Εκτύπωση

-aygmyr2010Εἶναι γενικὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἡ παιδεία ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια, καθόσον εἶναι ταγμένη νὰ ἱκανοποιῆ μία βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴν τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας. Αὐτὴ ἡ τόσο κοινότοπη καὶ καθολικὴ ἀλήθεια περιφρονεῖται προκλητικὰ ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές, τοὺς συγγραφεῖς καὶ τοὺς ἔχοντες τὴν πολιτικὴ βούληση γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέσω τῶν νέων βιβλίων.

Τὸ συμπέρασμα ατ συνάγεται πκαν σημεα το περιεχομένου το συνόλου τν βιβλίων. ρκον κάποιες χαρακτηριστικὲς πισημάνσεις.

ς λάβουμε ς παράδειγμα π τ βιβλίο (φάκελο) τν Θρησκευτικν τς Β΄ Γυμνασίου τ θεματικνότητα, ποναφέρεται στν ταυτότητα το Προσώπου τοησο Χριστο μ γενικ τίτλο, «Ποιὸς εναι Θες τν χριστιανν; «Τίνα με λέγουσιν οἱνθρωποι εναι;«». Ἀκόμη κα ατς τίτλος πομακρύνει π τν προσανατολισμ νναζητηθ μόνος ληθινς Θεός κα παραπέμπει στν ντίληψη τι Θες τν Χριστιανν εναι νας π τος πολλος Θεος τν διαφόρων Θρησκειν.

ταυτότητα τοησοΧριστοῦ, πως ατ συμπεραίνεται στν κκλησία π τ πς διος ατοαποκαλύπτεται μ τς θεοφάνειες καπ τ πς μαρτυρον γι̉ ατν αθεντικο καγκυροι ατόπτες μάρτυρες, τν μφανίζει ς τέλειο Θεό, κα μάλιστα τν μόνο ληθιν Θεό, ποος γινε καὶ τέλειος νθρωπος, μοιος κατ πάντα μμς, κτς π τν μαρτία.

Στὴν ναφερθεσα θεματικνότητα προτάσσεται μία εσαγωγ μ σειρρωτημάτων γι τν ησο Χριστό, τποα πρόκειται νπαντηθον στν νάπτυξη, ποκολουθε. Ο συγγραφες ξεκινοῦν τν νάπτυξη μ τν παράθεση τς γνώμης διαφόρων προσώπων γι τν ησο Χριστό, συνεχίζουν μ κείμενα π τν Παλαι κα τν Καιν Διαθήκη, πρχαίους λληνες συγγραφες, καπ μουσουλμανικ βιβλία.

πιλέγονται μντελς ποκειμενικ κριτήρια πέντε ἐπώνυμα πρόσωπα τς ποχς το Χριστο κα πέντε τς δικς μας ποχς.

π τν ποχ το Χριστο προβάλλονται ο γνμες το Νικοδήμου, κρυφο μαθητο το Χριστο, το Πιλάτου, ρωμαίου πολιτικο διοικητο, ποος, παρ̉λον τι ναγνώρισε τν θωότητα τοῦ Χριστο, τν καταδίκασε σ θάνατο, το λατίνου στορικο Τάκιτου, τοουδαίου στορικοώσηπου, οποοι εναι ντελς διάφοροι γι τ ποις πράγματι πρξε ησος, λλπλς καταγράφουν τν παρουσία του στν ποχή τους, κα το εδωλολάτρη φιλοσόφου Κέλσου, σφοδροῦ πολέμιου τοησο Χριστο, φθάνοντας στ σημεο ν τν χαρακτηρίση ς μάγο καπατεώνα.

π τος συγχρόνους μάρτυρες, πο προβάλλονται, ο δύο εναι λλόθρησκοι, νδουϊστς Μαχάτμα Γκάντι, καβραος καπίσημος σιωνιστς γιἕνα διάστημα, Μάρτιν Μπούμπερ, ὁνας τερόδοξος, Πασκάλ Μπρυκνέρ, ποστηρικτς τν βομβαρδισμν το ΝΑΤΟ ναντίον τς Σερβίας τ 1999, κα δύο βαπτισμένοι ρθόδοξοι, Τάσος Λειβαδίτης, ποιητς μντονη πολιτικ δραστηριότητα στν χρο τς ριστερς, κα Νκος Καζαντζάκης, συγγραφέας το βιβλίου « τελευταος πειρασμός», μὲ τποο βλασφημεται κατανόμαστα τνομα κα τ Πρόσωπο τοησο Χριστο.

ν εναι δυνατν μ ατ τ σύνθεση τν μαρτύρων νδηγηθ κάποιος στν λήθεια γι τν ταυτότητα το Προσώπου τοησο Χριστο! Πόσο μλλον ταν ρθόδοξη Παράδοση θέλει τος αθεντικος καγκυρους μάρτυρες μ κάθαρση, φωτισμ κα θέωση.

Τὰ κείμενα τς γίας Γραφς, κόμη κα ατ τς μολογίας τοποστόλου Πέτρου γι τν ησο Χριστό, «Σὺ ε Χριστός, ὁ υἱὸς το Θεο το ζντος» (Μτθ. 16,16), ποὺ παρατίθενται, π μόνα τους, χωρς τν ρμηνεία τν θεοπνεύστων Πατέρων τς κκλησίας, δν μπορον νκφράσουν λοκληρωμένη τν λήθεια γι τ Πρόσωπο τοησο Χριστο. Ατποδεικνύεται καπ τ γεγονὸς τι ατ τδια κείμενα εναι ποδεκτπ διάφορες προτεσταντογενες αρέσεις, πως ατ τν Μαρτύρων τοεχωβ, ποία ποδεδειγμένα χει πλανεμένη ντίληψη γι τ Πρόσωπο το Χριστο. πομένως πλ παράθεσή τους δν σημαίνει τι μ ατ μαρτυρεῖται πραγματικ ταυτότητα το Κυρίου, ταν μάλιστα παράλληλα παρατίθενται κείμενα τν Μωαμεθανν, χωρς κανένα σχολιασμ διακρίσεως.

Τὰ κείμενα π τ Κοράνιο κα τς Χαντίθ, χι μόνον δν διαφωτίζουν τ ζήτημα τς πραγματικς ταυτότητας τοησο Χριστοῦ, λλ τ συσκοτίζουν περισσότερο.

Εἶναι παραίτητο πίσης νπισημάνουμε τι σλες τς μαρτυρίες τν παραπάνω προσώπων δν γίνεται καμμία ναφορ στρχικ κα οσιαστικρώτημα, «Ποιὸς εναι Θεός τν χριστιανν;», δηλαδή, ποιὰ εναι ταυτότητα τοῦησο Χριστο, ἐὰν εναι δν εναι μόνος ληθινς Θεός. λες οναφορς εναι σχετικς μ τν θικ διδασκαλία τοησο Χριστο. Κι ατ τν διδασκαλία ο συγγραφες το βιβλίου δν τν προβάλλουν στ πνευματικ πλαίσιο τοθους, πο δίδαξε καπαρέδωκεν ὁ Χριστός, τποο χει μεση σχέση μ τς δογματικς λήθειες ποποκάλυψε διος. ντίθετα τ χρησιμοποιον ποσπασματικ στ πλαίσιο τς πικρατούσας κοσμικς θικς φιλοσοφίας. Στν πραγματικότητα ποτάσσουν τν θικ διδασκαλία το Χριστο στν θεωρούμενη π τν κόσμο ναντίρρητη ρχ τς λεγομένης «πολιτικς ρθότητας» (politicalcorrectness), δηλαδή τῆς πολυτοποίησης, τς θρησκειοποίησης τς πολιτικς φιλοσοφίας κα τς σχετικοποίησης τς ποκεκαλυμμένης χριστιανικς λήθειας.

δουλικὴ ὑποταγ τν συγγραφέων τν νέων βιβλίων τν Θρησκευτικν στν «πολιτικρθότητα» γίνεται κατάδηλη καπ δύο κόμη σοβαρς λεπτομέρειες, πονιχνεύονται σ διάφορα σημεα τν βιβλίων. Ον λόγ συγγραφες ποφεύγουν μπιμέλεια ν χρησιμοποιήσουν τλέξη μαρτία,πειδ προφανς δν εναι συμβατ μ τν «πολιτικρθότητα». Σ κάθε περίπτωση τν ντικαθιστον μ τ λέξη «λάθος». Καταν λάχιστες φορς ναγκάζονται ν τν παραθέσουν τ θέτουν μέσα σ εσαγωγικά. μως, κτς π τοτι ποτιμον τ θεόπνευστη γραπτὴ κα προφορικερ Παράδοση, ποία χει καθιερώσει τν ρο μαρτία, ἀλλοιώνουν κα τ περιεχόμενο τς πραγματικς της ννοιας, ποία παραπέμπει στν ποξένωση τονθρώπου π τν ληθιν Θε κα στν τελικστοχία γι τ σωτηρία, καχι πλς σνα νθρώπινο λάθος, ποφορ προσωριν μόνον τν διο κα κάποιους συνανθρώπους του.

πίσης χουν οδιοι ξαλείψει τελείως στ κείμενα τν βιβλίων ναν λλον ρο, ποος φειδώλευτα χρησιμοποιεται στν ερ Παράδοση τς κκλησίας, λλκαὶ στν ερύτερη Γραμματεία, τν ρο αἵρεση.φθασαν στ σημεο ν χαρακτηρίζουν τς γνωστς σλους μας αρέσεις τν Μαρτύρων τοεχωβ κα τν Πεντηκοστιανν ς «θρησκευτικς κοινότητες»! ρος ατς εναι δόκιμος γι τς συγκεκριμένες περιπτώσεις, διότι οὔτε τν στορία, οτε τν ταυτότητά τους κφράζει. Ομάδες ατς οτε π κάποια θρησκεία προλθαν, οτε τ δόγματά τους χουν σχέση μ τ δόγματα κάποιας π τς γνωστς θρησκεες. Προλθαν π διαδοχικς ποσχίσεις π τν κκλησία κα τ δόγματά τους εἶναι τ δόγματα τς κκλησίας διαστρεβλωμένα. Γι̉ ατ δν πάρχει καλύτερος κακφραστικώτερος ρος π τν ρο αἵρεση, ποὺ σημαίνει πιλογ τς διεστραμμένης χριστιανικς λήθειας.

Τέλος ἐκενο, ποπουλα κα στοχευμένα δικε τν λήθεια, εναι παράλληλη παράθεση προσώπων, συμβόλων, βιβλίων, εκόνων, προσευχν, ορτν, δογμάτων, θν καθίμων τς ρθοδοξίας, τν αρέσεων κα τν θρησκειν, χωρς καμία διάκριση νάμεσα στν λήθεια κα στν πλάνη, κα χωρς καμία νθάρρυνση πρς τος μαθητς νὰναζητήσουν τν λήθεια. ντίθετα, σύμφωνα μ τ γενικ πνεμα τς λληλοκατανόησης, ο μαθητα προσανατολίζονται ν κατανοήσουν κα νποδεχθον τ «διαφορετικό», νεξάρτητα ἐὰν ατ εναι ληθιν ψεύτικο.

Διερωτᾶται κάποιος, ἐὰν οποστηρικτα τνς νω βιβλίων θποδέχονταν ν διδαχθ στ δημόσια σχολεα μία θεματικνότητα στν Κοινωνικ κα Πολιτικγωγ μ θέμα τ καθεσττα διακυβέρνησης τν κοινωνιν, στν ποία θ εχαν παρατεθ δίπλα δίπλα τ γνωστ καθεσττα, Δημοκρατία, Βασιλεία, πολυταρχία, Δικτατορία, Φασισμός, μὲ θετικ μόνον χαρακτηριστικ γι τ καθένα, χωρς καμμία πρόθεση ν διακριθλήθεια, λλ μ γενικ καλλιέργεια τν μαθητν ν συνηθίσουν ν κάνουν ποδεκτ τ «διαφορετικό»!

Αὐτ βασικ φιλοσοφία το συγκρητισμο, ποποτελε τπόβαθρο τς συγγραφς τν νέων βιβλίων (φακέλων) τν Θρησκευτικν, χι μόνον παξιώνει τν λήθεια, βασικ καπαραίτητη παράμετρο τς ληθινς παιδείας, λλ συγχρόνως προετοιμάζει τς νυποψίαστες παιδικς συνειδήσεις νποδεχθον στ δεδομένη στιγμὴ τν πλάνη, μλες τς τραγικς της συνέπειες.

ν εναι δυνατν ατ παιδεία ν γίνη ποδεκτπνα συνειδητοποιημένο ρθόδοξο χριστιανό! Ποις π τος γίους πατέρες τς κκλησίας, τος παλαιοτέρους κα τος νεωτέρους, θ τν ποδεχόταν; Ποιὸς θ τν πικροτοσε; Οδείς! Ποις δν θ τν ντέκρουε μλη τν δύναμη τς ψυχς του; λοι θ τν πολεμοσαν ς σύμβατη πρς τν ν Χριστ φιλοσοφία.

ς ναλογισθομε λοι μας μπευθυνότητα, ποιο εμαστε, ποις εναι ο ρίζες μας, ποις προορισμός μας, καὶ μ ατς τς προϋποθέσεις νγωνισθομε γι τν παιδεία πορμόζει σ παιδιά βαπτισμένα ρθόδοξα, πογόνους τν γίων κα τν μαρτύρων.

ρχιμ. Αγουστνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

avgoustinos myroy