nikiforos 2ΤΟ Εὐαγγέλιο τῆς 11ης Κυριακῆς Ματθαίου εἶναι ὀνομαστὸ ἀπὸ τὸ μήνυμά του καὶ τὸν τίτλο ποὺ ἔχει, «Τῶν μυρίων ταλάντων»! Μύρια τάλαντα χρυσοῦ εἶναι μιὰ τεράστια περιουσία. Εἶναι ὅσα θὰ ἔδινε ὁ Δαρεῖος στὸν Μ.Ἀλέξανδρο, γιὰ νὰ τοῦ χαρίση τὸ βασίλειο.

Τέτοιο ἀπίθανο χρέος χρωστοῦσε ἕνας δοῦλος στὸ μεγαλόψυχο ἀφεντικό του. (Ἕνας λογισμός. Δανείζεις σὲ δοῦλο τόση περιουσία; Καὶ πῶς καὶ πότε θὰ σοῦ τὰ ξεχρεώση;).

Μὰ πόσο πλούσιο καὶ πόσο μεγαλόψυχο εἶναι αὐτὸ τὸ Ἀφεντικό, ποὺ δίνει ἀλογάριαστα στὸ δοῦλο του!!! Αὐτὸ ἀπέδειξε καὶ ἡ ὥρα τοῦ λογαριασμοῦ. Ὅτι ἔδινε ἀφειδώλευτα στὸν δοῦλο. Κατὰ τὴν ὥρα ὅμως τοῦ λογαριασμοῦ ὁ μὲν δοῦλος γονάτισε καὶ εἶπε δὲν ἔχω, τὸ δὲ ἀφεντικὸ διέγραψε τὸ χρέος! Ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε τρόπος νὰ ἐπιστραφοῦν «τὰ μύρια τάλαντα» τοῦ χρέους. Ἔτσι ξεχρεώθηκε.

Ὅμως ἀπεδείχθη, ὅτι ὁ δοῦλος αὐτὸς δὲν ἦταν μόνο ἄμυαλος, ἀφοῦ σπατάλισε τόση περιουσία, ἀλλὰ ἦταν καὶ μνησίκακος ἴσα μὲ τὸ χρέος του. Διότι ἕνας σύνδουλός του τὸν χρωστοῦσε ἑκατὸ ψωροδεκάρες. Βγαίνοντας ἔξω ἀνακουφισμένος, ποὺ ξεχρεώθηκε ὁ ἴδιος, βρῆκε μπροστά του τὸν σύνδουλό του. Τὸν ἅρπαξε ἀπ’ τὸ λαιμὸ καὶ «λίγο ἀκόμα καὶ θὰ τὸν ἔπνιγε». «Ἀπόδος μοι ὅ,τι ὀφείλεις». «Ντράπηκε νὰ πῆ τὸ ποσό, διότι ἀπεῖχε ἀμέτρητα ἀπὸ τὸ δικό του πρὶν ἀπὸ λίγο συγχωρηθὲν χρέος…». Τὸν γλύτωσαν ὅμως οἱ ἄλλοι σύνδουλοι. Αὐτοὶ τὰ εἶπαν καὶ στὸ κοινὸ ἀφεντικό τους. Αὐτοὺς τοὺς ἔπνιξε ἡ κακοψυχιά του. Τοῦ εἶπαν: «Ξεχρεώθηκες, βρὲ παλιοτόμαρο, ἀχρηστοβρωμοκοπρόσκυλο, ἀπὸ τόσο βαρὺ χρέος, χωρὶς νὰ δώσης μία τσακιστή, καὶ πνίγεις τὸν ἄλλο ποὺ σὲ χρωστάει πενταροδεκάρες;» Ἔτσι τὸ ἀφεντικὸ ἀνεκάλεσε τὴν προηγηθεῖσα ἀπόφασι καὶ τὸν τιμώρησε ἀμετάκλητα καὶ χωρὶς ἐφετεῖο!

Ἂς ἀκούσουμε ὅμως τὴν ὑπέροχη ἑρμηνεία τοῦ Πατριάρχη τῶν ἑρμηνευτῶν ἁγίου Χρυσοστόμου. (Μὲ ὀδύνη καὶ ἀπορία ἐρωτᾶ ὁ Μέγας Φώτιος, πῶς ἄντεξε τὴν καταδίκη του ἡ Δικαιοσύνη, MignePG 104,1220-1232A).

«Τὶ θὰ μποροῦσε, λέγει ὁ ἱερὸς ἑρμηνευτής, νὰ γίνη πιὸ συχαμερὸ ἀπὸ αὐτό; Διότι ὁ δοῦλος αὐτός, ἐνῶ ἀκόμη εἶχε μέσα στὴν ἀκοή του τὰ λόγια τῆς εὐεργεσίας, ξέχασε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου.

Βλέπεις πόσο πολύτιμο εἶναι τὸ νὰ θυμούμαστε τὶς ἁμαρτίες μας; Διότι ἂν αὐτὸς τὶς θυμοῦνταν συνεχῶς, δὲν θὰ γινόταν τόσο ἄγριος καὶ ἀπάνθρωπος. Γιαὐτὸ λέγω συνεχῶς καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ λέω, ὅτι εἶναι πολὺ χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο νὰ θυμούμαστε ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τὴν ψυχή μας πιὸ συνετή, καλωσυνάτη καὶ φιλήσυχη, ὅσο ἡ συνεχὴς μνήμη τῶν ἁμαρτημάτων μας. Γιαὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος δὲν μνημόνευε μόνο τὶς ἁμαρτίες του μετὰ ἀπὸ τὸ βάπτισμά του, ἀλλὰ καὶ τὶς πρὶν ἀπὸ αὐτό. Ἂν καὶ αὐτὲς βέβαια εἶχαν ἀφανισθῆ τελείως.

Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνος μνημόνευε καὶ τὶς πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἁμαρτίες του, πολὺ περισσότερο ἐμεῖς πρέπει νὰ θυμούμαστε τὶς μετὰ τὸ βάπτισμά μας. Διότι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὄχι μόνο τὶς διαλύουμε μὲ τὴν θύμησί τους, ἀλλὰ θὰ φερώμαστε ἐπιεικέστερα πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ διακονοῦμε τὸν Κύριο μὲ περισσότερη εὔνοια. Δηλαδὴ μὲ τὴν μνήμη τῶν ἁμαρτιῶν μας θὰ διδασκώμαστε τὴν ἀμέτρητη φιλανθρωπία του.

Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν ἔκανε αὐτὸς ὁ δοῦλος. Διότι ξέχασε ἀμέσως τὸν ὄγκο τοῦ χρέους του καὶ τὴν εὐεργεσία. Ἀφοῦ δὲ ξέχασε τὴν εὐεργεσία, ἔγινε ἐχθρὸς ἀπέναντι στὸν σύνδουλό του. Καὶ μὲ τὴν κακία ποὺ ἐπέδειξε πρὸς αὐτόν, ἔχασε ὅλα ὅσα εἶχε κερδήση ἀπὸ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ» (Ἰω Χρυσοστόμου εἰς παραβολὴν Μυρίων ταλάντων MignePG 51,27).

17.8.2018

ἀρ.νι.μα.

nikiforos 2