Εκτύπωση

ntel224 - ΑντίγραφοΤότε, σν ρθε τ κακό, χολεριάσθηκα κ γώ. 

Εχα γεννήσει λίγους μνες μπροστ τν μοναχοκόρη, τν Κατίγκω μου, ατ πο βλέπεις. 

Σν μ πιασαν ο μετοί, κα τ λλα τ συπτώματα, Θες ν φυλά ―μακρι π σς― Λευθέρης, ατς πο βλέπεις, μ παράτησε κ γινε φαντος. 

Πέρασαν πολλς ρες κα δν φάνη. 

δερφός μου Θύμιος, κι ατός, οτε θέλησε ν μ ζυγώσ.

καθόμουν στν νορία τν γίων ποστόλων, σ να στεν σοκάκι, στν κρόπολη ποκάτω. Εχα τ παιδ στν κούνια, κ κλαιε. 

γ πόφερνα π τος πόνους τς ρρώστιας, κ δίψαγα φοβερά. 

φώναζα νά ρθ κανένας. 

ζητοσα να ποτήρι νερ γι λεος. 

Κανένας δν ρχετο. 

Ο γειτόνισσες, λλες εχαν φύγει, μ τν ρα τους, στν ξοχή, κι λλες καναν τν κουφ κα δν κουαν.

Μόνον νας γείτονας, κρ Μικέλης Φουλδάκης, 

πέρασε τ χέρι του π τ παραθυράκι, 

κα μο ρριξε νδεκα σβάντζικα*. 

γ το φώναζα ν μο φέρ νερό. λλά, μο επε, δν εχε, κ φυγε. 

δν εχε ληθινά, φόβος τν πιασε, κα δν θελε ν ργοπορήσ σιμά μου, 

μν κολλήσ.

Καλ κα τ δέκα σβάντζικα. Λεφτ δν εχα. 

Μ εχαρίστως θ διδα τ δέκα σβάντζικα, γι ν μο φερνε κανες να ποτήρι νερό.

[...]

Σηκώθηκα, κ βγκα ξω. καμα λίγα βήματα στ σοκάκι. 

γειτονι ρημη. 

κόσμος εχε φύγει. 

Αλόπορτες κλεισμένες. 

Παράθυρα κλειδομανταλωμένα. 

Ψυχ δν φαίνετο πουθενά.

πγα παραπέρ κόμα. ξευρα πς τον μι βρύση κάπου κε

φτασα, μ μεγάλη δυναμία, μ κομμένα γόνατα. 

Ξέστριψα μ κόπο τν κάνουλα τς βρύσης. , συφορά μου! Τ νερ εχε κοπ.

Σηκώνομαι, σέρνουμαι κόμα παραπέρα… 

Δν θυμμαι ν εχα πάρει μαζί μου τ κορίτσι μου π τν κούνια…!”

[...]

“Ναί… χι, δν τ πρα μαζί μου. Εχα βγ ξω γι προσωρινά. 

Τ να πρτο γι ν βρ νερό, κ πειτα μ τν λπίδα ν παντήσω κανένα γνώριμο… 

ν τν ρωτήσω ν εδε τν νδρα μου πουθενά. 

Χωρς λλο, εχα σκοπ ν γυρίσω γρήγορα πίσω, στ σπιτάκι μου.

πγα παραπέρ π τ βρύση, πο δν εχε νερό. 

κε κούω σν μουρμουρητό, σν σιγαν ψαλμδία. 

φτασα π ξω π τος γίους ποστόλους. [...]

πόρτα τς κκλησις τον νοικτή. 

Βλέπω μι γριά. τον κλησιάρισσα. 

Σν μ εδε, φοβήθηκε, κ θέλησε ν κλείσ τν πόρτα π μέσα. 

Θ κατάλαβε π τν ψη μου πς μουν μολεμένη. 

Σπρώχνω τν πόρτα, φωνάζω.

―Λίγο νερό!… δν εστε χριστιανοί;

Εδα πο εχε δυ στάμνες κουμπισμένες π μέσ π τν πόρτα, σιμ στ παγκάρι. 

γρι μ λυπήθηκε, 

σήκωσε τ μι στάμνα, πο φαίνεται ν εχε λίγο νερό, κάτω π τ μέση, 

κα μο επε:

―Κάμε τς χοφτες σου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, Η Χολεριασμένη

(πρόταση-μεταφορά Όλγας Ντέλλα)

ntel224

Μποκόρος Χρήστος, Συντροφιά με τον κυρ Αλέξανδρο, λάδι σε ξύλο