nikiforos 2ΠΟΣΟΙ κουράστηκαν στὴ ζωή τους, γιὰ νὰ φτιάξουν χωράφια! Ὅμως μὲ πολλοὺς κόπους τελικὰ τὰ κατάφεραν. Ἔκαψαν τὴν χαμηλὴ βλάστησι, γέμισαν νεροφαγιές, ξερίζωσαν βάτα, πέτρες καὶ ρίζες, ὥστε τὰ χωράφια τους νὰ καλλιεργοῦνται καὶ νὰ ἀποδίδουν. Στοὺς δὲ κάμπους, ὅπου λίμναζαν νερὰ καὶ ἦσαν βαλτότοποι, ἔγιναν μεγάλα στραγγιστικὰ ἔργα, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ μποῦν μέσα καὶ νὰ καλλιεργήσουν. Τὰ χωράφια βεβαίως μᾶς εἶναι χρειαζούμενα γιὰ τὴν ζωή.

ΑΝ ὅμως μποροῦσαν νὰ μᾶς διηγηθοῦν τὰ χωράφια τὴν ἱστορία τους, θὰ ἀκούγαμε φοβερὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα συνέβησαν ἐνώπιόν τους. Μόνο ποὺ οἱ δράστες τῶν γεγονότων θεωροῦσαν, ὅτι ἕνα χωράφι δὲν ἔχει αἰσθήσεις, γιαὐτὸ καὶ ἔπεισαν τοὺς ἑαυτούς των, ὅτι μποροῦσαν νὰ κάμουν τὰ πιὸ ἀπίθανα χωρὶς μάρτυρα! Κι ὅμως ὅλα καταγράφηκαν στὴν εἰδικὴ μνήμη, ποὺ ἔχουν τὰ χωράφια.

ΕΝΑ χωράφι 200, 300, 500 ἢ καὶ χιλίων ἐτῶν πόσα ἀφεντικὰ ἄλλαξε καὶ μὲ ποιοὺς ἀπίθανους τρόπους; Μάλιστα δὲ μὲ τὶς μετακινήσεις λαῶν καὶ κυριάρχων εἶδε καὶ ἀφεντικὰ διαφόρων ἐθνικοτήτων. Εἶδε στρατοὺς καὶ ἐκστρατεῖες. Σὲ κάποιο μπορεῖ νὰ στήθηκε ἀκόμη καὶ ἡ σκηνὴ τοῦ βασιλιᾶ, ποὺ συνόδευε τὸ στράτευμά του στὸν πόλεμο. Κάποια χωράφια θὰ εἶδαν μαλλώματα καὶ ἀδελφοτσακωμούς. Ἂν δὲ κάποιο ἦταν καὶ σὲ καλὴ θέσι καὶ τὸ διεκδικοῦσαν 2-3 ἀδέλφια μπορεῖ νὰ εἶδε ἀκόμα καὶ τὸν φόνο κάποιου ἀδελφοῦ ἢ ἀκόμη καὶ τοῦ πατέρα! Ἄλλο θὰ εἶδε νὰ θάβουν ἰδιόκτητο ἢ κλεμμένο θησαυρὸ κι ὕστερα νὰ χάνεται αὐτὸς ποὺ τὸν ἔθαψε  καὶ αἴφνης νὰ γίνεται  «λακκόπλουτος» κάποιος μετὰ ἀπὸ δεκαετίες ἢ καὶ αἰῶνες, ὅπως συμβαίνει μὲ τὶς εὑρέσεις ἀρχαίων θησαυρῶν.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ τὰ ἀνωτέρω μετὰ ἀπὸ Χριστουγεννιάτικη συζήτησι, ποὺ εἶχα μὲ κάποιον Χασιώτη γεωργό. «Μὲ πῆγε κάποιος, εἶπε, νὰ ὀργώσω ἕνα χωράφι του. Μὲ τὰ πολλὰ καταφέραμε νὰ πᾶμε ὡς ἐκεῖ καὶ νὰ μοῦ τὸ δείξη. Ὅταν ὅμως πήγαμε στὸν τόπο, ποὺ ἦταν κάποτε τὸ χωράφι του, δυστυχῶς ἀντικρύσαμε ἕνα ὁλόκληρο δάσος μὲ δένδρα ποικίλης διαμέτρου… Εἶδα τότε αὐτὸν τὸν πελάτη μου νὰ ξεμακραίνη παραπέρα τάχα γιὰ τὴν ἀνάγκη του, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἦταν, ὅτι ἐπέστρεψε κλαμμένος. Τὶ ἔπαθες, τοῦ λέω; Ξέρεις τὶ ἔπαθα Λιάκο; μοῦ εἶπε. Γιὰ τὸ χωράφι αὐτὸ πρὶν ἀπὸ σαράντα τόσα χρόνια μάλλωσα μὲ τὰ ἀδέρφια μου καὶ τὸν πατέρα μου. Σήμερα ποὺ ἦρθα καὶ τὸ εἶδα νὰ εἶναι δάσος, μετανοιώνω πικρὰ γιαὐτὸ ποὺ ἔκανα πρὶν ἀπὸ τέσσερις μαῦρες δεκαετίες….». 

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ἀνθρώπινα, ποὺ δυστυχῶς μᾶς σπρώχνουν σὲ μαλλώματα καὶ φονικά, ὁ μεγαλειώδης Ἐκκλησιαστὴς ἐπαναλαμβάνει 36 φορές, σὰν νὰ καρφώνη μεγάλο γυφτόκαρφο, τὴν παροιμιώδη καὶ μὲ πολλὴ δόσι μελαγχολίας φράσι του. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης. Εἶδα ὅλα μαζὶ τὰ δημιουργήματα, ποὺ εἶναι στὸ φῶς τοῦ ἥλιου, καὶ ὅλα ἦταν ματαιότης καὶ ταραχὴ τοῦ λογισμοῦ».

Τὶ θὰ ἔγραφε σήμερα γιὰ τὴν κραυγαλέα πανηλιθιότητα τῶν πολέμων τῶν «λεγομένων πολιτισμένων κρατῶν;». Μακριὰ ἀπ’ ὅλους.

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ἀξίζει νὰ κομματιάζεται ἡ αἰώνια ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ ὅσα ἐγκαταλείπει ἐδῶ στὴ γῆ, γιαὐτὰ ποὺ δὲν τὸν συνοδεύουν στὴν αἰώνια πατρίδα του.

Σήμερα Κυριακή, Χριστούγεννα 2016

ἀρ.νι.μα.

nikiforos 2