Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Δεύτερες σκέψεις μετά τη δολοφονία…

της Δήμητρας Καραγιάννη*

«Κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δεν θα περά-, δεν θα περάσει ο φασισμός…» τραγουδούσαμε κάποτε στις σχολικές γιορτές για την επέτειο του Πολυτεχνείου, χωρίς να έχουμε βέβαια τότε συνείδηση του τι ακριβώς μπορεί να σήμαινε αυτό που λέγαμε. Για μας δεν ήταν παρά ένα ωραίο τραγούδι σε μια όμορφη σχολική γιορτή, που, ναι, ξέραμε ότι γράφτηκε ενάντια στη χούντα και την ιδεολογία που αυτή επέβαλε, αλλά ελάχιστα κατανοούσαμε τι πραγματικά σήμαιναν όλα αυτά.

      Να λοιπόν που η ιστορία επαναλαμβάνεται (εξάλλου το μόνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι κανείς δεν διδάσκεται απ’ αυτήν), να που ήρθε η ώρα να νιώσουμε κι εμείς στο πετσί μας τι πάει να πει φασισμός, τι πάει να πει ολοκληρωτισμός και ακρότητα.

      Η ιδεολογία του φασισμού, που πάντοτε είναι συνώνυμη του ρατσισμού, ήρθε με το άγριο πρόσωπο του κατακτητή να μας αλώσει. Σαν ποτάμι που σιγόβραζε κάτω απ’ τη γη τόσα χρόνια, και ξεχύθηκε για να μας κατακλύσει. Ξεκίνησε σαν πολιτική νίκη με την είσοδο στο κοινοβούλιο, συνεχίστηκε σαν ιδεολογία που πολλοί ωραιοποίησαν κι άλλοι τόσοι, θολωμένοι απ’ την απόγνωσή τους, έως και ηρωοποίησαν. Για να γίνει τελικά άγριο έγκλημα… και τιμωρία. Δεν είναι βέβαια το μόνο. Διάφορα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα προετοίμαζαν το έδαφος τόσα χρόνια για αυτό που θα ακολουθούσε, πόσα χέρια και μαχαίρια δεν εξασκήθηκαν επάνω σε κορμιά μεταναστών (το φώναζαν, λέει, οι γιατροί), κι η κοινωνία εθελοτυφλούσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που έγινε το κακό. Μόνο που τώρα μας πείραξε, γιατί ήρθε και χτύπησε την πόρτα μας. Γιατί ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν μετανάστης, ήταν  Έλληνας. Έπρεπε να νιώσουμε ότι κινδυνεύουμε οι ίδιοι για να ταραχτούμε, για να προβληματιστούμε σε βάθος.

     Κι η πολιτεία; Που ήταν όλα αυτά τα χρόνια που το φαινόμενο φούσκωνε σαν ηφαίστειο που ετοιμάζεται να εκραγεί; Ο δράστης του εγκλήματος ένας, κι οι ηθικοί αυτουργοί πολλοί. Αλώνιζε γύρω μας το μίσος τόσο καιρό, πότιζε ψυχές, όπλιζε χέρια, διαμόρφωνε συνειδήσεις… Ζούσαμε σε τόση ιδεολογική ‘αναρχία’, που κι η πολιτική και κοινωνική ακόμα αναρχία μπροστά της ωχριούν. Τώρα που έφτασε το μαχαίρι στο κόκκαλο –ή μάλλον στην καρδιά- τώρα θορυβήθηκαν όσοι σιγοντάριζαν ή ανέχονταν την αναρχία όλων των μορφών ,και ζητάνε να ληφθούν σοβαρά μέτρα από την πολιτεία, αλλά και επ’ αυτού πάλι διαφωνούν μεταξύ τους. Η πολιτική υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…

     Το άσπονδο δίδυμο φασίστες – αντιεξουσιαστές στις μέρες μας αναδεικνύεται σε ένα νέο δίπολο εξουσίας. Δύο ακραίες ιδεολογίες σε μία κοινωνία με τόσο σαθρά θεμέλια, σε μια κοινωνία χωρίς πυξίδα. Τι πιο επικίνδυνο; Όλοι ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει αν και από ποιόν μπορεί να σωθεί αυτή η πατρίδα. Αποκλείεται πάντως να τη σώσει ως εκ θαύματος ο Θεός. Δεν μας αξίζει άλλωστε. Μόνο οι ίδιοι μπορούμε ίσως. Αν δούμε τις ευθύνες μας. Αν πετάξουμε από πάνω μας το ‘Ο σώζων εαυτόν σωθείτω’. Αν αγαπήσουμε απ’ την αρχή. Αν μένουμε άγρυπνοι ακόμα κι όταν τίποτα γύρω δεν φαίνεται να μας απειλεί. Ειδικά τότε.

* Η Δήμητρα Καραγιάννη είναι δικηγόρος, δημοσιογράφος και μέλος του τοπικού μουσικού συγκροτήματος ΑΛΚΗ