Πονάω, Χρήστο.

Τα μέσα μου, φέρνουν φούρλες και οι θύμισες... κάνουν βόλτες στο χρόνο.

Φτάνουν... στη Βάλια Κάλντα και είσαι παρών στην επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν ακολουθήσαμε  το βλέμμα του, που ακουμπούσε φύση και έβλεπε καταγάλανο ουρανό.

Τριγυρνάν... στις Πρέσπες και είσαι παρών, στη θεάρεστη ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη που  μας έφερνε τις δροσοσταλίδες  του Βοσπόρου...

Στέκονται... στην Καστροπολιτεία και είσαι παρών, όταν ακούσαμε να μας λέει πρώην Πρωθυπουργός, πως είναι  ο Μυστράς της Μακεδονίας.

Περνάν και ξαναπερνάν... στα ορυχεία της Δυτικής Μακεδονίας και είσαι παρών, όταν τα εργατικά δυστυχήματα μας πλήγωναν  και οι διεκδικήσεις της κοινωνίας  μας έθεταν μάχιμους.

Τρέχουν....και πως να πλησιάσουν, τα χιλιάδες χιλιόμετρα σου.

  Χαμογελάν...στο άγγιγμα σου!  Σε εκείνα, τα μικρά ελαφάκια του Νυμφαίου!!

  Στην κοφτερή, αλλά εκ βαθέων τρυφερή ματιά σου!!

  Στην σοκολάτα γάλακτος, που είχες πάντα για τη μικρή  Χριστίνα.

  ΕΣΥ και ο φακός σου.

  ΕΣΥ, το χρονογράφημα της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.

  Περήφανη για σένα!

  Ρίτσα Σπυρίδου-Δημοσιογράφος