Το «αγκάθι» της αξιολόγησης
Το πρόβλημα της αξιολόγησης είναι γνωστό. Άλλοτε ποσοτικό, άλλοτε ποιοτικό, άλλοτε σε καμία βάση. Είναι προφανές ότι όταν ξεκινάς βάζοντας ποσοστά που πρέπει να πετύχεις, είσαι σε λάθος βάση. Δε λες θέλω να έχω τόσους κάτω απο τη βάση και τόσους πάνω απο τη βάση, όταν θέλεις πραγματική αξιολόγηση.
Λες θέλω να καταγράψω τη δυναμική μου και την ποιότητα των υπηρεσιών μου και διευκρινίζεις με ποιους τρόπους θέλεις να τα βελτιώσεις.
Στη δημόσια διοίκηση από ‘κει που δεν υπήρχε στην πράξη αξιολόγηση, αποφασίστηκε αξιολόγηση με συγκεκριμένα ποσοστά. Τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα που περνάει προς τα έξω.
Στη διαδικασία αυτή, όπως είναι λογικό, αντιδρούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι την ίδια ώρα, όμως, δεν έχουν κάτι να αντιπροτείνουν. Εμμένουν απλά στο ότι δεν επιθυμούν τη δήθεν, όπως λένε, αξιολόγηση, δημιουργώντας την εντύπωση ότι δεν θέλουν να αξιολογηθούν γενικώς.
Το λάθος έχει γίνει από την αρχή. Η αξιολόγηση ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο και τώρα συνδέεται αποκλειστικά με την τιμωρία, βλ. απολύσεις. Αν δεν συζητηθεί το θέμα σε μια βάση που δεν θα έχει ποσοστά, αλλά θα περιλαμβάνει μια αξιόπιστη καταγραφή της κατάστασης μέσα απο αντικειμενικές πηγές, το συγκεκριμένο θέμα θα αποτελεί για πάντα το «αγκάθι» και μια χαμένη ευκαιρία για την αποκατάσταση της εικόνας του δημοσίου.
της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το «ΧΡΟΝΟ»