Αποχαιρετώντας το σωτήριο έτος 2012!

Το 2012 υπήρξε μια εφιαλτική χρονιά για τη Χώρα μας. Δοκιμάστηκε σε μεγάλο βαθμό η κοινωνική μας συνοχή, πυροδοτήθηκαν διαδικασίες έντονης αμφισβήτησης και αναδιάταξης του πολιτικού μας συστήματος, ορκίστηκαν τρείς Πρωθυπουργοί, τέθηκε σε καθεστώς δοκιμασίας ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός.

 Παράλληλα όμως επιτεύχθηκε μια σημαντική και πρωτόγνωρη διακομματική συναίνεση σε κυβερνητικό επίπεδο.  Δρομολογήθηκαν ιστορικές αποφάσεις σε επίπεδο ευρωζώνης. Το χρέος της Χώρας μας, από τα απρόσωπα καιροσκοπικά χαρτοφυλάκια, επιμερίστηκε σε 300 εκατομμύρια ευρωπαίους συμπολίτες μας. Αναδείχθηκε εμπράκτως η βούληση παραμονής της Ελλάδας στον πυρήνα της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής.

Ας κάνουμε όμως μια ευχάριστη υπόθεση εργασίας και ας θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα ακολουθούσε και το 2013 μια γραμμική πορεία, στα χνάρια και στην τροχιά των προηγούμενων δεκαετιών. Μακριά από οικονομικές κρίσεις, χωρίς Τρόικα, Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις. Λίγο έως πολύ, τα πράγματα θα είχαν ως ακολούθως:

1. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι αν ονομάζεσαι Παπανδρέου ή Καραμανλής, διαθέτεις ελέω ονόματος το χάρισμα και τα προσόντα να γίνεις Πρωθυπουργός της Χώρας.
2. Με την πρώτη εκλογική ευκαιρία θα εναλλάσσαμε στην εξουσία μονοκομματικές και πανίσχυρες κυβερνήσεις, στηρίζοντας «δεξιούς ή αριστερούς» και σαφέστατα όχι «ικανούς ή ανίκανους».
3. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι ανάπτυξη σημαίνει να χτίζεις νοσοκομεία, γυμναστήρια, τελωνεία, εφορίες, δημαρχεία, στρατόπεδα, πανεπιστήμια και γενικά, ότι σχετίζεται με τσιμέντο και τούβλα, κατασκευαστικό αλισβερίσι και ευκαιρία εγκαινίων. Και όλα αυτά βεβαίως, με την ίδια σοβαρότητα και τον κεντρικό σχεδιασμό που τα 12χρονα παιδιά παίζουν Monopoly.
4. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε στο σαγηνευτικό κάλεσμα της διαβόητης «φιλολαϊκής» πολιτικής. Αγνοώντας βέβαια ότι από το 1981 και εντεύθεν, η κομματικά καθολική προσήλωση σε μια ανερμάτιστη φιλολαϊκή πρακτική και ιδεοληψία, δημιούργησε και γιγάντωσε το δημόσιο χρέος, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την αλαζονική συμπεριφορά των συντεχνιών, τον άκρατο ατομικισμό και την καθολική αδιαφορία απέναντι στο κοινό συμφέρον.
5. Θα νομίζαμε ότι η Εθνική Αξιοπιστία και Υπερηφάνεια, εξαντλούνται στην πρωτιά της Eurovision ή στην οργάνωση της καλύτερης (?) Ολυμπιάδας.
6. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι οι παρακαταθήκες της «γενιάς του Πολυτεχνείου», οι πορείες, οι καταλήψεις και η εμμονή στα «δισκάκια 45 στροφών» στην εποχή των iPod 5^ης γενιάς, αποτελούν το υπέρτατο και διαχρονικό κριτήριο προοδευτισμού.
7. Θα πιστεύαμε ότι, ως Εκλεκτό Έθνος, διαθέτουμε ανοσία και συλλογικά αντισώματα απέναντι σε προσεγγίσεις και πρακτικές ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Θα πιστεύαμε ανοήτως ότι στη Χώρα μας δεν επωάζεται το Αυγό του Φιδιού, ο ολοκληρωτισμός δεν είναι στα γονίδια του Έλληνα και άλλα παρόμοια γραφικά. Τα τεκμήρια των πρόσφατων εκλογικών αποτελεσμάτων και οι ενδείξεις των δημοσκοπήσεων, προφανέστατα δηλώνουν ακριβώς το αντίθετο.
8. Ο προϋπολογισμός του 2012 θα είχε κλείσει, ως συνήθως, με μερικές ακόμη δεκάδες δις ευρώ έλλειμμα. Εντελώς ανερυθρίαστα, θα παρουσιαζόταν από την πλευρά των κοινοβουλευτικών κομμάτων ως μια ακόμη διαχρονική προσήλωση στην αναγκαιότητα της «φιλολαϊκής» πολιτικής. Ας αναλογισθούμε απλά ότι τη δεκαετία 1999-2009 οι παράνομες συντάξεις και τα συναφή επιδόματα, κόστισαν στη Χώρα μας πολύ, πολύ περισσότερο από τις εθνικές δαπάνες για Έρευνα, Καινοτομία και Τεχνολογική ανάπτυξη!
9. Τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, από κοντά βεβαίως και οι εργατοπατέρες, θα συνέχιζαν να λειτουργούν ως παραρτήματα του ΟΑΕΔ. Στα χνάρια και στις πεπατημένες της αξιοκρατικής, ισχυρής, αδούλωτης και ανεξάρτητης Ελλάδας των προηγούμενων δεκαετιών.
10. Ενδεχομένως, δεν θα είχαμε 1,5 εκατομμύρια ανέργους και τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε συνθήκες εξαθλίωσης ή οικονομικής αβεβαιότητας. Όμως, παντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην επίθεση των αγορών και εκτός ευρωζώνης από το 2009, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την εναλλακτική κατάσταση της Ελλάδας του σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς την Τρόικα, εντός ή εκτός ευρωζώνης, η επίπονη και βασανιστική διαδικασία αποτοξίνωσης της Χώρας μας θα παρέμενε μονόδρομος. Μας προσφέρθηκε ένα «πρόγραμμα αποτοξίνωσης και σταδιακής επανένταξης» και τίποτα περισσότερο. Αποφύγαμε, μέχρι νεωτέρας, τον εξευτελισμό του πεζοδρομίου.
11. Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι ο Άγιος Βασίλης όντως υπάρχει.

Από κοινού, εξουσία και πολίτες, δημιουργήσαμε και ανεχτήκαμε ένα Κράτος με μετα-οθωμανικές προσλαμβάνουσες, στηρίξαμε και πορευτήκαμε με εγκληματικά αναποτελεσματικές πρακτικές. Διαπιστώσαμε με τον πλέον επώδυνο τρόπο ότι ο Άγιος Βασίλης, δυστυχώς, δεν υπάρχει.

Η ανάγκη για ριζικές αλλαγές γίνεται πλέον καθολική και πρωτίστως, συνειδητή απαίτηση. Η απαίτηση αυτή νομοτελειακά θα μεταφραστεί σε συναίνεση. Ο συλλογικός τρόπος έκφρασης της συναίνεσης αναζητεί πολιτικούς αποδέκτες και ξεκάθαρο κώδικα επικοινωνίας. Αποτελεί για το 2013 την κυρίαρχη πρόκληση των πολιτικών μας κομμάτων.

Φοβάμαι όμως ότι θα μας βρει το Πάσχα αναζητώντας ευθύνες για λίστες και «ξαδέρφες». Ανάγοντας την απροκάλυπτη διάθεση για δημοσιογραφική και κομματική σκύλευση σε ενημέρωση και πολιτικό λόγο. Συντηρώντας μια ακόμη εφήμερα ελκυστική τηλεοπτική επικαιρότητα, αδιαφορώντας παντελώς για τις πραγματικές μας ανάγκες.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι οι όποιες ποινικές ευθύνες στην υπόθεση της περιλάλητης λίστας, πρέπει σαφέστατα να αποδοθούν. Όμως, σε καθεστώς Δημοκρατίας, ο επιμερισμός και η απόδοση των πολιτικών ευθυνών αποτελεί κυρίαρχο  δικαίωμα των Πολιτών.

ΥΓ: Όταν μια φερόμενη ως ευρωπαϊκή Χώρα, εν έτη 2013, ανέχεται να ισορροπεί μεταξύ μιας κακέκτυπης βυζαντινότροπης αντίληψης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, Παιδείας και ανοχής της Διαφορετικότητας, αλλά και ενός περιρρέοντος μετασοβιετισμού σε θέματα επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης, δεν μπορεί να εκπλήσσεται συνεχώς όταν ο κάθε υπουργός ή κρατικός λειτουργός συμπεριφέρεται ως προύχοντας σε βιλάετι.