Η συντροφιά του ΣΕΟ Κοζάνης, του οποίου πολλά μέλη είναι αιμοδότες και μέλη του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Κοζάνης «Γέφυρα Ζωής», για άλλη μια φορά έδωσε το παρόν στο προκαθορισμένο ετήσιο ραντεβού της στον Όλυμπο, τον «Παρθενώνα της ελληνικής φύσης».
H εκκίνηση της εξόρμησης έγινε το Σάββατο στις 10 π.μ., από τη δασική θέση Γκορτσιά που βρίσκεται στο δρόμο πάνω από το Λιτόχωρο, λίγο πριν φτάσουμε στα Πριόνια.
Βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στην ίδια αγαπημένη διαδρομή που οδηγεί στο οροπέδιο των Μουσών, το δεύτερο πιο πολυσύχναστο μονοπάτι που ανηφορίζει στο όρος των Θεών.
Μια ομάδα δώδεκα ατόμων ακολουθήσαμε γοργό ρυθμό και μετά από τρεις διαδοχικές στάσεις στις θέσεις Μπάρμπα, Κόκα και καταφύγιο της Πετρόστρουγκας αφιχθήκαμε κατά τις 2 μ.μ. στο καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης στα 2.700 μ περίπου.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα κρεβάτια μας, ξαποστάσαμε για λίγη ώρα ώστε να πάρουμε δυνάμεις και στις 3 μμ. ξεκινήσαμε την τελική ανάβαση. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας εκείνη τη στιγμή και προσφέρονταν για ν’ ανέβουμε στο Μύτικα. Περάσαμε κάτω από την κορυφή Στεφάνι, διασχίσαμε τα Ζωνάρια και φτάσαμε στη βάση της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδας. Σκαρφαλώσαμε στο Λούκι, το τελευταίο και πιο δύσκολο κομμάτι για την κορυφή και μετά από μια ώρα υπογράφαμε στο βιβλίο επισκεπτών που υπάρχει στα 2.918 μ.. Οι πέντε από τους επτά της ομάδας για πρώτη φορά ανέβαιναν στο Μύτικα και η χαρά τους ήταν έκδηλη.
Η ορατότητα ήταν περιορισμένη λόγω συννεφιάς προς την πλευρά της Κοζάνης κι έτσι απολαύσαμε τη θέα μόνο προς τα παράλια της Πιερίας.
Μαζί μας, πέρα από το πανώ του ΣΕΟ Κοζάνης είχαμε και το πανώ του συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Κοζάνης «Γέφυρα Ζωής», τα οποία και ξεδιπλώσαμε για να βγάλουμε περιχαρείς τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες ενώ κρατούσαμε και μια αναμμένη δάδα.
Πολλοί δεν το γνωρίζουν αλλά το άναμμα της δάδας στην υψηλότερη κορυφή της χώρας μας συμβολίζει την θέση που θα έπρεπε να έχει ο εθελοντισμός στην ζωή μας και μεταφέρει με τις σπίθες της το μήνυμα του αλτρουισμού και της προσφοράς όπως είναι η δωρεά αίματος και μυελού των οστών, σε όλο τον κόσμο. Η κοινή δράση των δύο συλλόγων για τρίτη φορά μετά το 2013 και το 2015 και για δεύτερη φορά με τη φλόγα, καταδεικνύει πως όταν συνεργαζόμαστε όλα είναι εφικτά.
Αφού η «αποστολή εξετελέσθη» επιστρέψαμε όλοι μαζί λίγη ώρα αργότερα με ασφάλεια στη βάση μας. Το απόγευμα ρεμβάσαμε, παρακολουθώντας το ηλιοβασίλεμα από τις γύρω κορυφές.
Το βραδάκι η συντροφιά είχε δαιμονισμένο κέφι και πήγαμε για «μπαρότσαρκα» στο έτερο καταφύγιο του οροπεδίου, το καταφύγιο Κάκαλος. Πραγματική εμπειρία στα βουνά αποτελεί το γεγονός πως άσχετοι και διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι γίνονται πολύ εύκολα παρέα. Πολύ συχνά δυνατές φιλίες κι έρωτες έχουν ξεκινήσει στα όρη, αφού για κάποιο αδιόρατο λόγο όλοι είναι πιο ανοιχτοί και νιώθουν πιο «ζωντανοί». Υπάρχει σίγουρα κάτι μαγικό εκεί ψηλά…
Την επόμενη μέρα απολαύσαμε το πιο όμορφο θέαμα που υπάρχει στον Όλυμπο, την ανατολή του ήλιου, αγναντεύοντάς την από το οροπέδιο των Μουσών. Ο ήλιος ξεπροβάλει μέσα από τη θάλασσα, κάνοντας να ξεχωρίζει αχνά στον ορίζοντα η υπέροχη κορυφή του Άθω, το πιο ψηλό σημείο του Αγίου Όρους, ενώ το Στεφάνι κοκκινίζει για εκείνη και μόνο τη στιγμή της ημέρας δίνοντας μια άλλη πινελιά στο άγριο τοπίο του βουνού.
Οι απότομες εναλλαγές του καιρού δυστυχώς δεν επέτρεψαν και σε μια δεύτερη ομάδα ν’ ανέβει στην κορυφή. Αφού πήραμε το πρωινό μας, κατηφορίσαμε προς το καταφύγιο Αγαπητός, ακολουθώντας το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 με στόχο να φτάσουμε στα Πριόνια.
Την ίδια μέρα στον Όλυμπο πραγματοποιούνταν ο 30ος Ορειβατικός Μαραθώνιος που διοργανώνει ο ΕΟΣ Θεσσαλονίκης. Πολλοί φίλοι δρομείς από την ευρύτερη περιοχή της Κοζάνης έτρεχαν και είχαμε τη χαρά να τους χειροκροτήσουμε και να τους επευφημήσουμε. Πριν τα Πριόνια, σταθήκαμε στις πηγές του ποταμού Ενιπέα όπου το παγωμένο νερό δρα σαν βάλσαμο για τα πόδια. Στη συνέχεια κάναμε μια στάση για λίγο στο αναψυκτήριο ώστε να ανασυνταχθεί η ομάδα, μια βουτιά στη θάλασσα στην Πλάκα Λιτοχώρου κι επιστροφή το βράδυ στην Κοζάνη.
Σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής, το μυαλό μας ήδη νοσταλγεί τις όμορφες στιγμές, άδειο πια από τα προβλήματα και τη ρουτίνα της πόλης και γεμάτο από τις όμορφες εικόνες που αποκομίσαμε ζώντας για ένα Σαββατοκύριακο στην «κατοικία» των Θεών. Λίγο πριν κλείσουν τα μάτια μας από τη γλυκιά κούραση των πολύωρων πορειών του διημέρου έχουμε ήδη δεσμευθεί πως και του χρόνου το Σεπτέμβριο, γεροί να είμαστε πάνω απ΄ όλα, θα επιστρέψουμε και πάλι εκεί ψηλά...
Σπυρος Γκαραβέλλας
