμηλές, κάτω των 4 βαθμών θερμοκρασίες, δε λιώνει. Πουθενά δεν άκουγες για τις σκουριές των αυτοκινήτων από το αλάτι, που επικάθεται στο σασί, στα λάστιχα και στα εξαρτήματα του αυτοκινήτου.
Αν όμως γνωρίζαμε ότι «ουδείς την φύσιν εκίνησεν ο δε φύσιν κινήσας υπερφύσιν εγένετο» του άγιου πατέρα, αν γνωρίζαμε ότι το να σπαταλούνται δυνάμεις όταν τα καιρικά φαινόμενα είναι στην αγριότερη μορφή τους είναι άσκοπη ενέργεια και όταν θα κοπάσουν δεν θα υπάρχουν εφεδρείες να επέμβουν για αποκατάσταση των βλαβέντων μέσων του πολιτισμού μας, αν είχαμε περισσότερη εμπιστοσύνη και προσφορά μπορεί να ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν καθαρίζαμε τα δικά μας πεζοδρόμια και εμείς καθαρίζαμε τις αυλές των σχολείων μας να προστατευθούν τα παιδιά μας αν είχαμε αλυσίδες ή λάστιχα χιονιού, αν αποφεύγαμε να κυκλοφορήσουμε μια δύο μέρες …..αν….. αν….. τότε ο ήλιος της προσμονής θα ζέσταινε τις καρδιές μας, θα καταλάγιαζε τους φόβους μας, θα ήμασταν και εμείς αναπόσπαστα μέρη της φύσης και όχι παράξενα όντα που πνίγονται σε μια κουταλιά νερού, εχθροί του περιβάλλοντος και της φύσης.
Τελικά ακόμα απορώ αφού εμείς οι επιζήσαντες εκ θαύματος μοιάζει να συμμετείχαμε σε survivor με αντιπάλους ακραία φυσικά φαινόμενα και εφιάλτες που κατάστρεφαν τα όνειρά μας.
ΥΓ. Η σκέψεις αυτές δεν έχουν καμία πρόθεση να ωραιοποιήσουν τον Κυβερνητικό και αυτοδιοικητικό σχεδιασμό, όπως όλοι τον ζήσαμε, για τον μετριασμό των επιπτώσεων από τα φυσικά φαινόμενα. Προσπάθησα να προσθέσω μερικούς προβληματισμούς στα γεγονότα που ξετυλίχθηκαν μπροστά μας, με μια άλλη ματιά.