Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Στο Ζιδάνι ο Ιερός Ναός Αγίου Διονυσίου Βελβεντού

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Στην Ιερά Μονή της Παναγίας Ελεούσας Ζιδανίου της Ιεράς Μητρόπολης Σερβίων και Κοζάνης ταξίδεψε ο Ιερός Ναός Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω Βελβεντού (10-5-2013) με ένα γεμάτο λεωφορείο 50 θέσεων, από ηλικίες 7 – 80 ετών, με τη χορωδία των Γυναικών, όσες που έψαλαν τα Εγκώμια τη Μεγάλη Παρασκευή, για να προσκυνήσει την ιερή εικόνα της Παναγίας Ελεούσας της Ζιδανιώτισσας, με την προεξάρχουσα παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου.

 Οι γυναίκες έφεραν στο Μοναστήρι Αρτοκλασία, κόκκινα πασχαλινά αυγά και σπιτικά τσουρέκια, που αφού τα ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος  μοιράστηκαν στο εκκλησίασμα από το Βελβεντό, το Μικρόβαλτο, το Τρανόβαλτο και την Κοζάνη.

Στο λόγο του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την ιστορική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Ζιδανίου, για την ευλάβεια των πληθυσμών της ευρύτερης περιοχής σ’ αυτήν και στο Μοναστήρι, αποκάλεσε τα Μοναστήρια ‘’πανεπιστημιακά θεραπευτικά κέντρα’’, τόνισε την ανάγκη στήριξης των ιερών Μονών της Μητρόπολης Σερβίων και Κοζάνης από το Λαό της Ιεράς Μητρόπολης, πρόβαλε την επιθυμία-παράπονό του για στελέχωση των Μονών της ιστορικής μας Μητρόπολης από Μοναχούς, (ένας από τους πρώτους Επισκόπους της, είπε, υπήρξε μέλος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου το 325), έκανε αναφορά στη σχέση Ενοριών και Μοναστηριών με τονισμό της σημασίας αυτής της σχέσης, υπογράμμισε την πρωταρχική θέση της Ενορίας στην ιστορία της Εκκλησίας, λέγοντας πως ‘’αν δεν υπήρχαν οι Ενορίες, δεν θα υπήρχαν και τα Μοναστήρια’’.

Η Παρασκευή της Διακαινησίμου είναι η ημέρα που η ιστορική εικόνα της Παναγίας Ζιδανιώτισσας ‘’φεύγει’’ από το Μοναστήρι και κατεβαίνει στην πόλη της Κοζάνης. Το έθιμο είναι πολύ παλιό και κρατάει γερά. Η αρχή του βρίσκεται στα 1918, όταν η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που ήρθε από το Μοναστήρι στην Κοζάνη, σταμάτησε τη θανατηφόρο γρίπη που αποδεκάτιζε τότε τον πληθυσμό της πόλης. Στην αναχώρηση αυτή συμμετείχε φέτος (10-5-2013) και ο ιερός αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω και οι άνθρωποι δήλωσαν τη μεγάλη συγκίνηση που ένιωσαν την ώρα που ‘’έφευγε η Παναγία’’ όπως είπαν.

Η συγκίνηση είναι ένα ευγενές αίσθημα του Λαού μας που καλλιεργείται μέσα στην Εκκλησία όχι απροσδιόριστα, αφού σε αυτήν πρωτεύουσα θέση έχει το ‘’πρόσωπο’’, όχι στην ατομική του αυτοέπαρση που εν τέλει το αναιρεί, αλλά στη δυνατότητα σχέσης με το άλλο πρόσωπο, όπου η απουσία του ερμηνεύεται ως απώλεια που προκαλεί άφατη συγκίνηση…