Καλώς τα παρατράγουδα
Είναι γνωστό ότι μας αρέσουν οι φιέστες και τα θεάματα. Αν ζούσαμε στην Αρχαία Ρώμη, που θα μας έχανες που θα μας έβρισκες, στο Κολοσσαίο θα πιάναμε στασίδι. Επειδή, όμως, “σκάσαμε μύτη” -κατά πως έλεγε η αρχηγός των παρατράγουδων- στο σήμερα,τον άρτο και τα θεάματα τα απολαμβάνουμε διαμεσολαβημένα.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια το εργαλείο της διαμεσολάβησης, κοινώς η τηλεόραση, φρόντιζε -έστω και επιφανειακά- να κάνει τους απαραίτητους διαχωρισμούς. Hξερες δηλαδή που “σκάνε μύτη τα παρατράγουδα” και που εμφανίζονται αυτοί που τηρούν τα προσχήματα. Eως που φάνηκε ότι τα παρατράγουδα πουλάν πολύ περισσότερο απο το λοιπό προϊόν και αποφασίστηκε η μίξη με έξοδο του υλικού κατά Βουλή μεριά.
Τώρα πλέον υπάρχουν μόνο τα παρατράγουδα, τα οποία ακριβώς πια επειδή έχουν καταντήσει mainstream, δεν έχουν το ενδιαφέρον και το γούστο που παλαιότερα είχαν ως ειδικές περιπτώσεις.
Η τάση αυτή έχει περάσει παντού και λογικά δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει το τερατώδες (την τρολλιά στην τρέχουσα αργκό) από το πραγματικό, λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα ότι όσο πιο τερατώδες είναι κάτι τόσο πιο πιστευτό γίνεται.
Την ίδια ώρα που όλα αυτά συμβαίνουν στις οθόνες μας κάπου παραδίπλα συμβαίνει (ευτυχώς!) η κανονική ζωή και δεκάδες άνθρωποι σε νοσοκομεία, σχολεία, ψυχιατρεία, κέντρα αποκατάστασης και ερευνητικά ινστιτούτα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αλλά μ’ αυτούς δεν ασχολείται κανείς.