Η διεθνής πλέον λέξη «la Colotoumba» και η ελληνική εκδοχή
Η λέξη «κωλοτούμπα» (στα καλά ελληνικά: κυβίστηση) έχει πλέον καταγραφεί στο λεξιλόγιο όλων των «δυνατών» γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά) υπό την επίδραση των εξελίξεων της πολιτικής εν Ελλάδι. Είναι εκπληκτικό!
Μια απλή πληκτρολόγηση στο διαδίκτυο αρκεί για του λόγου το αληθές. Η λέξη απαντά ως Colotoumba, ως Kolotumba κλπ. Δεν είναι βέβαια τιμητικό για την ελληνική πολιτική κουλτούρα, και ως συμπεριφορά υπάρχει βέβαια σε όλα τα κράτη.
Η λέξη όμως αντιστοιχεί απολύτως στη συμπεριφορά των πολιτικών μας κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, βουλευτών και πρωθυπουργών. Τα παραδείγματα των βουλευτών-πολιτευτών είναι βέβαια πάμπολλα, αλλά πιο ακίνδυνα από τις κωλοτούμπες των πρωθυπουργών που κατέστρεψαν τη χώρα. Πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», έφθασε στο σημείο να είναι πρωθυπουργός όταν η Ελλάδα ανέλαβε επί των ημερών του την προεδρία της τότε ΕΟΚ, ενώ το ΝΑΤΟ έκλεισε κάποιες βάσεις από μόνο του, μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου. Στη βιβλιοθήκη μου έχω μάλιστα το «Συμβόλαιο του Πασοκ με τον λαό» του 1981, για να γελάω. Στη συνέχεια, ο σοβαρός καθηγητής κ. Σημίτης, αντί να εκσυγχρονίσει το κράτος, μας έριξε στα δομημένα ομόλογα, χωρίς να ξεχνάμε την καταλήστευση του Χρηματιστηρίου ούτε και τη καταλήστευση του κράτους στους Ολυμπιακούς. Κατόπιν, ο Κ. Καραμανλής, ενώ επαγγελόταν την επανίδρυση του κράτους, άφησε τους «κουμπάρους» να οργώνουν. Ο διάδοχός του, ο ΓΑΠ, ισχυρίστηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά παρέδωσε τη χώρα στους δανειστές και τα μνημόνια. Ο κ. Σαμαράς αντιδρούσε στα μνημόνια, αλλά ως πρωθυπουργός συνέχισε την πολιτική των μνημονίων και ενέσπειρε τον φόβο, ότι χωρίς τα μνημόνια θα καταστραφούμε.
Σήμερα, μένει να αποδειχθεί αν ο Σύριζα θα συνεχίσει την παράδοση της κωλοτούμπας ή αν μείνει σταθερός στις θέσεις του. Το πρόβλημα είναι ότι οι θέσεις του Σύριζα δεν είναι ξεκάθαρες. Δεν ακούσαμε διαγραφή χρέους και κατάργηση μνημονίων, παρά μόνον μια καλύτερη διαπραγμάτευση του χρέους καθώς και κατάργηση της τρόικας. Αυτά περίπου έλεγε και ο Σαμαράς πριν εκλεγεί. Περιθώρια διαπραγμάτευσης υπάρχουν. ¹δη οι εταίροι μας πρότειναν την επιμήκυνση, αλλά και ο Ντράγκι πρότεινε να δώσει κάτι «ψιλά». Τα δωράκια είναι ήδη στο τραπέζι, αλλά αφού πρώτα αποδεχθούμε τα μνημόνια, την τρόικα, πληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν. Δεν χρειάζονται πλέον εκβιαστικές υπογραφές. Η αποδοχή του χρέους γίνεται αυτόματα.
Ακόμη όμως και να γίνει κάποια επιτυχημένη διαπραγμάτευση, το τεράστιο χρέος παραμένει, και προφανώς δεν θα πληρωθεί πίσω. Κανείς δεν έχει ψευδαισθήσεις (και πρώτα οι δανειστές) ότι κάποια ελληνική κυβέρνηση θα αποπληρώσει το χρέος, εννοείται ένα μεγάλο μέρος. Ο λαός ψήφισε Σύριζα, όχι επειδή έγινε εν μια νυκτί αριστερός και κομουνιστής, αλλά επειδή σιχάθηκε τα ψέματα. Αριστεροί-δεξιοί δεν υπάρχουν πλέον. Οι ιδεολογίες τελείωσαν. Τον λόγο έχει η πράξη. Ο Σύριζα το κατάλαβε, ώστε ο Τσίπρας όχι μόνον δεν ψέλλισε κάτι για κομουνισμό ή σοσιαλισμό, αλλά ούτε ένα γαρίφαλο δεν κρατούσε στο χέρι. Ο Σύριζα χειρίστηκε έξοχα και την εικόνα του αλλά και του αρχηγού του, αφού αυτό θέλει ο λαός. Μέχρι και το «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» ακούσαμε από τον πρωθυπουργό πλέον κ. Τσίπρα. Για να καταλάβει κάποιος την εξουσία στην Ελλάδα, πρέπει να κάνει και κάποια καραγκιοζλίκια… Τον λόγο λοιπόν έχει η πράξη. Ο λαός θα είναι ικανοποιημένος και μόνον από κάποιες ελαφρύνσεις (π.χ. κατάργηση του παράλογου ΕΝΦΙΑ), αλλά και αν οδηγηθεί κάποιος στα ειδικά δικαστήρια.
Κανείς δεν περιμένει λοιπόν να αποπληρώσουμε κανένα χρέος. Ολες οι χώρες έχουν χρέος, και πρώτες και καλύτερες οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Ετσι δουλεύει το σύστημα: Το κεφάλαιο υποδουλώνει τις χώρες, οι οποίες στη συνέχεια προχωρούν στην παραγωγή και την ανάπτυξη, ώστε να εξακολουθούν να δανείζονται με λογικό επιτόκιο. Οποιος δεν έχει παραγωγή και ανταγωνιστικότητα, χρεοκοπεί. Πολλώ μάλλον, όταν θέλει να μετέχει στο ακριβό ευρώ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν είναι δυνατόν όλες οι χώρες να παράγουν αυτοκίνητα, προηγμένη τεχνολογία, ενέργεια και όπλα. Ετσι, κάποιες χώρες κάνουν τα στραβά μάτια στο ξέπλυμα χρημάτων ή το εμπόριο ναρκωτικών, άλλες το ρίχνουν στην κρατική μαφία, άλλες παραποιούν τα στοιχεία των οικονομικών, άλλες κρατάνε χαμηλό το βιοτικό επίπεδο του λαού. Εμείς το ρίξαμε στην παραοικονομία και τον παρασιτισμό. Ειδικά το ελληνικό ιδιωτικό κεφάλαιο έχει απομυζήσει το κράτος, χωρίς να παράγει προϊόν, ούτε ανταγωνιστικότητα, ούτε και θέσεις εργασίας. Θα χτυπήσει, λοιπόν, το περίφημο «κεφάλαιο» ο Σύριζα; Οχι να το καταργήσει (σε καπιταλισμό ζούμε!), αλλά να πιέσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες μας να γίνουν σωστοί καπιταλιστές! Να το δούμε και αυτό: Ενας «κομουνιστής» να ζητά από τους καπιταλιστές να είναι σωστοί καπιταλιστές. Θα φορολογήσει και θα ελέγξει η νέα κυβέρνηση τους πραγματικά πλούσιους και όχι τους μικρούς και αδύναμους; Θα δώσει κίνητρα στους μικρομεσαίους; Θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας;
Το άλλο ζήτημα είναι το κράτος. Αυτό είναι βέβαια η βάση. Είναι φανερό ότι οι Ελληνες δεν μπορούμε να κάνουμε κράτος (οι λόγοι σε επόμενο κείμενο). Εχουμε πρόβλημα τήρησης των θεσμών, από το κόκκινο φανάρι που όλοι παραβιάζουμε μέχρι τη λαμογιά, την οποία μεν δεν κάνουμε όλοι, αλλά όλοι διακατεχόμαστε από τη σκέψη του βολέματος, γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Είναι και θέμα «μαγκιάς». Αν πάμε διά της νομίμου οδού, θα θεωρηθούμε συστημικοί. Αν το βολέψουμε το «πράμα», τότε θα κάνουμε καλή «μαγκιά», και θα τα καταφέρουμε εμείς προσωπικά και όχι επειδή το ορίζει κάποιος νόμος. Πέρα από αυτό, και πέρα βέβαια και από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ο Σύριζα θα πρέπει να αποφασίσει πόσο κράτος θέλει. Προσωπικά, είμαι υπέρ του κράτους, του ελέγχου από το κράτος ευαίσθητων τομέων της οικονομίας, π.χ. ενέργεια, τηλεπικοινωνίες (είμαι υπέρ του μονοπωλίου), υγεία κλπ., και κατά περίπτωσιν να υπάρχει και ιδιωτική πρωτοβουλία. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι τι θέλει καθένας, αλλά πόσο κράτος ταιριάζει στον λαό βάσει της νοοτροπίας του, ώστε το κράτος να είναι λειτουργικό. Και στην Ελλάδα έχουμε αποδείξει ότι αφενός θέλουμε το κράτος για βόλεμα, από την άλλη το πολεμάμε (εξάλλου «όλοι κλέβουν το κράτος»), επειδή «κάποιος» πρέπει να φταίει για τη μιζέρια μας. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά.
Η Μεταπολίτευση τελείωσε, και όλοι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Ομως, από την άλλη, πρέπει να προσέξουμε μήπως η επόμενη Μεταπολίτευση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Ολοι αναμένουν ο Σύριζα να κρατήσει κάποια σοβαρότητα, και να μην αρχίσει τις κωλοτούμπες. Στελέχη ικανά και «καθαρά» διαθέτει. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο λαός θέλει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Δεν γίνεται να θέλεις να είσαι και στο ακριβό ευρώ και την ΕΕ, ενώ από την άλλη να είσαι και επαναστάτης και δη χωρίς παραγωγή. Διαπραγμάτευση χωρίς συμβιβασμούς δεν γίνεται. Τα προβλήματα δεν λύνονται πατώντας κουμπιά. Απλώς μεταλλάσσονται, ίσως και προς το χειρότερο. Το κακό έχει ήδη γίνει. Κάποια παυσίπονα δεν λύνουν το πρόβλημα, όσο καλές και αγνές να είναι οι προθέσεις του Σύριζα. Η χώρα χρειάζεται εκ βάθρων αναδιοργάνωση. Ναι, χρειαζόμαστε επανάσταση στη νοοτροπία και την καθημερινότητα. Χωρίς οργανωμένο λειτουργικό κράτος, παραγωγή και ανταγωνιστικότητα, μόνον για παιδικές κωλοτούμπες θα είμαστε. Σε αυτήν την περίπτωση το μόνο που θα μας απομένει είναι να μαλώνουμε πιο είναι πιο καλό: το αριστερό παραμύθι και η αριστερή κωλοτούμπα ή η δεξιά.