Η «Αρχαιολόγος» του Κίμωνα Τσακίρη
Τον Κίμωνα Τσακίρη τον γνωρίζαμε στο Φεστιβάλ από την διπλή ιστορία του Sugartown. Με την Αρχαιολόγο αφήνει πίσω του γεωγραφικά την Πελοπόννησο αλλά παραμένει στην ελληνική ύπαιθρο, αυτή τη φορά στην Δυτική Μακεδονία (Αιανή, Πτολεμαϊδα, Κοζάνη),
...για να αφηγηθεί τον αγώνα της αρχαιολόγου Γεωργίας Καραμήτρου για την προστασία και την διαφύλαξη του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου της περιοχής από την καταστροφή που θα προκληθεί από το έργο ενός υδροηλεκτρικού φράγματος (του Ιλαρίωνα) της ΔΕΗ και μιας τεχνητής λίμνης.
Σε αντίθεση με το αρχαιολογικό ριάλιτι και τον αλεξανδρινό παροξυσμό που φύτρωσε έντεχνα στο Λόφο Καστά εδώ και μήνες, η Αρχαιόλογος του Κίμωνα Τσακίρη ειναι η πραγματική ανασκαφή μιας κοινωνίας. μας μιλάει αυτονόητα πρώτα απ' όλα για την ταύτιση φυσικού - περιβαλλοντικού πλούτου και πολιτιστικής κληρονομιάς, ταύτιση που τον οδηγεί και σε σχεδόν ταυτόσημο σχολιασμό στην ταινία κάτι που μπορεί να ξενίζει (για κάποιους είναι μια δύσκολη ισορροπία) αλλά εγώ νιώθω ότι το καταφέρνει περίφημα. Το νιώθω γιατί ο Κίμωνας Τσακίρης δεν στέκεται στην ανασκαφή της Καραμητρου καθεαυτή. Και η ιστορία της Αρχαιολόγου είναι επί της ουσίας μια προέκταση της συνολικής κατάστασης στην Αιάνη της Κοζάνης, μια περιοχή με όμορφο φυσικό περιβάλλον αλλά βυθισμένη στη φτώχια, το πεπρωμένο της πλήρως εξαρτημένο από τον λιγνίτη και τα φράγματα της ΔΕΗ, ανάπτυξη δίκοπο μαχαίρι για τους ντόπιους και τον τόπο τους.
Με άλλα λόγια ο Κίμωνας Τσακίρης για μια ακόμη φορά δημιουργεί ένα εξαιρετικό πορτραίτο μιας χώρας που δυστυχώς ισορροπεί σταθερά ανάμεσα σε δύο αντιφατικές καταστάσεις, ένα κοινωνικό και υπαρξιακό δράμα της Ελλάδας: στο ένδοξο ιστορικό και φυσικό παρελθόν της και στην πολιτική και κοινωνική παρακμή και αμηχανία του παρόντος, ο ρόλος των ντόπιων στην επερχόμενη καταστροφή αλλά και στην προσφορά της αρχαιολόγου είναι τόσο κοντόφθαλμος και αντιφατικός που εξηγεί πως η χώρα βολεύτηκε αμήχανη και άπραγη απέναντι στην ασχήμια που προκαλείται καθημερινά απο την υποτιθέμενη ανάπτυξη της μεταπολίτευσης αλλά και της κατοπινής κρίσης με την ανεργία και οικονομικής ύφεσης. Και είναι απορίας άξιον πως μπορείς να φτιάξεις ένα υγιές και θετικό μέλλον ανάμεσα σε τόσο αντιφατικές καταστάσεις.
Το στοίχημα του Τσακίρη σε αυτή την ιστορία είναι πιο σύνθετο απ' ότι φαίνεται (με την Αρχαιολόγο να ειναι η αφετηρία ή η αφορμη) και βρίσκω επιδέξιο τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να φέρει εις πέρας αυτή την αποστολή. Σε αυτό βρίσκει πολύτιμο τον διευθυντή φωτογραφίας του, Γιάννη Δρακουλαράκο, με την βοήθεια του οποίου δημιουργεί πλάνα μοναδικής ομορφιάς (ενδεικτικό παράδειγμα η σκηνή με την συνέντευξη της αρχαιολόγου που ο αέρας της παίρνει το καπέλο, που είναι ίσως απο τις ομορφότερες της ταινίας). Σε αυτό το εικαστικό - καλλιτεχνικό κομμάτι αξίζει να προσθέσω τα υπέροχα τραγούδια και την μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του γιου του Κωνσταντή αλλά και τις υπόλοιπες μουσικές επιλογές με μουσικές από την ελληνική παράδοση, τους Χειμερινούς Κολυμβητές, κλπ.
* Η Αρχαιολόγος θα ξαναπροβληθεί στο #tdf17 την Παρασκεύη 20/3 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα ενώ έχει εξασφαλισμένη διανομή στις ελληνικές αίθουσες προσεχώς από την Feelgood.